Ο προβατόσχημος τεχνολύκος Παπαστεργίου ψευδόμενος στις κοκκινοσκουφίτσες του ελληνικού λαού για την ευεργετική επίδραση του Προσωπικού Αριθμού
Γράφει ο Κωνσταντίνος Ι. Βαθιώτης
Ι. ΚΑΘΑΡΟΑΙΜΟΙ ΚΑΙ ΠΡΟΒΑΤΟΣΧΗΜΟΙ ΛΥΚΟΙ
Δύο είναι οι βασικές κατηγορίες λύκων που αξιοποιούνται από τα στελέχη μιας «έξυπνης δικτατορίας»: οι καθαρόαιμοι και οι προβατόσχημοι.
Οι προβατόσχημοι λύκοι είναι οι μεταμφιεσμένες «γιαγιάδες», που θέλουν να καταβροχθίσουν τις «κοκκινοσκουφίτσες».
Πρόκειται για «πολιτικούς απατεώνες» που υφαρπάζουν την υπογραφή όλων των «ευ»: των ευ-αίσθητων, των ευ-άλωτων, των ευ-παθών και των ευ-κολόπιστων. Κατά τούτο, είναι όχι μόνο απατεώνες, αλλά και εκμεταλλευτές του ανθρώπινου πόνου.
Δεν είναι τυχαίο ότι ο Νικκολό Μακιαβέλλι στον «Ηγεμόνα» του σημείωνε:
«Αφού λοιπόν για έναν ηγεμόνα είναι απαραίτητο να ξέρει να δρα σαν ζώο, πρέπει να διαλέξει την αλεπού και το λιοντάρι· γιατί το λιοντάρι δεν ξέρει να αποφεύγει τις παγίδες και η αλεπού δεν μπορεί ν’ αντισταθεί στους λύκους. Πρέπει λοιπόν να είναι αλεπού για να μυρίζεται τις παγίδες και λιοντάρι για να τρομάζει τους λύκους. Εκείνοι που σταματούν μονάχα στο λιοντάρι δεν καταλαβαίνουν από πολιτική. […] Όμως είναι απαραίτητο να ξέρεις να παριστάνεις καλά την αλεπού και να είσαι μεγάλο ψεύτης και υποκριτής· και οι άνθρωποι είναι τόσο απλοϊκοί και υποκύπτουν τόσο στις ανάγκες της στιγμής, ώστε όποιος εξαπατά θα βρίσκει πάντα κάποιον που θα τον αφήνει να τον εξαπατά»1.
Σε σύγκριση λοιπόν με τους καθαρόαιμους, οι προβατόσχημοι λύκοι είναι το πιο πολύτιμο τάγμα της «έξυπνης δικτατορίας»: Κάνουν την ύπουλη δουλειά, δημιουργώντας μια «μαγική εικόνα» για τον πολίτη, ο οποίος νομίζει ότι λαμβάνει και υλοποιεί μια δική του απόφαση.
Γι’ αυτό άλλωστε ο Χριστός έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου:
«Προσέχετε ἑαυτοῖς ἀπὸ τῶν ψευδοπροφητῶν͵ οἵτινες ἔρχονται πρὸς ὑμᾶς ἐν ἐνδύμασι προβάτων, ἔσωθεν δέ εἰσι λύκοι ἅρπαγες»2.
Αντιθέτως, οι καθαρόαιμοι λύκοι κάνουν την βρόμικη δουλειά: με χρήση σωματικής ή ψυχολογικής βίας, δηλ. δείχνοντας τα δόντιά τους ή μπήγοντας τα νύχια τους στην σάρκα του θηράματος, επιχειρούν να παρακάμψουν ή έστω να κάμψουν την αντίστασή του.
Λύκοι, λοιπόν, καθαρόαιμοι τε και προβατόσχημοι, ακροβολισμένοι παντού, πότε τρομοκρατούν τους βασανισμένους πολίτες και πότε τους εξαπατούν.
Όπως γνωρίζει κάθε νομικός αλλά εύκολα μπορεί να το μαντέψει ή εν πάση περιπτώσει να το κατανοήσει και ένας απλός πολίτης, ο τρομοκρατημένος ή εξαπατημένος πολίτης δεν διαθέτει αυτονομία, δεν μπορεί να κάνει χρήση του θεόσδοτου αυτεξουσίου του και, επομένως, είναι ένας πολίτης που χειραγωγείται από όποιους τον τρομοκρατούν ή τον εξαπατούν.
Κατά την διάρκεια της υγειονομικής δικτατορίας η αντίχριστη κυβέρνηση Μητσοτάκη χρησιμοποίησε κατά κόρον και τα μέσα του εξαναγκασμού και τα μέσα της εξαπάτησης, αφού το λοκντάουν, η μασκοφορία και εν μέρει ο εμβολιασμός ήταν υποχρεωτικές ιατρικές πράξεις, ταυτοχρόνως, όμως, η εξαπάτηση των πολιτών έφθασε στο αποκορύφωμά της, αφού, ειδικά σε ό,τι αφορά τον εμβολιασμό, η συμπαγής πλειοψηφία εκείνων που ήθελαν πάση θυσία να προωθήσουν το εμβόλιο κατά του κορωνοϊού, το παρουσίαζαν ως μόνη, αποτελεσματική και ασφαλή λύση για τον τερματισμό της πανδημίας και της λήξης του δεύτερου, πολύμηνου λοκντάουν.
Το κοκτέιλ εξαναγκασμού και εξαπάτησης επαναλαμβάνεται τώρα και στο πλαίσιο της ηλεκτρονικής δικτατορίας:
Από την μια μεριά, ο Προσωπικός Αριθμός έχει θεσπισθεί ως υποχρεωτικός όχι μόνο για μία κατηγορία πολιτών αλλά για όλους τους πολίτες. Άρα σε σχέση με τον εμβολιασμό, εδώ έχουμε μια πλήρως αναβαθμισμένη υποχρεωτικότητα.
Από την άλλη πλευρά, οι προπαγανδιστές του Προσωπικού Αριθμού ψεύδονται ασυστόλως, προκειμένου ως προβατόσχημοι λύκοι που νοιάζονται για το καλό μας, να εγκλωβίσουν τους πολίτες σε μια δαιμονική τεχνοφάκα.
