Έτσι αρχίζει η επιστολή…
«Αιδεσιμολογιώτατε πάτερ Ευστράτιε, επικαλούμαι τις ευχές σας.»
«Σας γράφω το θαύμα που έκανε σε μας ο Ταξιάρχης .Σας το έφερα η ίδια γιατί έτσι έταξα στον Αρχάγγελο. Έταξα να το γράψω, όσο καλύτερα μπορώ, και να το φέρω να σας το παραδώσω με τα ίδια μου τα χέρια. Σας παρακαλώ να το δημοσιεύσετε στο περιοδικό σας ,γιατί το θαύμα αυτό μας συγκλόνισε πάρα πολύ, όχι μόνο εμάς που το ζήσαμε, αλλά και όλους στην περιφέρειά μας που το έμαθαν.
Κατ΄ αρχήν ονομάζομαι Άννα Χ……., είμαι νηπιαγωγός .Ο άνδρας μου Αθανάσιος ,δάσκαλος. Κατοικούμε στη Χρυσούπολη……… Με τον άνδρα μου έχουμε έρθει πολλές φορές στο νησί. Ο Άγιος Ραφαήλ με γιάτρεψε από φοβερή αρρώστια και ερχόμαστε συχνά να τον ευχαριστήσουμε. Σε μια από τις εκδρομές μας αυτές γνώρισα και τον Αρχάγγελο ,τον «Ταξιάρχη Μανταμάδου». Από τότε δεν μπορώ να τον βγάλω από το μυαλό μου. Σε κάθε δύσκολη στιγμή, προσωπική ή της οικογένειάς μας, σ΄ Αυτόν προστρέχουμε και Εκείνος πάντοτε ανταποκρίνεται στην εμπιστοσύνη που του έχουμε.
Πλησίαζε η γιορτή των Αρχαγγέλων, η 8η Νοεμβρίου του 1998 και η σκέψη μας πετούσε στους «Αρχαγγέλους του Μανταμάδου». Εδώ οι γνωστοί και οι φίλοι ,όλοι όσοι έχουμε επισκεφθεί τον Αρχάγγελο στο Νησί σας και γίναμε από τότε ταπεινοί προσκυνητές, αποφασίσαμε να πραγματοποιήσουμε προσκυνηματική εκδρομή, την παραμονή της γιορτής των Ταξιαρχών στον εσπερινό ,στο χωριό Σταυροχώρι, όπου σε μια θαυμάσια τοποθεσία, έξω από το χωριό σε ένα λόφο, βρίσκεται ένα θαυμάσιο γραφικό εξωκκλήσι των Ταξιαρχών. Συγκεντρωθήκαμε, λοιπόν 55 άτομα, 35 από Χρυσούπολη και 20 από Ξάνθη.
Το λεωφορείο μας έβγαλε μπροστά σχεδόν στο Εκκλησάκι. Η συγκίνηση μας μεγάλη! Νομίζαμε ότι θα μπαίναμε στον Ιερό Ναό των Ταξιαρχών του Μανταμάδου και θα αντικρίζαμε τη θαυμαστή ανάγλυφη Εικόνα Του!
Στην ακολουθία του εσπερινού, η σκέψη μας ήταν μπροστά στην ανάγλυφη εικόνα του Ταξιάρχη. Τον παρακαλούσαμε να είναι μεσίτης προς τον Θεό. Του εμπιστευθήκαμε τις προσευχές και παρακλήσεις μας και του ζητήσαμε να μας προστατεύει και να μας φυλάσσει απ΄ τις κακοτοπιές της ζωής.
Όταν τελείωσε ο εσπερινός καθήσαμε για λίγο όρθιοι έξω στον ανοικτό χώρο του Εξωκκλησιού, απολαμβάνοντας τους ευλογημένους άρτους που είχαμε φέρει μαζί μας. Επειδή το σούρουπο κατέβαινε πολύ βιαστικά στον ορίζοντα και η ψύχρα άρχιζε να γίνεται παραπάνω αισθητή αποφασίσαμε να επιβιβαστούμε στο αυτοκίνητο και να επιστρέψουμε ευχαριστημένοι και κατενθουσιασμένοι στα σπίτια μας.
Το πούλμαν ήταν σταματημένο σε χώρο , που είχε μια μικρή κλίση. Το πρόσωπο του έβλεπε το εκκλησάκι. Είχαμε μπει όλοι πλην του οδηγού που έτρωγε ακόμα λίγο άρτο και της κ. Ελένης που κατέβαλε μεγάλη προσπάθεια ,για να έρθει μαζί μας και τελικά την τελευταία στιγμή το αποφάσισε με αυτοθυσία , επειδή πριν λίγες ημέρες είχε εγχειριστεί στο δεξί της γόνατο και ένιωθε ακόμα πολλούς πόνους και μεγάλη δυσκολία στο βάδισμα.
