Μετά τον πόλεμο στα χρόνια του συμμοριτοπόλεμου ήταν συχνές οι εικόνες με τα παιδιά
στον δρόμο να κρατάνε το τσίγκινο πιάτο ή την τσίγκινη σουπιέρα και να πηγαίνουν
κάπου να τους βάζουν φαϊ και να το γυρίζουν στο σπίτι.
Εκτός από τους συλλόγους υπήρχε και η γειτονιά….
Γνώριζαν τις οικογένειες με πρόβλημα…έβλεπαν τα παιδιά που ήταν πετσί και κόκκαλο και φρόντιζαν να τους εξασφαλίζουν ένα πιάτο φαϊ.
Τι να πρωτοθυμηθείς….
Μια οικογένεια που είχε τον τρόπο της φώναζε πολλές φορές στο σπίτι της τα μεσημέρια κάποιους φίλους των παιδιών της να φάνε όλοι μαζί.
Μίζερα αυτά τα είχαν όλα και έβλεπαν τους φίλους τους να τρώνε με λαχτάρα
και να σαρώνουν με την μπουκιά ότι υπήρχε στο πιάτο.
Βέβαια το κλού της ιστορίας ήταν το πρώτο…το δεύτερο πιάτο…η σαλάτα….
το φρούτο…το γλυκό….
Έβλεπαν το κρέας και αναρωτιόντουσαν πώς ήταν δυνατόν να το τρώνε σε εκείνο
το σπίτι και καθημερινή.
Φεύγοντας τους έδιναν και κάτι για το σπίτι φαγώσιμο αλλά και κανένα ρούχο
από τα παιδιά τους λέγοντας…”…είναι σχεδόν καινούργια …”
Τα πήγαιναν στο σπίτι και η μάνα τους θα φρόντιζε να τα φέρει στα μέτρα τους.
Θα πήγαινε την επομένη αυτή η φουκαριάρα να ευχαριστήσει την ευκατάστατη
γειτόνισα.
Ντροπή;
Δεν ξέρω ….ποτέ και κανείς δεν σκεφτότανε έτσι….
Τα ρούχα αυτά που είχαν πάρει του χρόνου θα τα έδιναν σε άλλη οικογένεια
με μεγαλύτερο πρόβλημα μαζί με ένα τσίγκινο πιάτο με ότι υπήρχε στην κατσαρόλα.
Η φτωχότερη μάνα θα ευχαριστούσε με την σειρά της αυτήν την οικογένεια.
Το χαρτζιλίκι για τα περισσότερα παιδιά ήταν άγνωστο δεν τολμούσαν
να ζητήσουν από τους γονείς γιατί έβλεπαν την κατάσταση.
Μεγάλωναν δυσανάλογα με την ηλικία τους.
Κάποιες φορές το πρόβλημα το έλυναν τα θελήματα….
Τι χαρά και αυτή με τα κέρματα να κουδουνίζουν στην τσέπη να πηγαίνουν
στον ψιλικατζή και να δείχνουν τις μεγάλες γυάλες με τις καραμέλες
τις χαπαχούπες τις σοκολάτες….
“…αυτά έχω…τι μπορώ να πάρω;”
Και τα ακουμπούσαν πάνω στον πάγκο.
στον δρόμο να κρατάνε το τσίγκινο πιάτο ή την τσίγκινη σουπιέρα και να πηγαίνουν
κάπου να τους βάζουν φαϊ και να το γυρίζουν στο σπίτι.
Εκτός από τους συλλόγους υπήρχε και η γειτονιά….
Γνώριζαν τις οικογένειες με πρόβλημα…έβλεπαν τα παιδιά που ήταν πετσί και κόκκαλο και φρόντιζαν να τους εξασφαλίζουν ένα πιάτο φαϊ.
Τι να πρωτοθυμηθείς….
Μια οικογένεια που είχε τον τρόπο της φώναζε πολλές φορές στο σπίτι της τα μεσημέρια κάποιους φίλους των παιδιών της να φάνε όλοι μαζί.
Μίζερα αυτά τα είχαν όλα και έβλεπαν τους φίλους τους να τρώνε με λαχτάρα
και να σαρώνουν με την μπουκιά ότι υπήρχε στο πιάτο.
Βέβαια το κλού της ιστορίας ήταν το πρώτο…το δεύτερο πιάτο…η σαλάτα….
το φρούτο…το γλυκό….
Έβλεπαν το κρέας και αναρωτιόντουσαν πώς ήταν δυνατόν να το τρώνε σε εκείνο
το σπίτι και καθημερινή.
Φεύγοντας τους έδιναν και κάτι για το σπίτι φαγώσιμο αλλά και κανένα ρούχο
από τα παιδιά τους λέγοντας…”…είναι σχεδόν καινούργια …”
Τα πήγαιναν στο σπίτι και η μάνα τους θα φρόντιζε να τα φέρει στα μέτρα τους.
Θα πήγαινε την επομένη αυτή η φουκαριάρα να ευχαριστήσει την ευκατάστατη
γειτόνισα.
Ντροπή;
Δεν ξέρω ….ποτέ και κανείς δεν σκεφτότανε έτσι….
Τα ρούχα αυτά που είχαν πάρει του χρόνου θα τα έδιναν σε άλλη οικογένεια
με μεγαλύτερο πρόβλημα μαζί με ένα τσίγκινο πιάτο με ότι υπήρχε στην κατσαρόλα.
Η φτωχότερη μάνα θα ευχαριστούσε με την σειρά της αυτήν την οικογένεια.
Το χαρτζιλίκι για τα περισσότερα παιδιά ήταν άγνωστο δεν τολμούσαν
να ζητήσουν από τους γονείς γιατί έβλεπαν την κατάσταση.
Μεγάλωναν δυσανάλογα με την ηλικία τους.
Κάποιες φορές το πρόβλημα το έλυναν τα θελήματα….
Τι χαρά και αυτή με τα κέρματα να κουδουνίζουν στην τσέπη να πηγαίνουν
στον ψιλικατζή και να δείχνουν τις μεγάλες γυάλες με τις καραμέλες
τις χαπαχούπες τις σοκολάτες….
“…αυτά έχω…τι μπορώ να πάρω;”
Και τα ακουμπούσαν πάνω στον πάγκο.