Μέχρι τώρα δεν τολμούσαμε
να στρέψωμε το βλέμμα προς τον
ουρανό. Χαμηλώναμε τα μάτια στην γη καί, ξαφνικά, δεχθήκαμε την χάρι του Χριστού κι όλα τα αμαρτήματα μας συγχωρέθηκαν.
Από πονηροί δούλοι, πού ήμασταν, εγίναμε καλοί «υιοί». Μην
υπερηφανευώμεθα, όμως, για
την δική μας προσπάθεια, αλλά
για την χάρι του Χριστού.
«Χάριτί έστε σεσωσμένοι», λέγει ό Απόστολος Παύλος (Έφεσ. β’,5).
Το να ομολογήσωμε την χάρι δεν
ειναι οίησις, δεν είναι έπαρσις,
αλλά πίστις. Το να διακηρύξωμε
αυτό πού ελάβαμε δεν είναι υπερηφάνεια, αλλά αφοσίωσις.
Ας υψώσωμε τα μάτια προς τον Πατέρα, πού μας αναγέννησε με το λουτρό του Βαπτίσματος, προς
τον Πατέρα, πού μας «εξηγόρασε» με τον Υιό Του κι ας πούμε:
«Πάτερ ημών». Είναι αυτή μια καλή, μια ταπεινή καύχησις. Σαν ένα παιδί, Τον ονομάζουμε Πατέρα…
Αλλά, μη διεκδικούμε κάποιο προνόμιο. Με τον ειδικό κι απόλυτο τρόπο δεν είναι Πατέρας παρά του
Χριστού μονάχα…
Για μας ειναι ό κοινός Πατέρας. Γιατί
μόνο Εκείνον τον εγέννησε, ενώ εμάς μας εδημιούργησε. Ας λέμε λοιπόν και εμείς, κατά χάριν «Πάτερ ημών»,
για να γίνωμε άξιοι να είμαστε παιδιά Του.
“Ας κάνωμε δική μας την εύνοια καί την τιμή, πού εχάρισε στην Έκκλησία.
+ “Αγιος Αμβρόσιος Μεδιολάνων