ΙΙ. ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΤΙΚΕΣ ΘΕΣΕΙΣ ΤΟΥ Δ. ΠΑΠΑΣΤΕΡΓΙΟΥ
Σε αρχιερέα της εξαπάτησης των Ελλήνων πολιτών έχει αναδειχθεί ο τεχνοπροπαγανδιστής Δημήτρης Παπαστεργίου, ο οποίος στην συνέντευξη που παραχώρησε στις 8 Μαΐου 2025 στην εκπομπή «Ώρα Ελλάδος» του OPEN διετύπωσε τρεις παραπλανητικές θέσεις.
Προσοχή: Είχαν προηγηθεί τρία ψέματα, τα οποία είπε ο ίδιος υπουργός στην συνέντευξη που παραχώρησε στις 24 Απριλίου 2025 στην τηλεοπτική εκπομπή «Αταίριαστοι»:3 α) ο Προσωπικός Αριθμός είναι «ένα νούμερο απόλυτα ασφαλές και άρα δεν θα υπάρχει θέμα να το γράψουμε λάθος», β) «σε όλα τα κράτη του κόσμου έχουμε έναν αριθμό που χαρακτηρίζει τον πολίτη» και γ) «η κάρτα στην τράπεζα είναι το ίδιο πράγμα με τον Προσωπικό Αριθμό: Ταυτοποίηση το ένα, ταυτοποίηση και το άλλο».
Aς επικεντρωθούμε τώρα στις τρεις παραπλανητικές θέσεις του προβατόσχημου τεχνολύκου Δ. Παπαστεργίου, όπως διατυπώθηκαν στην εκπομπή του OPEN.
Α. ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΠΛΕ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ
Η πρώτη παραπλανητική θέση του Παπαστεργίου ήταν η ακόλουθη:
«Με την μπλε ταυτότητα δεν θα μπορούμε σε λίγους μήνες να πάμε πουθενά γιατί πλαστογραφείται για πλάκα».
Η επιχειρηματολογία αυτή είναι προδήλως διάτρητη: Μέχρι σήμερα όλοι χρησιμοποιούσαμε τις μπλε ταυτότητες, χωρίς να έχουμε κανένα πρόβλημα.
Άραγε, αίφνης σε λίγους μήνες θα βρεθούν αετονύχηδες να τις πλαστογραφούν, κι ο κόσμος θα φοβάται να τις χρησιμοποιεί;
Και τι ακριβώς σημαίνει «σε λίγους μήνες δεν θα μπορούμε να πάμε πουθενά»; Ότι όποιος δεν διαθέτει ηλεκτρονική ταυτότητα, θα τιμωρηθεί με ατομικό λοκντάουν;
Β. Η ΛΟΞΑ ΚΑΙ ΤΟ ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΣΕΝΑΡΙΟ
Η δεύτερη παραπλανητική θέση του Παπαστεργίου ήταν η ακόλουθη:
«Δεν είναι θέμα λόξας και κάποιου σκοτεινού σεναρίου, είναι ένα καθαρό ζήτημα πληροφορικής για το πώς μπορούμε με έναν αριθμό οριζόντια να ενοποιήσουμε τα μητρώα του κράτους και να σταματήσουμε να ταλαιπωρούμε τους πολίτες».
Κατ’ αρχάς, ηθικά και νομικά είναι άκρως προβληματικό να καθιερώνεται ως υποχρεωτικό ένα μέτρο που υποτίθεται ότι επιδρά ευεργετικά για τον πολίτη, διότι ένα τέτοιο νομοθετικό μοντέλο φέρει την κηλίδα του σκληρού πατερναλισμού4.
Κατά δεύτερον, ουδείς μίλησε για λόξα της κυβέρνησης. Αντιθέτως, λόξα μας λέει η κυβέρνηση ότι έχουν οι πολίτες που αμφισβητούν τις αγαθές προθέσεις της:
Όποιος τολμά να επικαλείται τους τεράστιους κινδύνους ηλεκτρονικού φακελώματος των πολιτών με πρόσχημα την πάταξη της γραφειοκρατίας στιγματίζεται ως συνωμοσιολόγος-ψεκασμένος ή ως μέλος παραθρησκευτικών οργανώσεων.
Αντιθέτως, τα σενάρια της λυκοκυβέρνησης είναι πράγματι θεοσκότεινα, ορθότερα: διαβολοσκότεινα. Αρκεί να κάνουμε μια ιστορική αναδρομή στην εποχή της δεύτερης θητείας του κομματικού alter ego της ΝΔ, δηλ. του ΠΑΣΟΚ, για να θυμηθούμε τις κραυγές που έβγαζε σύσσωμη η αντιπολίτευση, προειδοποιώντας τον λαό ότι πλησιάζει η ώρα που το εμβληματικό δυστοπικό μυθιστόρημα «1984» του Τζωρτζ Όργουελ θα γίνει εφιαλτική πραγματικότητα5.
Ενώ το 1986 οι βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας σήμαιναν συναγερμό για τον κίνδυνο να γίνουμε γυάλινοι πολίτες, με άλλα λόγια: πολίτες ολόγυμνοι μπροστά στους χειριστές των ηλεκτρονικών υπολογιστών6, εν έτει 2025, δηλ. 39 χρόνια μετά, οι βουλευτές και υπουργοί του ιδίου κόμματος ζητωκραυγάζουν για την τεχνολογική άνοιξη που τάχα θα φέρει στην Ελλάδα ο Προσωπικός Αριθμός. Αλλά και τα λοιπά συστημικά κόμματα που υποτίθεται ότι ελέγχουν την λυκοκυβέρνηση παραμένουν σιωπηλά, συμπεριφερόμενα ως λυκόπουλα που βάζουν πλάτη στους λύκους. Πρόκειται για το απόλυτο αναποδογύρισμα!
Η ζοφερή αλήθεια που προσπαθεί απεγνωσμένα να κρύψει ο τεχνοπροπαγανδιστής Παπαστεργίου είναι η εξής:
Όταν όλοι οι αριθμοί γίνουν ένας, τότε ένας πιστοποιημένος κρατικός υπάλληλος θα μπορεί να έχει πρόσβαση στο ηλεκτρονικό βιοπορτραίτο μας και να γνωρίζει τα πάντα για εμάς. Και με ένα πάτημα κουμπιού θα μπορεί να μας αποκλείει από παντού.
