Η χρονιά κλείνει με το ισοζύγιο για την κυβέρνηση της Ν.Δ. να μην είναι τόσο θετικό όσο προοιωνιζόταν ο εκλογικός θρίαμβος του Ιουνίου με το 41% και η εξαέρωση της αντιπολίτευσης, ενώ το 2024 έρχεται με δυσάρεστους οιωνούς στα περισσότερα εσωτερικά και εξωτερικά μέτωπα.
Του Ανδρέα Καψαμπέλη
Μάλιστα, αν και ο κ. Μητσοτάκης προσπαθεί με τη βοήθεια της επικοινωνιακής υπεροπλίας να κρύψει πολλά από τα προβλήματα κάτω από το χαλί, οι εκκρεμότητες που αφήνει φεύγοντας το 2023 εκτείνονται πλέον -όπως έδειξαν και τα τελευταία γεγονότα αναφορικά με τη νομιμοποίηση των μεταναστών- και στο εσωκομματικό πεδίο.
Το «όχι» του πρώην πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά, που συνοδεύτηκε από τις διαφοροποιήσεις άλλων έξι βουλευτών της Ν.Δ. στην ψηφοφορία για την επίμαχη τροπολογία, μολονότι υπό τη δαμόκλειο σπάθη της κομματικής πειθαρχίας υπερψήφισαν, αποτελεί την κορυφή του παγόβουνου, όσο και αν δόθηκε γραμμή να περάσει σε δεύτερο πλάνο και να φύγει από τα φώτα της επικαιρότητας.
Είναι ενδεικτικό ότι -ενώ γύρω από όλα αυτά βράζει στο εσωτερικό της, από τη βάση έως τα ρετιρέ, η Ν.Δ. και πρόκειται για το κυρίαρχο θέμα εσωκομματικών συζητήσεων εν μέσω και των εορτών- ο κ. Μητσοτάκης απέφυγε να το συντηρήσει, στρουθοκαμηλίζοντας.
Ταυτόχρονα επέσπευσε τη συζήτηση του νομοσχεδίου για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια προκειμένου να αλλάξει άμεσα την ατζέντα με ένα θέμα που αφενός του εξασφαλίζει μεγαλύτερη συναίνεση και αφετέρου μετατοπίζει πάλι τους προβολείς στα αδιέξοδα και στις αντιφάσεις της αντιπολίτευσης.
Στην ονομαστική ψηφοφορία της Τρίτης στη Βουλή αποτυπώθηκε η ισορροπία τρόμου, που στην πραγματικότητα έχει εγκατασταθεί πλέον εντός της κυβερνητικής παράταξης. Όσο κι αν υπάρχει διάχυτη η αίσθηση περί μιας «προσυνεννοημένης» διαφοροποίησης για να διατηρούνται αναχώματα στο δεξιό ακροατήριο, φαίνεται ότι -με δεδομένους και τους χαρακτήρες των πρωταγωνιστών- βρίσκει για άλλη μια φορά εφαρμογή στην πολιτική ο αισώπειος μύθος για τον σκορπιό και τον βάτραχο.
Η κόντρα
Τόσο ο κ. Μητσοτάκης όσο και ο κ. Σαμαράς, πάντως, επιδίδονται σε ισορροπία πάνω σε τεντωμένο σχοινί περιμένοντας ο ένας την επόμενη κίνηση του άλλου. Ο πρώην πρωθυπουργός, βλέποντας ότι οδηγείται στην πολιτική συνταξιοδότηση, αναζητεί εναγωνίως ζωτικό χώρο, έστω κι αν αυτό δεν έχει ευδιάκριτες προοπτικές. Από την άλλη, ο σημερινός πρωθυπουργός, παρά την εκλογική και δημοσκοπική παντοδυναμία του, βιώνει για πρώτη φορά πλέον μια ιδιότυπη εσωτερική ομηρία, από την οποία είναι ζητούμενο πώς θα μπορέσει να απεγκλωβιστεί.
Όλα αυτά συνδέονται άρρηκτα με το έντονο παρασκήνιο που συνόδευσε αυτές τις ημέρες το θέμα της τροπολογίας. Ο κ. Σαμαράς καταρχάς δεν «πείστηκε» από τις διευκρινίσεις που ανέλαβε να του δώσει το άλλοτε πουλέν του Αδ. Γεωργιάδης. Και κατά την τελευταία ημέρα συζήτησης του Προϋπολογισμού (την περασμένη Κυριακή) δεχόταν, σε μια επίδειξη δύναμης, βουλευτές στο γραφείο του στη Βουλή, οι οποίοι από την άλλη πλευρά «καταγράφονταν» για να ενημερωθεί το Μαξίμου. Στη συνέχεια, μάλιστα, με ορισμένους εξ αυτών πήγε για φαγητό σε εστιατόριο του Κολωνακίου, όπου συζητήθηκε η τακτική εν όψει της Τρίτης.
Επιβεβαιώνεται, στο μεταξύ, ότι ο αριθμός των έξι (συν τον κ. Σαμαρά) που διαφώνησαν ήταν μέρος αυτής της τακτικής αλλά ταυτόχρονα και τμήμα της ισορροπίας τρόμου με τον κ. Μητσοτάκη. Από πρωθυπουργικής πλευράς είχε διαμηνυθεί ότι αποτελεί «κόκκινη γραμμή» η διατήρηση των διαρροών εντός πλαισίου που δεν θα απειλούσε (πολιτικά) τη «δεδηλωμένη» των 151. Αλλωστε, το πρόβλημα για τη Ν.Δ. θα ήταν πιο εμφανές εάν δεν είχαν σπεύσει να υπερψηφίσουν την τροπολογία ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Αριστερά.
