Η μεταφορά στην καθομιλουμένη γλώσσα εκκλησιαστικών ύμνων, που είχαν συντεθεί πριν από 1500 χρόνια, είναι έργο δύσκολο. Δεν είναι μόνο η τήρηση του δογματικού, που έχει αλάθητα διατυπωθεί στους αρχαίους εκκλησιαστικούς ύμνους και πρέπει να διαφυλαχθεί με ακρίβεια και στην καθομιλούμενη γλώσσα, αλλά και πλήθος άλλων δυσκολιών.
Οι λέξεις που είναι κατανοητές και σήμερα δεν είναι μέγεθος σταθερό και δεδομένο. Το ποσοστό αυξομειώνεται ανάλογα με το μορφωτικό επίπεδο του σημερινού αναγνώστη. Η απόδοση στη σύγχρονη ελληνική λέξεων, που είναι απόλυτα κατανοητές, καθιστά το έργο του «μεταγλωττιστή» άχαρο και κουραστικό. Αναρωτιέται τι κάνω; Κομίζω γλαύκα εις Αθήνας;
Όποιος αναλαμβάνει αυτό το δύσκολο έργο πρέπει να είναι βαθύς γνώστης της γλώσσας του πρωτοτύπου, να «ταυτιστεί» με τον υμνογράφο, να έχει ζήλο αμείωτο γιαυτό που κάνει, να ακούει και συμβουλεύεται και να μη βιάζεται και επισπεύδει το έργο και πολλά άλλα.
Δέκα ολόκληρα χρόνια, πάλευε ο γλυκός μας Παππούλης Ανανίας Κουστένης για να ολοκληρώσει το μνημειώδες έργο του της μεταφοράς στην καθομιλούμενη ελληνική γλώσσα των ύμνων του μεγαλύτερου υμνογράφου μας του Ρωμανού του Μελωδού. Πολλές φορές κιότεψε και σκέφτηκε να εγκαταλείψει τον αγώνα. Άλλες φορές αισθανόταν μπροστά στο μεγαλείο του μεγάλου υμνογράφου ανάξιος να μεταπλάθει το τέλειο και το απόλυτο στο δικό του ατελές εργαστήρι και ένιωθε ότι αυτό ήταν προδοσία και ύβρις. Άλλοτε εκλιπαρούσε την επιείκεια και το «ίλεως» του Ρωμανού, για το θράσος του να αποτολμήσει τέτοιο έργο.
Το έτος 1997 κυκλοφόρησε σε δύο τόμους των 700 και 500 σελίδων, το αποτέλεσμα της δεκαετούς προσπάθειας του Παππούλη μας. Στο εισαγωγικό σημείωμα, με καθαρότητα παιδιού, μας πληροφορεί για τις δυσκολίες, τους στόχους και την υποστήριξη Θεού και ανθρώπων για την ολοκλήρωση του έργου.
Ο Παππούλης ήταν φύση ποιητική. Κατανοούσε πλήρως τους εκκλησιαστικούς ύμνους. «Ερμήνευε» με την πλούσια και αισθαντική φωνή του με ακρίβεια το νόημα και το περιεχόμενο των ύμνων.
Η δύναμη της ποιητικής του φύσης πιστεύουμε ότι τον ώθησε για να αναλάβει το τιτάνιο αυτό έργο.
Το ότι ο παππούλης ήταν φύση ποιητική προκύπτει τόσο από τα γραπτά του, όσο και από τα κηρύγματα και τους λόγους του. Εμπεριέχουν τη χροιά, τον τόνο, τον παλμό και το άρωμα της ποίησης.
Κλείνοντας αυτό το μικρό αφιέρωμα, μαζί με τα μαγιάτικα αγριολούλουδα του κάμπου της Καρκαλούς, καταθέτουμε στην αγήρω μνήμη του και ένα ταπεινό «λουλούδι» με τη μορφή ποιήματος, που μπορεί να του αρέσει…
«Εχτές πουρνό εδιάβαινα στης Καρκαλούς τον κάμπο,
Κι ακώ τ΄αηδόνια να λαλούν, τις λεύκες να ριγούνε,
Και πιο ψηλά στα έλατα, στην εκκλησιά του απόξω,
Ο Ανανίας έψελνε με τον Κολοκοτρώνη»!!!…