Επίσης, οι πολίτες πρέπει να αναρωτηθούν:
Μα τους πήρε πάλι ο πόνος για τον λαό και θέλουν οι Νεοδημοκράτες, όπως οι Πασοκτζήδες το 1986, να τον γλυτώσουν από την ταλαιπωρία της γραφειοκρατίας;
Παρόμοια καραμέλα σωτηριολογικών προθέσεων πιπιλούσαν οι ειδικοί της κυβέρνησης Μητσοτάκη, για να δικαιολογήσουν τα υγειονομικά μέτρα κατά του κορωνοϊού. Τα μέτρα που εφήρμοσαν μάς έλεγαν με δάκρυα στα μάτια ότι είναι απαραίτητα για να μη χαθεί ούτε ένας παππούς, ούτε μία γιαγιά.
Όποιος, λοιπόν, διαθέτει στοιχειώδη μνήμη και λογική δεν μπορεί και, βεβαίως, δεν πρέπει να εμπιστευθεί με τίποτε τον Παπαστεργίου και τα φερέφωνά του. Τους προδίδει η σιχαμερή γλώσσα τους που, προπάντων, είναι πληκτική, γιατί επαναλαμβάνεται με την μέθοδο του διαβολικού καρμπόν.
Ο Παπαστεργίου δεν είναι παρά ο τεχνολύκος που ντύθηκε γιαγιά για να καταβροχθίσει την αθώα και ευκολόπιστη, νεοελληνική κοκκινοσκουφίτσα!
Για να πείσει τον λαό να πάρει στα χέρια του το τοξικό τεχνολογικό προϊόν που θα κάνει σμπαράλια τα προσωπικά του δεδομένα και τα ατομικά του δικαιώματα, ο τεχνολύκος φοράει χαμόγελο και υποδύεται τον χαλαρό και άνετο υπουργό, που αντιπαρέρχεται στα γρήγορα τους μεγάλους ενδοιασμούς πολλών ανήσυχων πολιτών, οι οποίοι δικαιολογημένα φοβούνται ότι αυτό που η παρούσα κυβέρνηση πανηγυρίζει ως μεγίστη τεχνολογική επιτυχία και πρόοδο δεν είναι παρά η τελική πράξη (και, ταυτοχρόνως, η «τελική λύση»7) ενός εφιαλτικού, λαοκτόνου σχεδίου, που, για να υλοποιηθεί, κατεβλήθη προσπάθεια διάρκειας 39 χρόνων.
Έτσι, από τον Μένιο του ΠΑΣΟΚ περάσαμε στον Μήτσο της ΝΕΑΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ!
Προσοχή: Σε άλλο σημείο της συνένετευξής του ο τεχνολύκος Παπαστεργίου είπε:
«Ο Προσωπικός Αριθμός δεν είναι θέμα μεταφυσικής ούτε κάποιων περίεργων προθέσεων ενός σκοτεινού υπόκοσμου».
Η απάντηση αυτή, που προφανώς δόθηκε υπό το κράτος μεγίστης αμηχανίας, εμπεριέχει δύο έννοιες που είναι παντελώς άσχετες μεταξύ τους, αφ’ ενός την μεταφυσική, αφ’ ετέρου τον σκοτεινό υπόκοσμο.
Σε ό,τι αφορά τον δεύτερο όρο, δηλ. τον «σκοτεινό υπόκοσμο», είναι ολοφάνερο ότι πρόκειται για ένα καταγέλαστο πυροτέχνημα, αφού η σύλληψη του Προσωπικού Αριθμού δεν μπορεί παρά να προέρχεται από τεχνοκράτες που ανήκουν στην ελίτ της Νέας Τάξης Πραγμάτων και οι οποίοι, φυσικά, καμία σχέση δεν έχουν με τον υπόκοσμο.
Ο πρώτος όρος, δηλ. η «μεταφυσική», μοιραία μας συνδέει με το 13ο κεφάλαιο της Ιεράς Αποκαλύψεως του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου. Στους στίχους 16-18 του κεφαλαίου αυτού υπάρχει η προφητεία της αριθμοποιήσεως του ανθρώπου, μια αριθμοποίηση που θα σημαίνει, ταυτοχρόνως, την αριθμητική εξομοίωση με τον Αντίχριστο.
Τον αριθμό του θα πρέπει να πάρει υπό την μορφή χαράγματος κάθε πολίτης, ώστε να είναι σε θέση να πουλά και να αγοράζει.
Όποιος δεν δεχθεί να αντιχριστοποιηθεί διά της λήψεως του αριθμού του Αντιχρίστου, δηλ. του δυσώνυμου αριθμού 666, θα αποκλεισθεί από το πεδίο των οικονομικών συναλλαγών και άρα θα τεθεί στο κοινωνικό περιθώριο (άραγε οι εξάρες στο τάβλι αποτελεί προετοιμασία του ασυνειδήτου μας για την ώρα που θα μας ζητηθεί να λάβουμε τα τρία εξάρια;).
καὶ ποιεῖ πάντας, τοὺς μικροὺς καὶ τοὺς μεγάλους καὶ τοὺς πλουσίους καὶ τοὺς πτωχοὺς καὶ τοὺς ἐλευθέρους καὶ τοὺς δούλους, ἵνα δῶσιν αὐτοῖς χάραγμα ἐπὶ τῆς χειρὸς αὐτῶν τῆς δεξιᾶς ἢ ἐπὶ τὸ μέτωπον αὐτῶν, 17 καὶ ἵνα μή τις δύνηται ἀγοράσαι ἢ πωλῆσαι εἰ μὴ ὁ ἔχων τὸ χάραγμα, ]τὸ ὄνομα τοῦ θηρίου ἢ τὸν ἀριθμὸν τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ. 18 Ὧδε ἡ σοφία ἐστίν. ὁ ἔχων νοῦν, ψηφισάτω τὸν ἀριθμὸν τοῦ θηρίου, ἀριθμὸς γὰρ ἀνθρώπου ἐστίν, καὶ ὁ ἀριθμὸς αὐτοῦ χξς.
