Παλιές αναμνήσεις και γλυκά συναισθήματα από άλλες εποχές

Παλιές αναμνήσεις και γλυκά συναισθήματα από άλλες εποχές

Ο ΠΑΠΠΟΥΣ καὶ ἡ για­γιὰ ἔ­με­ναν στὸ Κου­κά­κι. Ὅ­ταν τὰ παι­διά τους παν­τρεύ­τη­καν καὶ χή­ρε­ψε ἡ για­γιὰ Ἑ­λέ­νη χώ­ρι­σε τὸ σπί­τι σὲ τρί­α δι­α­με­ρί­σμα­τα. Τὰ δύ­ο τὰ νοί­κια­σε καὶ κρά­τη­σε γιὰ κα­τοι­κί­α τὰ τρί­α με­γα­λύ­τε­ρα δω­μά­τια καὶ τὴν τε­ρά­στια κου­ζί­να ποὺ μύ­ρι­ζε γκά­ζι. Τὸ πιὸ μον­τέρ­νο πράγ­μα στὸ σπί­τι ἦ­ταν τὸ πα­τζού­ρι τῆς για­γιᾶς τὸ ὁ­ποῖ­ο ἀ­νε­βο­κα­τέ­βαι­νε πα­τών­τας ἕ­να κουμ­πὶ ποὺ βρι­σκό­ταν δί­πλα ἀ­πὸ τὸ κρε­βά­τι της ἐ­πί­σης, και­νούρ­γιο ἦ­ταν τὸ ψυ­γεῖ­ο. Ἀρ­γό­τε­ρα, προ­στέ­θη­κε καὶ μιὰ τη­λε­ό­ρα­ση. Γιὰ μᾶς τὰ παι­διά, ἡ ἀ­τμό­σφαι­ρα τοῦ σπι­τιοῦ ἀ­νέ­δυ­ε σο­βα­ρό­τη­τα καὶ νοσταλγία. Ὑ­πῆρ­χαν πα­λιά, κα­λο­δου­λε­μέ­να ἔ­πι­πλα καὶ ξε­νό­φερ­τα ἀν­τι­κεί­με­να. Θυ­μᾶ­μαι ὑ­πέ­ρο­χα φω­τι­στι­κά. Στὶς κρε­βα­το­κά­μα­ρες ἦ­ταν ἀ­πὸ ὀ­πα­λί­να φουρ­φου­ρέ­νια στὸ τε­λεί­ω­μα ἢ φτι­αγ­μέ­να ἀ­πὸ κρε­μα­στὰ γυ­ά­λι­να λε­πτὰ σω­λη­νά­κια ἄ­νι­σα, ὥ­στε νὰ κα­τα­λή­γουν, βο­η­θού­με­να ἀ­πὸ χρω­μα­τι­στὲς χάν­τρες, σὲ σχέ­δια ζὶγκ-ζάκ. Θυ­μᾶ­μαι τὸ λα­βο­μά­νο πά­νω σ’ ἕ­να ἔ­πι­πλο μὲ μάρ­μα­ρο ἄ­σπρο, στὴ κρε­βα­το­κά­μα­ρα τῆς για­γιᾶς. Τὸ μπρού­τζι­νο κρε­βά­τι της μὲ τὴ δι­α­κο­σμη­τι­κὴ φιλ­ντι­σέ­νια ρο­ζέ­τα, ποὺ πο­λὺ θὰ τὴν ἤ­θε­λα. Ἕ­ναν πε­λαρ­γὸ ζω­γρα­φι­σμέ­νο σὲ βά­ζο. Μιὰ γυ­ά­λι­νη σφαί­ρα ποὺ ὅ­ταν τὴν ἀ­να­πο­δο­γύ­ρι­ζες στιγ­μια­ῖα, χιό­νι­ζε στὸ το­πί­ο ποὺ ἀ­πει­κο­νί­ζον­ταν μέ­σα της. Ἕ­να με­γά­λο καύ­κα­λο κά­βου­ρα μὲ κά­ποι­ον ἅ­γιο ζω­γρα­φι­σμέ­νο στὴν ἐ­σω­τε­ρι­κή του με­ριά, στὸ εἰ­κο­νο­στά­σι. Τὸ ψη­λὸ ρο­λό­ι στὸ σα­λό­νι, ποὺ φο­βό­μουν μή­πως χτυ­πή­σει τὴν ὥ­ρα καὶ τρο­μά­ξω ἢ μή­πως κρύ­βε­ται κά­ποι­ος μέ­σα του. Μιὰ ὡ­ραί­α πα­λιὰ ξυ­λό­σομ­πα ἀ­πὸ μαν­τέ­μι καὶ πλα­κά­κια σμαλ­τω­μέ­να μὲ ὑ­πέ­ρο­χα χρώ­μα­τα καὶ ἀ­νά­γλυ­φα σχέ­δια ἂρ-νου­βώ. Μπορ­ντὸ τρα­πε­ζο­μάν­τη­λα κεν­τη­μέ­να μὲ χρυ­σο­κλω­στὴ σὲ φου­σκω­τά, ἀ­νά­γλυ­φα φυ­τι­κὰ μο­τί­βα. Μὲ ἐν­τυ­πω­σί­α­ζαν οἱ φεγ­γί­τες στὶς πόρ­τες καὶ στὰ πα­ρά­θυ­ρα. Ἀ­κό­μα τοὺς νο­σταλ­γῶ, εἰ­δι­κὰ τὸν χει­μώ­να ποὺ ἀ­νοί­γω τὶς