Εις τον βίον του οσίου Σεραφείμ του Σάρωφ
Κάποιος μοναχός της μονής του Σάρωφ κυριεύθηκε από μελαγχολία. Μια φορά μάλιστα που ένιωσε να φθάνη στην απόγνωσι, ζήτησε την συμπαράστασι ενός αδελφού.
Βγήκαν και οι δύο έξω από την μονή μετά τον εσπερινό και άρχισαν να περιπατούν στον κήπο και να παρηγορούνται με την συζήτησι. Πλησίασαν στον σταύλο της μονής. Εκεί κοντά άρχιζε το δρομάκι που ωδηγούσε στην πηγή του οσίου Σεραφείμ.
Ο άρρωστος αδελφός θέλησε ν’ αλλάξη κατεύθυνσι, για να μη συναντηθή με τον στάρετς σ’ αυτήν την ψυχική κατάστασι. Πριν όμως προφθάσουν ν’ απομακρυνθούν, τον βλέπουν να έρχεται προς το μέρος τους.
Οι δύο μοναχοί έπεσαν με σεβασμό στα πόδια του. Εκείνος τους ευλόγησε και τους μίλησε με ασυνήθιστη καλωσύνη. Σαν στοργικός πατέρας! Κατόπιν άρχισε να ψάλλη ένα τροπάριο της ενάτης ωδής του μικρού παρακλητικού κανόνος της Θεοτόκου, που ψάλλεται σε κάθε θλίψι και δοκιμασία:
«Χαράς μου την καρδίαν
πλήρωσον, Παρθένε,
η της χαράς δεξαμένη
το πλήρωμα,
της αμαρτίας την λύπην εξαφανίσασα».
Ύστερα χτύπησε το πόδι του στην γη και είπε:
– Δεν μας επιτρέπεται να μελαγχολούμε. Ο Χριστός νίκησε τα πάντα! Ανάστησε τον Αδάμ! Ελευθέρωσε την Εύα! Θανάτωσε τον θάνατο!
Η ψυχική κατάστασις του στάρετς μεταδόθηκε στην ψυχή των αδελφών. Ζωογονημένοι τώρα με την χαρά του, επέστρεψαν στην μονή ειρηνικοί!