Στη διετία 2021-2022, χωρίς μάσκα ή/και χωρίς τεστ δεν μπορούσαμε να αγοράσουμε ή να πουλήσουμε. Και χωρίς εμβόλιο κάποιοι δεν μπορούσαν να εργασθούν ή να συμμετάσχουν σε επιστημονικά συνέδρια με φυσική παρουσία. Θα μπορούσαμε λοιπόν να οδηγηθούμε στον εξής συλλογισμό:
Η μάσκα είναι ο τρόπος του διαβόλου, ο αποκλεισμός είναι ο τρόπος του Αντιχρίστου, η μισανθρωπία, η αναλγησία, τα δρακόντεια μέτρα, η παραπλάνηση και τα εκβιαστικά διλήμματα, είναι ο τρόπος του πονηρού όφεως8.
Η φράση του Παπαστεργίου περί μεταφυσικής και σκοτεινού υποκόσμου, την οποία εκστόμισε από μόνος του, χωρίς να θέσει τέτοιο ζήτημα κάποιος από τους δημοσιογράφους της εκπομπής, θύμισε μια φράση που είχε εκστομίσει ο τότε υπουργός Προστασίας του Πολίτη Γιάννης Οικονόμου στην εκπομπή «Καλημέρα» του ΣΚΑΪ της 20ής Αυγούστου 2023, και πάλι χωρίς τότε ο Γ. Αφτιάς να έχει θέσει ερώτημα με το περιεχόμενο που έσπευσε ο υπουργός να αρνηθεί ότι υπάρχει:
«Οι καινούργιες ταυτότητες δεν έχουν τίποτα το εξωγήινο, το αντιχριστιανικό, τίποτα το δαιμονισμένο για κανέναν. Είναι το όχημα για να προσαρμοστεί η Ελλάδα στις απαιτήσεις του σύγχρονου κόσμου, για να μπορούμε να ταξιδεύουμε με ασφάλεια, για να μπορούμε να είμαστε συμβατοί στις υποχρεώσεις μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση»9.
Όταν, λοιπόν, ένας πολιτικός θέτει από μόνος του ζήτημα μεταφυσικής, αντιχριστιανισμού ή δαιμονισμού, και ταυτοχρόνως αρνείται ότι το ζήτημα αυτό έχει πραγματική βάση, τότε πρέπει να χτυπήσει μέσα μας ένα ηχηρό καμπανάκι, που μας καλεί να υποπτευθούμε ότι η ρητή άρνηση της μομφής που ο πολιτικός φέρνει αυτοβούλως στο προσκήνιο εμπεριέχει ανάποδο μήνυμα:
Δηλαδή, η άρνηση της ύπαρξης σκοτεινού παρασκηνίου ή της μεταφυσικής-αντιχριστιανικής διάστασης του προβλήματος ή της διαβολικής φύσης του εγχειρήματος σημαίνει στην πραγματικότητα κατάφαση και έμμεση ομολογία!
Ένα συγκρίσιμο επικοινωνιακό ολίσθημα με αρνητική τοποθέτηση ως προς το εκκρεμές φλέγον ζήτημα είχε κάνει το 1974 ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Ρίτσαρντ Νίξον, ο οποίος είχε κατηγορηθεί για συγκάλυψη στο πολύκροτο σκάνδαλο Γουότεργκεϊτ. Στην προσπάθειά του να απολογηθεί είχε δηλώσει:
«Δεν είμαι απατεώνας».
Τότε, όμως, όλοι σχεδόν οι Αμερικανοί κατάλαβαν ότι ίσχυε το ακριβώς ανάποδο, δηλ. ότι ήταν απατεώνας.
Το ίδιο, φυσικά, ισχύει και για την άρνηση που ακούστηκε από τα χείλη Νεοδημοκρατών στην υπόθεση των Τεμπών:
«Δεν είμαστε δολοφόνοι».
Αυτό μας βοηθά να διατυπώσουμε τον ακόλουθο θεμελιώδη κανόνα πλαισίωσης (framing) της επιθυμητής επιχειρηματολογίας:
Όποιος θέλει να αποκρούσει τις κατηγορίες που του προσάπτουν, δεν πρέπει να χρησιμοποιεί την γλώσσα των αντιπάλων του και απλώς να εμφανίζεται ως αρνητής της αποδιδόμενης κατηγορίας.
Η γλώσσα της άλλης πλευράς έχει ήδη διαλέξει ένα πλαίσιο, κι αυτό το πλαίσιο δεν είναι εκείνο που βολεύει τον ευρισκόμενο στο καναβάτσο.
Η διαπίστωση αυτή ανήκει στο Αμερικανό γνωσιακό γλωσσολόγο και φιλόσοφο Τζωρτζ Φίλιπ Λέικοφ (George Lakoff), o οποίος στο βιβλίο του “The ALL NEW Don’t Think of an Elephant! Know Your Values and Frame the Debate”10 έχει διατυπώσει το ακόλουθο απόφθεγμα:
«Όταν αρνούμαστε το πλαίσιο, τότε το φέρνουμε στο προσκήνιο» (When we negate a frame, we evoke the frame).
Επομένως, θα πρέπει εφεξής να γνωρίζουμε ότι, όταν ακούμε έναν υπουργό να προπαγανδίζει το νεοταξίτικο προϊόν του με συνεχείς αρνήσεις («Ο Προσωπικός Αριθμός δεν έχει τίποτε το περίεργο, δεν σχετίζεται με σκοτεινά κέντρα, δεν περιέχει το 666» κ.λπ.), χωρίς να παρουσιάζει τα συντριπτικά πλεονεκτήματά του, ΑΝ βεβαίως υπάρχουν, τότε ισχύει η εξίσωση:
Η άρνηση εστί κατάφασις!