Ξαφνικά το αυτοκίνητο άρχισε να κινείται προς τα πίσω! Στην αρχή δεν ανησυχήσαμε, γιατί πήγαινε σιγά –σιγά και νομίζαμε ότι ο οδηγός έκανε έτσι, για να ευθυγραμμίσει το αυτοκίνητο. Το πούλμαν όμως σε λίγο απέκτησε μεγαλύτερη ταχύτητα και κάνοντας ένα ζικ-ζακ ξερίζωσε ένα δέντρο και παρέσυρε ένα Ι.Χ. επιβατικό. Η αδερφή μου Μαρία ,που καθότανε στις πρώτες θέσεις, σηκώθηκε και μου φώναξε κατατρομαγμένη: «Άννα μου, το λεωφορείο φεύγει μόνο του ,δεν έχει οδηγό»! Ακολούθησε πανικός. Αρχίσαμε να φωνάζουμε και να χειρονομούμε.
-Τον Ταξιάρχη, τον Ταξιάρχη να παρακαλέσουμε. Αυτός μόνο μπορεί να μας σώσει, ακούστηκε μια φωνή. Και τότε όλοι μας κάνοντας το σταυρό μας αρχίσαμε να ψάλλουμε το Απολυτίκιο Του.
Αυτή ακριβώς τη στιγμή βλέπουμε την κ. Ελένη ,με το εγχειρισμένο της γόνατο, να μπαίνει σαν σίφουνας από την μπροστινή ανοιχτή πόρτα του λεωφορείου ,να κάθεται στη θέση του οδηγού, να πατά το φρένο, να κόβει την ταχύτητά του και σιγά-σιγά να σταματά εντελώς! Κατεβήκαμε από το αυτοκίνητο ,μισοπεθαμένες από τον τρόμο μας. Κοιτάξαμε πίσω από το αυτοκίνητο, Θεέ μου!!! Οι πίσω ρόδες του ήταν κοντά στον γκρεμό ,ένας γκρεμός 40 μέτρα ,κάθετος. Τρέξαμε όλοι στον Ταξιάρχη να τον ευχαριστήσουμε.
Θελήσαμε να ευχαριστήσουμε την κ. Ελένη. Την αγκαλιάζαμε και την φιλούσαμε. Εκείνη μέσα από τα αναφιλητά της έλεγε και ξανάλεγε: «Μη με ευχαριστείτε, μη με ευχαριστείτε. Τον Ταξιάρχη ,τον Ταξιάρχη να ευχαριστήσουμε όλοι.»Χωρίς να φιλοσοφήσουμε ή να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε το νόημα των λόγων της, τρέξαμε όλοι στο Εξωκκλήσι να ευχαριστήσουμε τους Αγίους Αρχαγγέλους.
Όταν ηρέμησαν ,κάπως τα πνεύματα, ρωτήσαμε την κ. Ελένη τι ενοούσε με αυτά της τα λόγια και εκείνη μας εξήγησε: «Δεν είχα μπει στο πούλμαν, γιατί περίμενα να με βοηθήσει ο οδηγός, που θα έμπαινε τελευταίος, γιατί δεν μπορούσα να μπω μόνη μου. Ξαφνικά είδα το αυτοκίνητο να κυλά μόνο του και τον οδηγό να πανικοβάλλεται. Ο καημένος, προσπαθούσε στην αρχή να το κρατήσει με τα χέρια του, έπειτα αρκέστηκε να κάνει το σταυρό του. Ξαφνικά, δεν κατάλαβα πως, βρέθηκα κοντά στο λεωφορείο. Ξέρω μόνο πολύ καλά ότι κάποιος με έπιασε και με πέταξε μέσα σ΄ αυτό και βρέθηκα στη θέση του οδηγού.
Τότε μου πιάνει το πονεμένο μου πόδι και το βάζει πάνω στο φρένο και το πούλμαν σταμάτησε! Ποιός με έφερε κοντά στο αυτοκίνητο? Ποιός με πέταξε μέσα σε αυτό χωρίς να χτυπήσω? Ποιός μου έβαλε το πόδι μου πάνω στο φρένο? Εγώ δεν έχω οδηγήσει καμιά φορά ,δεν γνωρίζω κανένα όργανο αυτοκινήτου και εξάλλου το πόδι μου δεν μπορώ να το κινήσω γρήγορα και δυνατά! Και το τελευταίο. Ποιός θεράπευσε το πόδι μου και τώρα δεν πονώ?»Και λέγοντας τα τελευταία αυτά λόγια ξέσπασε σε αναφιλητά χαράς και ευτυχίας. Εμείς αρκεστήκαμε να της απαντήσουμε: «Ο ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ» και κάναμε με πίστη και ευγνωμοσύνη τον σταυρό μας.
Έχων σε προστάτην και βοηθόν, φύλακα
Και ρύστην, της ψυχής μου της ταπεινής
Μιχαήλ πρωτάρχα και μέγα Ταξιάρχα,
Εν ώρα του κινδύνου Συ μοι βοήθησον.