Μια φορά που ήταν πολύ λυπημένος ο πατήρ Ευμένιος [Άγιος Ευμένιος Σαριδάκης (1931-1999)] και καθόταν στο κελλάκι του μόνος του, βλέπει την πόρτα να ανοίγη και να μπαίνη μέσα ο πατήρ Νικηφόρος, ενώ ήταν ήδη κεκοιμημένος προ πολλών ετών:
Στάθηκε από πάνω μου και μου είπε:
– Έλα ευλογημένε, μην κλαις, μην μαραζώνης, και μου χάϊδευε το κεφάλι μου. Και όσο το χάιδευε, τόσο αύξανε το αεράκι. Αύξανε το αεράκι του Αγίου Πνεύματος, μέχρι που γέμισα όλος, όλος από αναπνοή, από αυτόν τον αέρα, που έβγαζε το χάιδεμα του χεριού του. Και εξηφανίσθη η στενοχώρια.
Διήγηση του Μητροπολίτη Μόρφου, κ. Νεοφύτου, όπως περιέχεται στο βιβλίο του Μοναχού Σίμωνος, “Ο Άγιος Νικηφόρος, ο Λεπρός, ο Θαυματουργός”.
***
Μαρτυρία Παναγιώτας Ν., Αθήνα: Αρχές Οκτωβρίου 2011 έρχεται στο σπίτι ένας δικαστικός επιμελητής και μου φέρνει ένα πρόγραμμα πλειστηριασμού που θα γινόταν στις 30 Νοεμβρίου 2011 για το κατάστημα που έχω, επειδή είχα υπογράψει εγγυήτρια σε χρέος του συζύγου μου.
Στενοχωρήθηκα πολύ, ταράχθηκα δεν ήξερα τι να κάνω καθ’ ότι όλες τις οικονομίες μου τις έδινα στα σοβαρά θέματα του συζύγου. Τα επόμενα βράδυα κοιμόμουν 2-3 ώρες και μετά ξαγρυπνούσα και μέσα σε φοβερό άγχος προσπαθούσα να βρω λύση να σταματήσω τον πλειστηριασμό, το χρέος ήτανε 26.000 ευρώ.
Η Τράπεζα είχε ήδη πει ότι πρέπει να δώσω 20.000 ευρώ. Οι μέρες πλησίαζαν και εγώ τα μόνα χρήματα πού μάζεψα, αφού άφησα τα πάντα απλήρωτα, ήταν 2.500 ευρώ.
Στις 10 Νοεμβρίου ξυπνάω πάλι ταραγμένη, στις 6 το πρωί. Χωρίς να βγάλω από το πρόσωπό μου την κουβέρτα όπου ήμουν σκεπασμένη, η πρώτη σκέψη που έκανα ήτανε, τι θα γίνει με το χρέος.
Δεν πρόλαβα να την ολοκληρώσω και ξαφνικά, από την δεξιά πλευρά του προσώπου μου, δίπλα από το δεξί μου χέρι, ήλθε από το πουθενά μία μορφή μοναχού.
Πετάω την κουβέρτα, κάθομαι καθιστή στο κρεβάτι μου και το μόνο που είπα: «Αμάν, Θεέ μου, τι ήτανε αυτό»; και έκανα τον σταυρό μου. Κοιτάζω γύρω μου και δεν βλέπω τίποτα. Ανοίγω το ραδιοφωνάκι μου για να ακούσω κάτι, ο,τιδήποτε εκείνη την ώρα, να
ηρεμήσω.
Είναι απίστευτο, είναι αληθινό θαύμα. Το ραδιόφωνο ήτανε στη συχνότητα της Πειραϊκής Εκκλησίας κι εκείνη την ώρα είχε αφιέρωμα στον βίο του οσίου Νικηφόρου του Λεπρού, σχεδόν στη μέση της εκπομπής. Ακούω προσεκτικά, ξεχνάω το πρόβλημά μου, συγκινούμαι, στενοχωριέμαι και δακρύζω από τα βάσανα του οσίου Νικηφόρου και λέω στον εαυτό μου, μη στενοχωριέσαι, έχει ο Θεός.
Τρεις φορές έψαξα στα βιβλιοπωλεία για το βιβλίο με τον βίο του, και δεν το βρήκα. Τελικά το πήρα κατόπιν παραγγελίας, που έκανα. Έμεινα άφωνη, συγκλονίστηκα: η εικόνα του βιβλίου ήταν η μορφή που ήρθε εκείνη τη νύχτα πάνω από το κεφάλι μου. Πώς εκείνη την ίδια στιγμή πήγε το χέρι μου να ανοίξω το ραδιόφωνο, και δεν γινότανε αυτό τόσα άλλα βράδια που ξαγρυπνούσα;
Πήρα το βιβλίο, το διάβασα και το ξαναδιάβασα, προσευχήθηκα στον όσιο Νικηφόρο και πήγαινα για τον πλειστηριασμό στις 30 Νοεμβρίου με 2.500 ευρώ χαρούμενη, ήσυχη, δεν είχα άγχος. Δεν ξαναξύπνησα από εφιάλτες, ηρέμησα.
Η Τράπεζα, έως τις 30/11/2011 στις 11 το πρωί, ζητούσε 20.000 ευρώ. Τότε άρχισα να προσεύχωμαι στον όσιο Νικηφόρο να με βοηθήση, γιατί αυτοί δεν καταλαβαίνουν τίποτα, πάει το χάνω το κατάστημα.
Στις 11.30 συνέβη το εξής, που ποτέ μα ποτέ δεν θα ξεχάσω στη ζωή μου. Χτυπάει το κινητό μου και ήτανε πάλι ο σκληρός τραπεζικός, που ζητούσε τα 20.000 ευρώ με μία φωνή τελείως διαφορετική -ήρεμη κάτι σαν θεϊκή- και μου λέει, «κυρία Παναγιώτα κρατάτε 2.000-2.500 ευρώ να μας δώσετε να σταματήσει ο πλειστηριασμός;»
Από όρθια λύγισαν τα γόνατά μου και βρέθηκα γονατιστή, τα δάκρυά μου δεν σταματούσαν. Ο όσιος Νικηφόρος ήταν διαρκώς δίπλα μου από εκείνο το ξημέρωμα έως την ώρα που ήμουνα γονατιστή, και έκλαιγα.
Από εκεί και μετά δεν έγινε πλειστηριασμός, πήραν τα 2.500 ευρώ, έγινε ρύθμιση του χρέους να πληρώνεται ανά μήνα. Ένα όραμα, ένα ραδιόφωνο, ένα βιβλίο, ένας ολοζώντανος όσιος, ο όσιος Νικηφόρος, ο οποίος μπήκε στη ζωή μου.
Προσεύχομαι και τον ευχαριστώ που με βοήθησε.
Ουδέποτε μα ουδέποτε είχα ακούσει ή είχα διαβάσει για τον όσιο Νικηφόρο τον Λεπρό. Δεν ήξερα ότι υπήρχε. Αυτός όμως, επειδή αγαπάει και προσεύχεται για όλους μας, άκουσε και ένοιωσε τον πόνο μου, την αγωνία μου και ήρθε και με βρήκε.
Σε ευχαριστώ, Κύριε Ιησού Χριστέ μου.
Σε ευχαριστώ, Όσιε Νικηφόρε Λεπρέ.
Από το βιβλίο του Σίμωνος Μοναχού, ο «Άγιος Νικηφόρος ο λεπρός, ο θαυματουργός».
πηγή