Γ. ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΕΣ ΑΡΧΕΣ
Η τρίτη παραπλανητική θέση του Παπαστεργίου ήταν η ακόλουθη:
«Είναι ένας αριθμός που πέρασε από όλα τα στάδια εγκρίσεων και όλες τις αρχές όπως την αρχή δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα»
Ας διαβάσουμε την φράση αυτή φορώντας τα γυαλιά του ανάποδου κόσμου:
Είναι ένας αριθμός που πέρασε από όλες τις ανεξάρτητες αρχές, δηλαδή από τις αρχές εκείνες που είναι απολύτως εξαρτημένες από τις εντολές της κυβέρνησης.
Από την στιγμή που η Νέα Δικτατορία ελέγχει το μεγαλύτερο μέρος των εφημερίδων και των τηλεοπτικών σταθμών, είναι λογικό και αναμενόμενο να ελέγχει και τις ψευδο-ανεξάρτητες διοικητικές αρχές!
Ό,τι ισχύει για τις υπόλοιπες θελκτικές λέξεις που χαϊδεύουν τα αφτιά του πολίτη, όπως «δημοκρατία», «ειρήνη», «ελευθερία», «πρόοδο» κ.λπ., ισχύει επακριβώς και για τις (δήθεν) «ανεξάρτητες αρχές».
Είναι πασίγνωστος ο απατηλός κανόνας της προπαγάνδας:11
«Να προφέρεις και να επικαλείσαι το όνομα αντί για την ανύπαρκτη ουσία του πράγματος»
ΙΙΙ. ΠΕΡΙ «ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΩΜΑΤΟΣ» ΚΑΙ «ΒΙΟΠΟΡΤΡΑΙΤΟΥ»
Στο λεπτό 1.46 οι δημοσιογράφοι του ΟPEN μετέφεραν στον τεχνολύκο Παπαστεργίου την ανησυχία του κόσμου για την υλοποίηση του «ηλεκτρονικού φακελώματος».
Η απάντηση του ανεκδιήγητου ψεύτη είναι αποκαλυπτική, αφού παρακάμπτει παντελώς το ερώτημα για το «ηλεκτρονικό φακέλωμα», για να πει αυτό που θα ρίξει στάχτη στα μάτια των πολιτών:
«Τα δεδομένα αυτά υπάρχουν στα τέσσερα μητρώα του κράτους. Και δεν είναι δεδομένα που γίνονται φέιγ-βολάν. Είναι δεδομένα τα οποία χρειαζόμαστε για την εξυπηρέτησή μας στις κοινωνικές υπηρεσίες και τις υπηρεσίες υγείας, για την ασφάλειά μας…».
Μέχρι τώρα, όμως, εξυπηρετούμασταν μια χαρά στις διάφορες υπηρεσίες του δημοσίου με το ΑΦΜ και το ΑΜΚΑ μας. Για ποιον λόγο, λοιπόν, απαιτείται από δω και στο εξής ΕΝΑΣ και ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΣ ΑΡΙΘΜΟΣ;
Μήπως γιατί ισχύει το ανάποδο, δηλ. ότι ο αριθμός αυτός εξυπηρετεί το κράτος, που θέλει να έχει στους υπολογιστές του ένα πλήρες ψηφιακό προφίλ από κάθε πολίτη;
Πέραν αυτού, είναι προβληματική η απάντηση του τεχνολύκου Παπαστεργίου σε ό,τι αφορά τον συσχετισμό του Προσωπικού Αριθμού με την επίτευξη ασφάλειας. Διότι και σε αυτό το επιχείρημα υποκρύπτεται η λογική του ανάποδου κόσμου:
Η ύπαρξη ενός μοναδικού-προσωπικού αριθμού μπροστά στα μάτια ενός ακατάλληλου προσώπου είναι μια επικίνδυνη «μαγνητική τομογραφία» που οπωσδήποτε μας περιάγει σε ανασφαλή θέση.
Σημειωτέον ότι ο Παπαστεργίου απέφυγε να απαντήσει και στην ερώτηση που του τέθηκε περί προαιρετικότητας του Προσωπικού Αριθμού:
«Γιατί δεν φέρνετε προαιρετικά αυτόν τον αριθμό, να είναι στην βούληση του καθενός αν θέλει να το χρησιμοποιήσει ή όχι;», τον ρώτησε ο ένας εκ των δύο δημοσιογράφων.
Η απάντηση του τεχνολύκου στο ερώτημα αυτό δόθηκε με γνώμονα την γνωστή προπαγανδιστική τεχνική της κλοτσιάς της μπάλας στην εξέδρα.
Παπαγαλίζοντας το ποιηματάκι που έχει αποστηθίσει εδώ και 2 χρόνια, είπε:
«Ο Προσωπικός Αριθμός δεν είναι κάτι παραπάνω από μία λύση πληροφορικής προκειμένου να ενοποιήσουμε τα μητρώα του κράτους».
Μόνο που σε αυτήν την ενοποίηση κρύβεται αυτό το «κάτι παραπάνω» το οποίο αρνήθηκε υποκριτικά ο Φαρισαίος Παπαστεργίου.
Σε αυτήν την ενοποίηση βρίσκεται όλο το ζουμί της δυνατότητας ηλεκτρονικού φακελώματος του πολίτη μέσω της δημιουργίας του ψηφιακού βιοπορτραίτου του.
Α. ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΠΑΧΡΗΣΤΟΥ
Τον όρο «βιοπορτραίτο» είχε χρησιμοποιήσει ο αείμνηστος Θανάσης Παπαχρήστου, καθηγητής Αστικού Δικαίου στην Νομική Σχολή Αθηνών, σε ένα άρθρο του με τίτλο «Ηλεκτρονικό “Φακέλωμα”», δημοσιευμένο προ 40 ετών στην εφημερίδα «Τα Νέα», αλλά και στον συλλογικό τόμο «Δίκαιο και Κοινωνία»12.
Σε αυτό το άρθρο του, ο Παπαχρήστου είχε εκφράσει την ανησυχία του σχετικά με τις παρενέργειες που έχει επί των ελευθεριών του ατόμου η ευρύτατη χρήση της πληροφορικής ως μέσου για τον εκσυγχρονισμό των δημόσιων υπηρεσιών και την καταπολέμηση της γραφειοκρατίας κατέγραφε
Ο Παπαχρήστου έγραφε τα ακόλουθα:
«Δεν πρέπει, πραγματικά, να παραβλέπεται ότι οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές προσφέρουν απεριόριστες δυνατότητες στην καταγραφή και αξιοποίηση των πληροφοριών, έτσι που οι παραδοσιακοί τρόποι “φακελώματος” να φαντάζουν σαν εικόνες από παλαιική ταινία. […]
Η χρήση των ηλεκτρονικών υπολογιστών στη δημόσια διοίκηση είναι συνυφασμένη με τη δημιουργία αρχείων, όπου μπορούν να καταχωρηθούν κάθε είδους πληροφορίες σχετικά με την ιδιωτική ζωή του ατόμου.
