ΑΦΟΥ ο Γέροντας Νικόδημος εἶχε δώσει τὸ “Δι’ευχών” τῆς ὀρθρινῆς του ἀκολουθίας ,στὸ γλυκότερπνο κελλάκι του ,μᾶς ἔφτιαξε ὡραῖο γιαβάσικο καφὲ στὴν χόβολη,κατά πως τὸν ἔκαμε ἡ γιαγιά του ποὺ ἦταν γεννημένη στὰ Ἀλάτσατα ,καὶ στέλνοντας τὸ ἥμερο βλέμμα του πρὸς τὴν ἀνατολή, ἐν ὅσῳ πορτοκαλής ,σὰν ροδάκινο ,ἀνέτελε ὁ ἥλιος ,μᾶς μιλοῦσε ἁγιονορείτικα καὶ διδακτικά:
-Ἄραγες παιδιά μου ,τί νὰ εἶναι πιὸ θλιβερὸ καὶ βλάσφημο γιὰ Τὸν ἀμίαντον Θεόν ;
Τὸ νὰ γίνει μία χώρα ἀλλόπιστη καὶ οἱ Ναοὶ τζαμιὰ ἢ μᾶλλον σὲ μία χώρα Ὀρθόδοξη οἱ ἴδιοι οἱ Χριστιανοὶ μὲ τὴν ἐλεύθερη ψῆφο νὰ ἀνεβάζουν γιὰ νὰ κυβερνοῦν ἀθέους ἀνθρώπους νομοθετῶντας παμμίαρα καὶ βλάσφημα πράγματα ποὺ δὲν τὰ ‘ξανάδε ἡ ἱστορία τοῦ ἀνθρώπου ;
Οἱ ἴδιοι Τοῦ Θεοῦ οἱ Λειτουργοὶ νὰ μένουν ἀναυδοι καὶ σιωπηλοὶ σὲ αὐτον τὸν ἠθικὸ χαλασμὸ καθὼς δίπλα ἀπ’ τὰ ἅγια θυσιαστήρια νὰ παρελαύνουν σὰν τοὺς τσολιάδες οἱ σοδομίτες καὶ νὰ δίδονται τὰ ἄκακα ἁγνὰ μωρὰ δῶρο ,προς υιοθεσίαν ,στον Γομορίτη Ἡρώδη ;
Ὅσο ξανοίγει τὸ στημόνι μέσα στὸν ἀργαλιὸ τῆς ἱστορίας βλέπω μὲ ἀπογοήτευση γιατί ὁ Θεὸς ἐπέτρεψε νὰ χάσουμε τὰ χώματά μας καὶ νὰ μὴν τὰ μαγαρίσουμε.
Καὶ ἀμέσως τὰ ἀγνογάλαζα καὶ κουρασμένα ἀπ’την ἀγρυπνιὰ μάτια του, βουρκώσανε.
π.Διονύσιος Ταμπάκης