Σταμάτης Σπανουδάκης
Έρχονται
δύσκολοι καιροί, απ’ όλες τις μεριές θα μας χτυπάνε. Και θα αντέξουν
μόνο αυτοί, που μάθανε νωρίς να αγαπάνε. Θέτω, ένα δικό μου προσωπικό
δίλημμα. Η στάση μου στην σημερινή πραγματικότητα, ως Έλληνα και
Χριστιανού ορθόδοξου, ποια πρέπει να ‘ναι;
Η προσευχή ή το μαχαίρι; Μέσα μου, δυό
πρόσωπα παλεύουν. Το ένα, μου ζητάει να πολεμήσω, όλους αυτούς που
χρόνια τώρα καταστρέφουν, ότι και όσους αγαπάω. Το άλλο μου ζητάει να
τους αγαπήσω, ακόμα κι αν με σταυρώνουν.
Η ευτυχής, “δυστυχία” του Χριστιανού, είναι ότι πρέπει πάντα και σε κάθε του δίλημμα, να σκέφτεται: Τι θα ‘κανε ο Χριστός στη θέση μου;
Λίγο αν Τον πιστεύεις και ξέρεις τα όσα
είπε και κυρίως όσα είναι, το δίλημμα απαντιέται. Θέλει πολύ περισσότερη
δύναμη, το να αγαπάς, από το να μισείς. Το να υπομένεις την αδικία,
από το να εκδικείσαι. Το να συγχωρείς και να συμπονάς, τον εκτελεστή
σου. Αλλά κυρίως θέλει ακλόνητη πίστη στον Χριστό και τους αρχαγγέλους
Του, που είναι καθημερινά δίπλα μας και δίνουν, τις δικές μας μάχες.
Πιστέψτε με και μην φοβάστε. Είναι
πολύ περισσότεροι και δυνατότεροι οι φωτεινοί άγγελοι του Θεού, από
τους ήδη ηττημένους και πανικόβλητους, αγγέλους του σκότους και τους
γήινους εκπροσώπους τους.
Τελικά απαντάω ως εξής στο δίλημμα: Μαζί σου Χριστέ μου.
Μόνο δυνάμωσε την φτωχή μου πίστη και δείξε μου για λίγο τις ουράνιες
δυνάμεις Σου, να παρηγορηθώ και να πάρω το κουράγιο και την δύναμη που
χρειάζομαι για να συνεχίσω.
Αμήν!
Ποτέ δεν έχω γράψει ερωτικούς στίχους για γυναίκες. Όλοι είναι γραμμένοι για τον μεγάλο μου έρωτα, τον Ιησού Χριστό τον Εσταυρωμένο. «Θέλω να ΄μαί πάντα μαζί σου»,
έγραψα. Εγώ ξέρω τι λέω. Αναγνωρίζω όμως, το δικαίωμα του κάθε ακροατή
μου να καταλάβει τη μουσική ή τους στίχους μου, όπως εκείνος θέλει.
Είναι νικημένος ο κόσμος στον οποίο ζούμε και πνέει τα λοίσθια. Νικητές
είν’ οι χαμένοι. Όσο για τους αρχηγούς και παράγοντες του κόσμου τούτου;
«Μοιάζουν νικητές κι είναι νικημένοι,
μοιάζουν ζωντανοί κι είναι πεθαμένοι».
Πάντα λειτουργώ παρορμητικά. Εξ ου και
οι κατά καιρούς παρεξηγήσεις των όσων λέω ή κάνω. Αλλά πιστεύω ακόμη,
ότι έτσι είναι καλύτερα. Αν δώσεις προτεραιότητα στη λογική, αυτό θα
γίνει και στην τέχνη σου, πράγμα το οποίο θεωρώ λάθος. Χαίρομαι και
είμαι στο πλευρό όποιου αντιδρά σ΄ αυτή τη χυδαία εξουσία του ψεύτικου
φόβου. Όμως νομίζω ότι τώρα πιά, μόνο δύο επιλογές υπάρχουν. Ή παίρνουμε
τα όπλα ή γονατίζουμε και προσευχόμαστε. Το δεύτερο, πολύ πιο δύσκολο και ουσιαστικό.