Ο “ιδιωτικός βίος”, αυτή η περιοχή στην οποία ο καθένας έχει το δικαίωμα “να αφήνεται μόνος”, κατά την έκφραση πολλών αποφάσεων του Ανώτατου Δικαστηρίου των ΗΠΑ, παύει να αποτελεί χώρο απροσπέλαστο στους τρίτους (βλ. Κ. Μαυριά, Το συνταγματικό δικαίωμα του ιδιωτικού βίου, 1982). […]
Τα ηλεκτρονικά αρχεία δέχονται κάθε είδους πληροφορία. Σε αυτά είναι δυνατό να καταχωρηθούν στοιχεία σχετικά με την ταυτότητα του ατόμου, με την προσωπική του κατάσταση, με την υγεία του, την εργασία του, τις δεξιότητές του ή τις ενασχολήσεις του και, γιατί όχι, με τις ιδέες του, τις πράξεις του, τις ιδιορρυθμίες του ή τις συνήθειές του.
Η καθιέρωση, μάλιστα, “Προσωπικού Αριθμού” για κάθε πολίτη, που αντικαθιστά το όνομα ως σύμβολο της ατομικότητας του ατόμου, πέρα από τους όποιους συνειρμούς που αναπόφευκτα προκαλεί, επιτρέπει τη στιγμιαία διαπίστωση από οποιαδήποτε υπηρεσία του “βιοπορτρέτου” κάθε πολίτη.
Έτσι όμως ο άνθρωπος υποβαθμίζεται σε “πληροφοριακό αντικείμενο”»13.
Β. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΦΩΤΕΑΣ
Τον Θανάση Παπαχρήστου ακολούθησε ο Παναγιώτης Φωτέας, Νομάρχης Ροδόπης και Μεσσηνίας και βουλευτής της ΝΔ το 1992, σε άρθρο του στο περιοδικό «Ευθύνη» του τεύχους Δεκεμβρίου 1987 με τον τίτλο «Απέναντι στο “Ηλεκτρονικό Βιοπορτραίτο”»14.
Εκεί ο συγγραφέας εντόπισε το κεντρικό πρόβλημα της εποχής της τηλεπληροφορικής, που «τίθεται όλο και πιο έντονα σε πολλά επίπεδα, σε πολλά πλαίσια και σ’ όλο τον κόσμο»:
«Ποιοι γίνονται οι αποδέκτες των σωρευμένων πληροφοριών και ποιος ο τελικός διαχειριστής τους», είναι ένα πρόβλημα «που αφορά και το δημοκρατικό πολίτευμα και την συλλογική ή ατομική ζωή».
Επιπλέον, αναρωτιόταν:
«Η σύγχρονη τεχνολογία μειώνει ή διευκολύνει την επέκταση του κράτους; Και, αντίστροφα, συστέλλει ή διευρύνει την ελευθερία του πολίτη;».
Ο Φωτέας αναγνώριζε ότι, κατ’ αρχήν, η τεχνολογία είναι μια «ουδέτερη δύναμη», η χρησιμότητα ή η καταστροφικότητα της οποίας εξαρτάται από το «πώς θα την χειριστεί ο άνθρωπος».
Επομένως, όταν ο κρατικός μηχανισμός «χώνει το ρύγχος του μέσα στα άδυτα του προσώπου, πάλι μπαίνει θέμα ανθρώπου και μορφής της εξουσίας».
Παραδεχόταν, επίσης, ότι:
«μια εξελιγμένη τεχνολογία μπορεί να διευκολύνει τον σύγχρονο άνθρωπο συνεργώντας αγαθοποιά σε πολλά αυτονόητα: στην πάταξη της γραφειοκρατίας, στην οικονομία χρόνου και δαπάνης και τελικά στο να μειώσει το άγχος και το “λαχάνιασμα” του σημερινού ανθρώπου, στην προσπάθειά του “να βγάλει από την τάδε υπηρεσία ένα απλό χαρτί”».
Ενώ, όμως, η ταχύτητα και η ευκολία συμβολίζει για τον πολίτη την καλή όψη του τεχνολογικού νομίσματος, ο Φωτέας φώτιζε και την σκοτεινή, την κακή και άκρως επικίνδυνη για τον πολίτη όψη αυτού του δελεαστικού νομίσματος. Όπως έλεγε χαρακτηριστικά:
Η τεχνολογία «παρέχει όμως και την δυνατότητα να επεκταθεί και να γίνει στυγνότερος ο κρατικός συγκεντρωτισμός, με αποτρόπαια αποτελέσματα επάνω στον πολίτη και την βαθύτερη ύπαρξή του».
Με αφορμή τον Ενιαίο Κωδικό Αριθμό Μητρώου, για τον οποίο τόνιζε ότι «είναι ένας αριθμός μοναδικός και χαρακτηριστικός για κάθε άτομο, για κάθε πολίτη, άνδρα ή γυναίκα» και ότι «ο κάθε πολίτης, από την γέννησή του μέχρι τον θάνατό του, θα έχει αυτόν τον μοναδικό αριθμό, αμετάβλητο και αποτελούντα υποχρεωτικό στοιχείο της ταυτότητάς του» (η φράση αυτή είναι ανατριχιαστική, αφού στο άρ. 2 παρ. 4 π.δ. 40/2025 διαβάζουμε ότι «Ο Π.Α. εκδίδεται και χορηγείται άπαξ σε κάθε φυσικό πρόσωπο, είναι μοναδικός και δεν μεταβάλλεται εν ζωή»), ο Φωτέας εφιστούσε τον προσοχή των Ελλήνων στην υποκρυπτόμενη απειλή:
«Παραστέκει επίφοβο το ενδεχόμενο αποπροσωποποίησης του πολίτη και μεταβολής της μοναδικότητας του προσώπου σε μοναδικότητα αριθμού. Τα κρατικά όργανα, έχοντας στα χέρια τους ολόκληρο το φάσμα πληροφοριών και στοιχείων που αφορούν τον καθένα μας και που μπορούν να μεταβληθούν σε κλάσμα δευτερολέπτου σε μιαν ψυχρήν οθόνη προς “εκμετάλλευσή” τους από μιαν ομάδα γνωστών ή αγνώστων μας ή από κάποιον παντοδύναμο Ένα, μπορούν να εξελιχθούν σε όργανα όχι δημοκρατικής πολιτείας –υπηρέτες του πολίτη–, αλλά μιας “οργουελικής” κολάσεως ή ενός “καινούργιου δυνατού κόσμου” [Θαυμαστού Καινούργιου Κόσμου] – δυνάστες του απροστάτευτου όντος μπροστά στην “Ηλεκτρονική Επανάσταση” και τα ζοφερά ενδεχόμενά της».
