Η Αγία Θεοδώρα, η Βασίλισσα της Ηπείρου, πολιούχος Άρτης, έζησε τον 12ο αι. Ήτο κόρη του σεβαστοκράτορος Ιωάννου Πετραλύφα, Διοικητού Μακεδονίας και Θεσσαλίας. Κατά το 1230 μ.Χ. συνεζεύχθη τον Αυτοκράτορα του Δεσποτάτου της Ηπείρου, Μιχαήλ Β΄ Άγγελον Κομνηνόν Δούκα, εις την Άρταν.
Πολύ σύντομα, όμως, ευρέθη προ σκληράς δοκιμασίας. Ο σύζυγος της (ακολουθώντας την πολιτείαν του πατέρα του Μιχαήλ Α’) αδιαφορούσε πλήρως προς αυτήν και διήγε ζωήν έκλυτον και σκανδαλώδη. Τελικώς δεν εδίστασε και να την αποπέμψη σκαιώς από τα Ανάκτορα με το μικρό βρέφος της!…
Η Θεοδώρα είχε κάθε δικαίωμα να διαμαρτυρηθή, ή τουλάχιστον να ζητήση διαζύγιον και να επιστρέψη αξιοπρεπώς εις τον πατρικόν της οίκον. Αλλά δεν το έκαμε. Εσκέφθη ότι με αυτόν τον άνδρα την συνέδεσεν ο άγιος Θεός και θα είχε τον λόγον Του. Εσκέφθη ότι εις δεινήν θέσιν ευρίσκετο όχι τόσον αυτή, όσον ο σύζυγος της, που εφθείρετο και εταλαιπωρειτο εις την ματαιότητα και την αμαρτίαν. Εσκέφθη ότι και αυτή θα ωφελείτο και θα εξηγιάζετο, εάν απεδέχετο την θλίψιν και την προσβολήν εν ταπεινώσει, υπομονή και προσευχή.
Κατέφυγε, λοιπόν, εις ένα σπήλαιον (δεικνύεται. μέχρι σήμερα πλησίον της Μονής Αγίου Νικολάου) και ζούσε με το μικρό παιδί της με στερήσεις και κακουχίαν, αλλά και με ολόθερμον πίστιν, προσευχήν και καταφυγήν εις τον Θεόν.
Το αποτέλεσμα;
Έπειτα από πέντε έτη η αγανάκτησις της κοινής γνώμης εις την Άρταν εκορυφώθη. Οι άρχοντες του Δεσποτάτου απήτησαν από τον Μιχαήλ Β’ να ανανήψη. Και εκείνος όχι μόνον τους ήκουσεν, αλλά συνετρίβη συναισθανθείς το αμάρτημά του, ανεζήτησε την Θεοδώρα και την επανέφερεν εν τιμή εις τα Ανάκτορα. Επέδειξε δε εφεξής μεγάλην σωφροσύνην και πιστότητα εις την οικογένειαν του, αλλά και ευσέβειαν χαρακτηριστικήν, ανήγειρε δε προς εξιλέωσίν του τούς περιφήμους Ναούς της Παντανάσσης και της Κάτω Παναγίας Άρτης.
Η Θεοδώρα και εις την ευτυχίαν της δεν εξυπάσθη. Διετήρησεν ήθος σεμνόν, συνεσταλμένον, ταπεινόν, εις το τέλος δε της ζωής της έγινε μοναχή εις τη Μονήν, που η ίδια εκτισε, του Αγίου Γεωργίου. Εκεί εκοιμήθη και ετάφη εις τον νάρθηκα του Ναού, ο οποίος έκτοτε επήρε το όνομά της. Διότι ο Θεός την εδόξασε και την ανέδειξε θαυματουργόν Αγίαν, πολιούχον δε της πόλεως Άρτης, καθώς και της γενέτειρας της, των Σερβίων Κοζάνης. Η μνήμη της τιμάται στις 11 Μαρτίου.
Σήμερα τα διαζύγια πληθύνονται. Υπάρχουν τάχα «αντικειμενικοί λόγοι», «ανεπανόρθωτοι κλονισμοί», «ασυμφωνία χαρακτήρων», «καταστάσεις ανυπόφοροι»; Κυρίως υπάρχει ο εγωισμός και η ευθιξία, ενώ λείπει η πίστις εις τον Θεόν, η υπομονή και το πνεύμα θυσίας.
Μήπως όμως δι αυτό και σπανίζουν οι Άγιοι;
Προς τούτο συμβουλεύαμε όλους τους φίλους και φίλες:
Προ του γάμου ν’ ανοίγω με τα μάτια δεκατέσσερα και να ενεργώμεν όχι μόνον με το επιπόλαιον συναίσθημα αλλά και με το φτωχό μυαλουδάκι, που μας έδωσε ο Θεός, παρακαλώντας τον Θεόν να μας φωτίζη τι πρέπει να κάνωμε, να προχωρήσωμε με το άλφα ή βήτα πρόσωπον που εγνωρίσαμε εις γάμου κοινωνίαν ή όχι.
Μετά τον γάμον, όμως, να κάνωμε πολλές φορές ότι δεν βλέπομε μερικά πράγματα και ποτέ επάνω σε φορτίσεις και διενέξεις να μην ανταλλάσωμε βαρειές, πικρές και προσβλητικές κουβέντες, διότι οι καταλήξεις θα είναι άκρως επιβαρυντικές και καταστρεπτικές δια την συζυγίαν.
Κάποιες άλλες κατάλληλες στιγμές, να θίξωμεν το όλον θέμα. Εάν είναι αγαθοπροαίρετον και το έτερον ήμισυ, τότε, με την βοήθειαν του Θεού, θα έχωμεν επιτυχία.