Ποιος θα το φανταζόταν ότι ο Σωκράτης – ο μεγάλος φιλόσοφος γνωστός για τη σοφία, την ηρεμία και τα βαθιά του λόγια – ζούσε με μια γυναίκα που δοκίμαζε συνεχώς την υπομονή του;
Η σύζυγός του η Ξανθίππη, ήταν διαβόητη για την κοφτερή γλώσσα, την κυρίαρχη παρουσία και την αμείλικτη διάθεση της. Κάθε πρωί, τον έσπρωχνε έξω από το σπίτι την ανατολή του ήλιου, και αυτός επέστρεφε μόνο όταν ο ήλιος ήταν έτοιμος να δύσει.
Κι όμως, παρά τον δύσκολο χαρακτήρα της, ο Σωκράτης μιλούσε πάντα για εκείνη με σεβασμό και μάλιστα ευγνωμοσύνη. Κάποτε παραδέχτηκε ότι χρωστούσε ένα μέρος της σοφίας του σε εκείνη, γιατί χωρίς τέτοιες καθημερινές δοκιμασίες, δεν θα μάθαινε ποτέ ότι η αληθινή σοφία ζει στη σιωπή και η ειρήνη βρίσκεται στην ακινησία.
Μια μέρα, ενώ αυτός καθόταν με τους μαθητές του, εκείνη άρχισε να του φωνάζει ως συνήθως – αλλά αυτή τη φορά, του έριξε νερό στο κεφάλι. Αταλάντευτος, ο Σωκράτης απλά σκούπισε το πρόσωπό του και είπε ήρεμα, «Λοιπόν, μετά τον κεραυνό, η βροχή ήταν αναμενόμενη ”
Η ιστορία της τελείωσε ξαφνικά. Κατά τη διάρκεια ενός ακόμη ξεσπάσματός της, όταν ο Σωκράτης, όπως πάντα, παρέμεινε ήρεμος και σιωπηλός, η οργή της την κατέκλυσε. Υπέστη καρδιακή προσβολή και απεβίωσε εκείνο το βράδυ. Ενώ εκείνη ξέσπασε σαν καταιγίδα, ο Σωκράτης παρέμεινε μια θάλασσα ηρεμίας.
Το όνομά της ξεθώριασε στην ιστορία. Η ψυχραιμία του έγινε θρύλος. Αυτή δεν είναι απλά μια ιστορία σύγκρουσης – είναι μια υπενθύμιση ότι η δύναμη συχνά φαίνεται στη σιωπή και ότι οι μεγαλύτεροι δάσκαλοι μερικές φορές έρχονται μεταμφιεσμένοι ως οι πιο δύσκολοι άνθρωποι της ζωής…
σχόλιο: Υπάρχουν και εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις για την Ξανθίππη, ότι δηλαδή ήταν καλή και στάθηκε στον σύζυγό της ως το τέλος.