Επομένως, ναι μεν η τεχνολογία είναι για την ευκολία του πολίτη, ταυτοχρόνως όμως είναι και για την ευκολία κάθε εν δυνάμει δυνάστη, ο οποίος έχει την δυνατότητα να συλλέξει, να επεξεργασθεί, να καταχωρίσει και, τελικώς, να διασυνδέσει τις επιμέρους πληροφορίες που συγκλίνουν στον ενιαίο κωδικό αριθμό και, μάλιστα, –όπως σημείωνε ο Φωτέας ήδη για το 1986– οι ενέργειες αυτές είναι εύκολο να γίνουν περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη εποχή. Πόσω μάλλον στην σημερινή εποχή της τρίτης δεκαετίας του 21ου (απατ)αιώνα, στην οποία τα «τεχνολογικά θαύματα» έχουν εξελιχθεί και εκτοξευθεί κατά 39 ολόκληρα χρόνια.
Με δεδομένη αυτήν την ευκολία τελικής διασύνδεσης των επιμέρους πληροφοριών σε έναν και μοναδικό ενιαίο αριθμό, ο Φωτέας υπογράμμιζε τον εξής φοβερό κίνδυνο:
«Ένα εχθρικό αυταρχικό κράτος και ένα πλήθος από ιδιώτες ανταγωνιστές μπορούν να βάλουν χέρι στα απόρρητα όχι μόνο της εξωτερικής, αλλά και της βαθύτερης ζωής μας. Πέρα από τις πληροφορίες που αφορούν την οικονομική μας κατάσταση, την Εφορία, τα ταξίδια μας, τα επαγγελματικά μας, πληροφορίες που αφορούν το πολιτικό μας φρόνημα, την υγεία μας, τις κλίσεις και τις αγάπες μας, μπορούν “υποκλεπτόμενες”, καταγραφόμενες και διασυνδεόμενες, να συνθέσουν εκείνο που έχει αποκληθεί “ηλεκτρονικό βιοπορτραίτο”, και το οποίο μπορεί να αναδυθεί από τα κατάβαθα κάποιας ηλεκτρονικής μνήμης μπροστά στα μάτια κάποιου παγιδευτή μας ή κάποιου “φρουρού” μιας οιασδήποτε “τάξης πραγμάτων”».
Χωρίς να απορρίπτει την αξιοποίηση της ηλεκτρονικής τεχνολογίας, ο Φωτέας ζητούσε να υπάρχει νόμος που «θα προφυλάσσει τον πολίτη από την καταχρηστική και παράνομη χρήση» της. Ωστόσο, ήταν κατηγορηματικός ότι θα έπρεπε να υπάρξει «απαγόρευση στην διασύνδεση των πληροφοριών των επί μέρους αρχείων», «απαγόρευση στην “ενιαιοποίηση” του Κωδικού αριθμού που συνθέτει ένα αδιαπέραστο ηλεκτρονικό δίχτυ και τελικά ένα τέλειο “ηλεκτρονικό φακέλωμα”».
Ο Φωτέας έκλεισε το άρθρο του λέγοντας ότι:
«όπου εισήχθη ο ενιαίος αριθμός, παντού είχε προηγηθεί ή είχε συμπέσει ο νομοθετικός μηχανισμός προστασίας του πολίτη, ικανοποιώντας λαϊκή απαίτηση και προσπάθεια κατασίγασης των αντιδράσεων που ξεσηκώθηκαν απέναντι στις δυνατότητες να κατασκευάζονται, στα σκοτεινά, τα ηλεκτρονικά, ίσως, δεσμά μας. Σε πολλές χώρες, όπως η Δυτική Γερμανία, ο ΕΚΑΜ κρίθηκε από τα Δικαστήρια ως αντισυνταγματικός».
Γ. ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΑΝΤΙ ΤΟΥ ΙΟΥΝΙΟΥ 1986
Όποιος επιθυμεί να ανακτήσει ή να αποκτήσει μνήμη από το μακρινό 1986 που όμως μοιάζει τόσο πολύ με το 2025, αξίζει να διαβάσει τέσσερεις παραγράφους που υπό τον τίτλο «ΕΚΑΜ: “… Επαφίεται εις τον πατριωτισμόν των Ελλήνων”» είχαν δημοσιευθεί στην στήλη «Αντιθέσεις» του περιοδικού «Αντί» και, ειδικότερα, του υπ’ αριθμ. 318 τεύχους που είχε κυκλοφορήσει την 6η Ιουνίου 1986:
«[“Επαφίεται εις τον πατριωτισμόν των Ελλήνων”] Έτσι έκλεινε το κείμενο του Συντάγματος του 1952 στο ύστατο και ιστορικό 114 άρθρο του, όπως και του σημερινού άλλωστε, με το άρθρο 120, όπου διαστέλλονται και κάποια όρια αντίστασης των πολιτών σε απόπειρες και ενέργειες παραβίασης και κατάλυσης του Συντάγματος.
