Ο Κύριος είπε προστακτικά: «Ἐγὼ εἰμι ἡ Ἀνάστασις καὶ ἡ Ζωή». ΕΓΩ! Μόνον εγώ ανασταίνω τον άνθρωπο από τον θάνατο της αμαρτίας. Η ανάστασις εκ του θανάτου της αμαρτίας και η απόκτησις της αληθινής ζωής είναι έργο Θεού και όχι έργο ανθρώπου. Γέροντας Πετρώνιος Τανάσε
Γέροντος Πετρωνίου Τανάσε
Αυτή η εβδομάδα είναι γεμάτη από γεγονότα που έχουν βαθύ περιεχόμενο. Συνοπτικά αυτή μας υπενθυμίζει την αναχωρητική παράδοση των πρώτων αιώνων του Χριστιανισμού και μνημονεύει την ζωή της οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας. Στο τέλος αυτής της εβδομάδος οι ερημίτες επέστρεφαν στα κοινόβιά τους από τις ερήμους, όπου ασκούντο την περίοδο της νηστείας, για να κοινωνήσουν των Αχράντων Μυστηρίων και να συνεορτάζουν μαζί το Άγιο Πάσχα. «Οἱ ἐν τοῖς ἐρήμοις καὶ ὄρεσι καὶ σπηλαίοις ἥκατε˙ ἀθροισθητε, σὺν ἡμῖν βαϊοφόροι, ὑπαντῆσαι τῷ Βασιλεῖ καὶ Δεσπότῃ. Ἔρχεται γὰρ σῶσαι τὰς ψυχὰς ἠμῶν» (Παρασκευή προ των Βαΐων).
Επίσης την Παρασκευή τελειώνουν και οι κόποι της Μεγάλης Νηστείας: «Τὴν ψυχωφελῆ, πληρώσαντες Τεσσαρακοστήν, καὶ τὴν ἁγίαν ἑβδομάδα τοῦ Πάθους σου, αἰτοῦμεν κατιδεῖν Φιλάνθρωπε…» (Απόστιχα Αίνων Παρασκευής, προ των Βαΐων)…
Αφού ανέστησε τον Λάζαρο ο Σωτήρ, έδειξε πλέον αυτό που είχε είπει στην Μάρθα, ότι Αυτός είναι η Ανάστασις και η Ζωή και ο παντοδύναμος Δεσπότης της ζωής και του θανάτου. Το θαύμα είναι συγχρόνως ένα προανάκρουσμα της Αναστάσεώς Του και μία πνευματική ενίσχυση των μαθητών Του για την περίοδο των Παθών την οποία περιμένει. «Κύριε, πιστῶσαι θέλων τοὺς Μαθητὰς σου, τὴν ἐκ νεκρῶν σου Ἔγερσιν, ἐν τῷ μνήματι Λαζάρου παραγέγονας» (Σάββατο του Λαζάρου).
Ο Κύριος ανέστησε τον Λάζαρο για να καταλάβουν οι μαθητές, όταν μετ’ ολίγο θα Τον ιδούν σταυρωμένο και νεκρό, πράγμα το οποίο δεν ημπόρεσε να καταλάβει ο αχάριστος Ισραήλ, ότι Αυτός που εξουσιάζει τους νεκρούς, δεν είναι δυνατόν να εξουσιάζεται από τον θάνατο.
Η ανάστασις του Λαζάρου είναι μία προσήμανσις της αναστάσεως όλων των ανθρώπων, καθώς μας λέει το τροπάριο της ημέρας: «Τὴν κοινὴν Ἀνάστασιν πρὸ τοῦ σοῦ Πάθους πιστούμενος, ἐκ νεκρῶν ἤγειρας τὸν Λάζαρον Χριστὲ ὁ Θεός…».
….Εκτός από το ιστορικό γεγονός του θαύματος, η ανάστασις του Λαζάρου μας φανερώνει μυστικά μερικές υψηλές πνευματικές αλήθειες.
Ο σηπόμενος νεκρός Λάζαρος είναι κάθε ψυχή, η οποία παραμένει στον τάφο της αμαρτίας, καθώς μας το δείχνει η ακολουθία του όρθρου της Τετάρτης: «Ὡς λίθῳ βαρούμενος, ταῖς πολλαῖς ἐν τάφῳ κατάκειμαι, ἀμελείας Οἰκτίρμον, ἐξ οὗ με ἀνάγαγε, εὔσπλαγχνε Κύριε».
Εστέναξε τω πνεύματι και εδάκρυσε ο Ιησούς, όταν πλησίασε στο μνήμα του Λαζάρου (Ιωάν. 11, 33). Έκλαυσε για τον αγαπητό του φίλο: «Ἰδοὺ πόσον ἠγάπα αὑτόν», έλεγαν οι Ιουδαίοι. Εδάκρυσε από συμπάθεια για την ανθρώπινη φύση, την οποία έπλασε «καλήν λίαν», αλλά την κατέστρεψε και την εμόλυνε η αμαρτία. Λόγω της απεράντου αγάπης Του ο Κύριος πάντοτε στενάζει και δακρύζει για εμάς, όταν μάλιστα μας βλέπει πληγωμένους ή νεκρούς από τα πάθη των αμαρτιών που κάνουμε στην παρούσα ζωή μας.
….. Ο Κύριος είπε προστακτικά: «Ἐγὼ εἰμι ἡ Ἀνάστασις καὶ ἡ Ζωή». ΕΓΩ! Μόνον εγώ ανασταίνω τον άνθρωπο από τον θάνατο της αμαρτίας. Μόνος του αυτός, χωρίς Εμένα, δεν ημπορεί να κάνει τίποτε. Και μόνον ΕΓΩ είμαι Εκείνος που χαρίζω την αληθινή ζωή!
Αυτό διαπιστώνουμε κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Νηστείας. Η ανάστασις εκ του θανάτου της αμαρτίας και η απόκτησις της αληθινής ζωής είναι έργο Θεού και όχι έργο ανθρώπου. Πρέπει να έλθει ο Κύριος να μας καλέσει να βγούμε έξω από το μνήμα των ανθρωπίνων αδυναμιών μας. Μόνον έτσι ημπορούμε να βαδίσουμε ελεύθερα την οδό της ζωής μας.
Η μεγαλύτερη αλήθεια, την οποία δεν πρέπει να ξεχνούμε ποτέ, είναι ότι ο άνθρωπος κοπιάζει αναλόγως των δυνάμεών του, αλλά η σωτηρία είναι ένα δώρο της ανεκφράστου ευσπλαγχνίας του Κυρίου μας.
Γέροντας Πετρώνιος Τανάσε, Οι Πύλες της Μετανοίας – Στοχασμοί στο Τριώδιο, Ορθόδοξος Κυψέλη, Θεσσαλονίκη, 2003
πηγή