Ο κ. Σαμαράς, ενώ λοιπόν θα μπορούσε να αποτρέψει τη «λανθασμένη» -και κατά τον ίδιον- ρύθμιση, αυτή με την οποία «η χώρα μας γίνεται, επί της ουσίας, φάρος προσέλκυσης λαθρομεταναστών», κάνοντας προσωπικούς και εσωκομματικούς υπολογισμούς δεν διέβη αυτόν τον «Ρουβίκωνα». Πάντως, η νευρικότητα δεν έληξε, παρά τα επιφαινόμενα, ούτε με το τέλος της ψηφοφορίας, καθώς αναμένεται τώρα το επόμενο «επεισόδιο» στο σκάκι κορυφής με τον κ. Μητσοτάκη.
Η πλευρά του πρώην πρωθυπουργού ήδη διατείνεται, σύμφωνα με πληροφορίες, ότι διαθέτει και μια δεύτερη εφεδρική «γραμμή πυρός» από τουλάχιστον ισάριθμους με την περίπτωση αυτής της εβδομάδας βουλευτές.
Η αρχική επτάδα απαρτίστηκε, ως γνωστόν, εκτός του ιδίου του κ. Σαμαρά, από τους Χαρ. Αθανασίου, Κ. Καραγκούνη, Θ. Πλεύρη, Ανδ. Κατσανιώτη, Μ. Χρυσομάλλη και Στρ. Σιμόπουλο.
Κοινό μυστικό αποτελεί την ίδια ώρα ότι τουλάχιστον δύο από τους εν ενεργεία υφυπουργούς, ο Δημ. Βαρτζόπουλος και ο Δον. Σταμενίτης, είναι από τους πιο πιστούς και σκληρούς «σαμαροφύλακες», ενώ στις (συρρικνωμένες, όντως, σε σχέση με το παρελθόν) επιρροές του πρώην πρωθυπουργού στη «σημερινή» γαλάζια Κοινοβουλευτική Ομάδα συγκαταλέγονται και βουλευτές όπως οι Χρ. Κέλλας, Β. Γιόγιακας, Κ. Βλάσης, Χρ. Μπουκώρος και Χρ. Στεφανάδης, χωρίς βεβαίως να προεξοφλείται η στάση που θα τηρήσει ο καθείς εξ αυτών σε μελλοντική ανάλογης κρισιμότητας ψηφοφορία.
Το ενδιαφέρον, πάντως, τώρα στρέφεται στον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών, που αποτελεί την επόμενη καυτή πατάτα για όλους. Κι ενώ διίστανται οι απόψεις για το εάν το σχετικό νομοσχέδιο θα έρθει πριν ή μετά τις ευρωεκλογές, όλοι βρίσκονται πλέον με το όπλο «παρά πόδα».
Γεωργιάδης και Βορίδης διάλεξαν στρατόπεδο εν όψει ανασχηματισμού
Από την άλλη πλευρά, οι εξελίξεις αυτές «απομάκρυναν» από τον κ. Σαμαρά τόσο τον Αδωνι Γεωργιάδη όσο και τον Μάκη Βορίδη, οι οποίοι -εν όψει και ανασχηματισμού– διάλεξαν στρατόπεδο.
Με πιλότο τη διαδικασία για τους μετανάστες, ωστόσο, φαίνεται ότι ο υπουργός Επικρατείας, που έχει πει ότι θα παραιτηθεί αν κληθεί να ψηφίσει τον γάμο των ομοφύλων, θα είναι το επόμενο παράπλευρο θύμα, καθώς θεωρείται αδύνατο πλέον να εξαιρεθούν από την (εγκαινιασθείσα) κομματική πειθαρχία και τα μέλη του υπουργικού συμβουλίου.
Κάπως έτσι αναζωπυρώθηκε και η συζήτηση για το εάν υπάρχει τελικά κάποιος που θα μπορούσε να «εκφράσει» αξιόπιστα και σοβαρά εντός της Ν.Δ., σε αυτή την περίοδο της ιδεολογικοπολιτικής μετάλλαξής της από τον κ. Μητσοτάκη, τη δεξιά της πτέρυγα. Και ως εκ τούτου δεν αγνοείται ότι αυτές οι συγκρούσεις και τα αντάρτικα εντάσσονται περισσότερο σε ένα παιχνίδι εξουσίας, εσωκομματικής και ευρύτερης, για το οποίο χρησιμοποιούνται βεβαίως ως εργαλεία μείζονα θέματα όπως το Μεταναστευτικό ή ο γάμος των ομόφυλων ζευγαριών, αλλά και οι ελληνοτουρκικές σχέσεις.
Θεωρητικά, επί του παρόντος, οι διεργασίες αυτές εξελίσσονται με φόντο τις κοινωνικές ανακατατάξεις, οι οποίες αναμένεται να καταγραφούν με πιο εύγλωττο τρόπο στις επερχόμενες ευρωεκλογές.
Χαρακτηριστικό έως εντυπωσιακό είναι, μάλιστα, το εύρημα στο πρόσφατο βαρόμετρο της εταιρίας Public Issue σύμφωνα με το οποίο το «πιθανότερο ενδεχόμενο» που θα συμβεί από εδώ και πέρα είναι η ενίσχυση της «άκρας δεξιάς» και της «δεξιάς». Συνολικά, μάλιστα, ενίσχυση της Δεξιάς στην πολιτική σκηνή της χώρας προβλέπει το 60%, ενώ της Αριστεράς μόλις το 14%.