μπαλ­κο­νό­πορ­τες γιὰ ν’ ἀ­ε­ρί­σω τὰ δω­μά­τια καὶ ὁ ἄ­νε­μος κά­νει τὰ ἀν­τι­κεί­με­να νὰ κιν­δυ­νεύ­ουν νὰ πέ­σουν κι ἐ­μᾶς νὰ πά­θου­με πνευ­μο­νί­α… Στὴν κου­ζί­να ὑ­πῆρ­χε μιὰ ξύ­λι­νη σκά­λα. Ὅ­ταν μα­ζευ­ό­μα­στε καὶ τὰ ὀ­χτὼ ἐγ­γό­νια, παί­ζα­με στὰ σκα­λο­πά­τια της τὰ «ἀ­γάλ­μα­τα». Στὴν κου­πα­στή της κά­να­με τσου­λή­θρα. Στὸ τέρ­μα της ὑ­πῆρ­χε τὸ μα­γι­κό­τε­ρο μέ­ρος τοῦ σπι­τιοῦ, μιὰ μι­κρού­λα ἀ­πο­θή­κη, στὴν ὁ­ποί­α ἀ­πα­γο­ρευ­ό­ταν νὰ μποῦ­με τὰ παι­διά. Μα­ζευ­ό­μα­στε στὴν κορ­φὴ τῆς σκά­λας καὶ μέ­σα ἀ­πὸ τὸ πα­ρα­θυ­ρά­κι τῆς πόρ­τας, προ­σπα­θού­σα­με ἀ­πε­γνω­σμέ­να νὰ δι­α­κρί­νου­με κά­τι. Μί­α ξα­δέρ­φη μας κο­κο­ρευ­ό­ταν πὼς εἶ­χε μπεῖ μέ­σα. Ἀλ­λὰ δὲν τὴν πο­λυ­πι­στεύ­α­με, για­τὶ ὅ­ταν τὴ ρω­τού­σα­με τί ὑ­πῆρ­χε ἐ­κεῖ, μᾶς ἀ­παν­τοῦ­σε «πα­λιὰ πράγ­μα­τα». Μιὰ φο­ρὰ μπῆ­κα κ’ ἐ­γὼ στὴν ἀ­πο­θη­κού­λα. Μὲ βά­λα­νε γιὰ λί­γο καὶ ἀ­μέ­σως, μὲ βγά­λα­νε ἔ­ξω. Δὲν πρό­λα­βα ν’ ἀ­νοί­ξω οὔ­τε μιὰ χαρ­τό­κου­τα. Δὲν εἶ­δα οὔ­τε, βέ­βαια, ἀ­πο­κό­μι­σα κα­νέ­να θη­σαυ­ρό. Δὲν πρό­λα­βα ν’ ἀ­πο­κτή­σω οὔ­τε ἕ­να κρυ­σταλ­λά­κι πα­λαι­οῦ πο­λυ­ε­λαί­ου καὶ τὸ μυ­στή­ριο τῆς ἀ­πο­θή­κης δὲν λύ­θη­κε. Ἴ­σως γι’ αὐ­τὸ μ’ ἀ­ρέ­σει τώ­ρα νὰ τρι­γυρ­νά­ω στὸ Μο­να­στη­ρά­κι καὶ νὰ ψα­χου­λεύ­ω στὰ πα­λιὰ ἔ­πι­πλα καὶ ἀν­τι­κεί­με­να. Οἱ φί­λοι μου ἀ­πο­ροῦν για­τί, ἀ­φοῦ δὲν ἔ­χου­με ἐλ­λεί­ψεις, τὸ ἐ­πι­σκέ­πτο­μαι. Οἱ κα­κο­προ­αί­ρε­τοι ἄ­δι­κα προ­σπά­θη­σαν νὰ ἐν­το­πί­σουν κά­ποι­α κτη­τι­κὴ μα­νί­α. Κι ἐ­γώ, μπο­ρεῖ νὰ λέ­ω ψέ­μα­τα στὸν ἑ­αυ­τό μου πὼς μοῦ ἀ­ρέ­σει, στὸ Γι­ου­σου­ρούμ, ἡ σου­ρε­α­λι­στι­κή του ἀ­τμό­σφαι­ρα καὶ τ’ ἀν­τι­κεί­με­να ποὺ ἔ­χουν «ζή­σει». Πὼς μοῦ ἀ­ρέ­σει τὰ ἀ­σή­μαν­τα ἢ σπα­σμέ­να νὰ γειτ­νιά­ζουν μὲ αὐ­τὰ ποὺ θε­ω­ροῦ­με ὡ­ραῖ­α καὶ σπου­δαῖα. Μπο­ρεῖ νὰ λέ­ω ψέ­μα­τα πὼς μοῦ ἀ­ρέ­σει νὰ βρί­σκο­μαι στὸν δρό­μο ποὺ περ­νᾶ στὸ πλά­ι τοῦ Θη­σεί­ου, για­τὶ κοι­τών­τας τὴν στο­ὰ τοῦ Ἀτ­τά­λου, τὴν Ἀ­κρό­πο­λη, τὸ να­ὸ τοῦ Ἡ­φαί­στου, τὰ νε­ο­κλα­σι­κὰ καὶ τὸ τρέ­νο ποὺ περ­νᾶ, νοι­ώ­θω πὼς μπαί­νω σὲ πί­να­κα τοῦ Ντὲ Κί­ρι­κο. Μὲ ἀ­πω­θη­μέ­νο τὴν ἀ­πο­θή­κη τῆς για­γιᾶς, μπο­ρεῖ ὅ­λ’ αὐ­τὰ ν’ ἀ­ναι­ροῦν­ται.
Ἕλενα Στριγγάρη
elenidiamantidi 📷