Κάπου, αχνά, ίσως σε κάποια μεσοπρόθεσμη προοπτική, ο νέος νόμος για τις αστυνομικές ταυτότητες (όπου και ο αινιγματικός Ενιαίος Κωδικός Αριθμός Μητρώου) θα εγκαλέσει στην επικαιρότητα “μνήμες 114”. Γιατί αν, όπως βάσιμα υποστηρίζουν έγκυροι πολιτειολόγοι και συνταγματολόγοι, το Σύνταγμα εκληφθεί όχι μόνο ως χάρτης μιας πολιτειακής οργάνωσης, αλλά και ως σύστημα προστασίας δικαιωμάτων, τότε παραβίαση αυτού του συστήματος σημαίνει αυτόχρημα προσφυγή στο σωστικό της δημοκρατικής νομιμότητας άρθρο 120.
Και δεν μπορεί παρά να προσβάλλονται ορισμένα στοιχειώδη δικαιώματα από την ψήφιση του νόμου-ΕΚΑΜ. Τα στοιχεία του πολίτη που “φορτώνονται” στο ηλεκτρονικό νούμερο της νέας ταυτότητάς του άπτονται του “σκληρού πυρήνα” των δικαιωμάτων, όπως αυτών που αναφέρονται στο απαραβίαστο της ιδιωτικής και οικογενειακής ζωής του ατόμου, στην ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας, στην ελευθερία της θρησκευτικής συνείδησης (μια και η κυβέρνηση έκανε χειρονομία “καλής θέλησης” προς τη ΝΔ και δέχτηκε στον κωδικό της ταυτότητας να υπάρχει κάποια θέση όταν υποχρεωτικά θα δηλώνεις αν και σε τι Θεό πιστεύεις…)· μέχρι και αν έκανες τη στρατιωτική σου θητεία θα μπορεί να περιλαμβάνεται στο ΕΚΑΜ (και αλίμονο στους αντιρρησίες συνείδησης).
Ίσως είναι ή μοιάζουν να είναι μακρινές οι συνέπειες εφαρμογής του νέου νόμου. Όμως δεν είναι μακρινή η ανάγκη για μια όσο το δυνατόν ευρύτερη ευαισθητοποίηση του κάθε πολίτη χωριστά –και γιατί όχι πολλών μαζί– όταν θα έρθει η ώρα να κληθεί “αρμοδίως” να δώσει πλείστες όσες πληροφορίες για την νέα “ηλεκτρονική” του ταυτότητα.
Τότε θα πρέπει, ως εξίσου αρμόδιος, να θυμηθεί το άρθρο 120 και να πράξει ανάλογα, πάλι ως αρμόδιος πολίτης».
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το ανωτέρο κείμενο αποτελεί εμπλουτισμένη εκδοχή της εισήγησης του γράφοντος στην διαδικτυακή ημερίδα που οργάνωσε την 9η Μαΐου 2025 για τον Προσωπικό Αριθμό η κ. Μαρία Γλαρέντζου στην εκπομπή της «Αληθινές κουβέντες». Την εισήγηση μπορεί να παρακολουθήσει ο αναγνώστης εδώ:
Μτφ.: Μαρία Κασωτάκη, 3η έκδ., 1997, εκδ. Πατάκη, Αθήνα, Κεφ. ΙΗ΄ , σελ. 96.
1Για την θέση ότι βασικό στοιχείο της πολιτικής τέχνης είναι το καμουφλάζ και ότι ο πολιτικός πρέπει να είναι “gran simulatore e dissimulatore” βλ. Σ. Κωνσταντόπουλου, Ο φόβος της δικτατορίας. Τέσσερες διαλέξεις, Αθήναι 1966, σελ. 10.
2Κατά Ματθ., Ζ΄ 15.
4Για την διάκριση ανάμεσα σε ήπιο και σκληρό πατερναλισμό βλ. Βαθιώτη, Από την πανδημία στην κλιματική αλλαγή. Συντονισμένα τρομο-κράτη σε φόντο παγκόσμιας διακυβέρνηση, Τρίτη έκδοση, Αλφειός, Αθήνα 2023, σελ. 157 επ.
5Γυμνός-γυάλινος πολίτης: Eπίκαιρος Μάριος Πλωρίτης
6Από τον «Κουτσογιόργουελ 1986» στον «Πιερρακάφκα 2020»
7Με τον όρο «Τελική Λύση» (γερμανιστί: Endlösung) περιγράφεται το σχέδιο για την εξολόθρευση των Εβραίων από το χιτλερικό καθεστώς.
8Βλ. και Βαθιώτη, Από την τρομοκρατία στην πανδημία. Υποχρεωτικές ιατρικές πράξεις στον πόλεμο κατά του αόρατου εχθρού, Τρίτη επικαιροποιημένη έκδοση, Αλφειός, Αθήνα 2023, σελ. 364.
10Chelsea Green Publishing, White River Junction, Vermont, 2014, σελ. 18.
11Καλογερόπουλος-Kaloy, Η προπαγάνδα μέσον βιασμού των λαών. Η Φιλοσοφία της Προπαγάνδας, εκδ. Δρόμων, Αθήνα 2012, σελ. 82.
12Επιμ.: Γ. Κοντογιώργης, εκδ. ΤΑ ΝΕΑ – παρατηρητής, Αθήνα 1987, σελ. 186 επ. = εφημ. «Τα Νέα», 12.10.1985, σελ. 6.
13Βλ. και Σπύρο Σημίτη, Ηλεκτρονικοί υπολογιστές και νομική παιδεία: Προϋποθέσεις, επιπτώσεις, προοπτικές, Αρμενόπουλος, 1980, σελ. 525.
14Ευθύνη, Αριθμ. 192, σελ. 633-635. Το τεύχος αυτό ήταν αφιερωμένο στο θέμα «Άτομο και Εξουσία – Η άλωση της ιδιωτικής ζωής σήμερα». Το συγκεκριμένο άρθρο έχει δημοσιευθεί και στο βιβλίο του Φωτέα, Το πλήθος και το πρόσωπο, Εκδόσεις των Φίλων, Αθήνα 1992, σελ. 74 επ. Βλ. και:
Ρετρό 7.0: Από το «Ηλεκτρονικό Βιοπορτραίτο» του 20ού αιώνα στο «Ψηφιακό Αποτύπωμα» του 21ου αιώνα
Πηγή Truth Revealed