Προς Φειδία και κάθε Φειδία
Βαρύς, σχεδόν ασήκωτος ο σταυρός που σηκώνουμε 50 ολόκληρα χρόνια. Χρόνια δίσεκτα, που δεν αφήνουν τις πληγές μας να κλείσουν. Σου έτυχε ποτέ να σε ταλαιπωρεί μία πληγή; Να μην κλείνει, να βγάζει αίμα και να πονάς και να τρέχεις από τον ένα γιατρό στον άλλο για να σε γιατρέψει; Ε, ναι. Η δική μας πληγή είναι ανοικτή εδώ και 50 ολόκληρα χρόνια. Το αίμα ρέει ασταμάτητα. Ο πόνος έντονος και καθημερινός. Σχεδόν ανυπόφορος, όμως εμείς δεν μπορούμε, δυστυχώς, να γιατρευτούμε με την επίσκεψή μας σε ένα γιατρό και σε δεύτερο και σε τρίτο, αν θες. Εμείς, οι συγγενείς των Αγνοουμένων, θα αιμορραγούμε μέχρι να βγει η ψυχή μας και το αίμα μας θα ποτίζει τη γη της πατρίδας μας. Αυτή τη γη την ποτισμένη με το αίμα της θυσίας των πατεράδων μας.
Δεν υπέφερες.
Κύριοι Φειδίες,
Από τη μια στιγμή στην άλλη χάθηκαν τα πάντα. Λες και ένας τυφώνας πέρασε και όλα τα σκόρπισε στο διάβα του. Χάσαμε την ασφάλειά μας. Χάσαμε κάθε οικογενειακή ευτυχία. Τα δυνατά μπράτσα που μας έδιναν ώθηση, εξαφανίστηκαν δια μαγείας από τη ζωή μας. Ταυτόχρονα, χάσαμε και την αγκαλιά της μητέρας που μας νανούριζε γλυκά κι εμείς κάναμε όνειρα. Και βρεθήκαμε μόνοι να μας κτυπά το ανεμοβρόχι και να μας πετά πέρα δώθε.
Και κάναμε υπομονή. Τι σημαίνει για μας υπομονή; Υπομονή, είναι μια λέξη που σχεδόν βλάστησε και θέριεψε στο είναι μας και μας κρατούσε ζωντανούς, αλλά ταυτόχρονα μας σκότωνε, αφού σχεδόν ταυτόχρονα, έκαναν την εμφάνισή τους, αβίαστα, δεκάδες ερωτηματικά: Πού να βρίσκεται; Ζει; Αν ζει, υποφέρει; Τον βασανίζουν; Κατάφερε να τους ξεφύγει και είναι πολύ μακριά και δεν μπορεί να επιστρέψει; Πονά; Κρυώνει;
Χαρά και λύπη, κύριοι Φειδίες. Φόβος κι ελπίδα. Όμως πάνω απ’ όλα … υπομονή χρόνια τώρα. Χρόνια ατελείωτα. Μισός αιώνας αβεβαιότητας και υπομονής.
Κι εκεί που λες δεν γίνεται θα γυρίσει, κτυπά η πόρτα και τρέχεις να την ανοίξεις με μια κρυφή ελπίδα. Και τρέχεις και την ανοίγεις όλο χαρά, γιατί ναι. Περιμένεις να δεις τον πατέρα σου να μπαίνει μέσα και να τρέχεις όλο χαρά στην αγκαλιά του και να τον σφίγγεις μη τυχόν και ξαναφύγει. Και τότε εμφανίζεται μπροστά σου ένας άγνωστος και σου λέει:
- Κυρία μου, ο πατέρας σας ταυτοποιήθηκε.
Κι εσύ κλαις και του λες πως δεν γίνεται. Αφού τον περιμένουμε να επιστρέψει. Πήγε στον πόλεμο και τον περιμένουμε. Πρέπει να επιστρέψει.
- Μα κύριε, κάνουμε υπομονή τόσα χρόνια και τον περιμένουμε από μέρα σε μέρα να επιστρέψει.
Όμως όχι. Δεν επέστρεψε, όπως το περιμέναμε ή όπως τον φανταζόμασταν. Το μυαλό, αρχίζει να συνειδητοποιεί την πραγματικότητα. Η ψυχή πονά. Το στήθος είναι έτοιμο να σπάσει απ’ τους κτύπους της καρδιάς.
Κι όμως, Φειδία και κάθε Φειδία, γιατί εμείς, οι συγγενείς των Αγνοουμένων, εισπράττουμε 50 ολόκληρα χρόνια τόση αχαριστία; Οι πατεράδες μας θυσιάστηκαν για όλους, όμως οι περισσότεροι το αγνοούν ή κάνουν ότι το αγνοούν. Ίσως πάλι, επειδή κάποιοι δεν θέλουν να κουράζουν το ανύπαρκτο μυαλό τους ή το μαλθακό τους σώμα το τόσο αδύναμο και αδύνατο να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα.
Φειδίες,
Μόνο εμείς γνωρίζουμε το μαρτύριο που ζούμε όλα αυτά τα χρόνια. Τον πόνο και την αδικία.
Ναι, κι άλλοι μεγάλωσαν ορφανοί, όπως σωστά αναφέρεις, όμως η δική μας ορφάνια είναι αλλιώτικη. Ξέρεις τι σημαίνει να περιμένεις μια ολόκληρη ζωή; Να βρίσκεσαι σε αναμονή 50 ολόκληρα χρόνια; Ξέρεις τι σημαίνει να αιμορραγείς 50 χρόνια και να μην μπορείς να γιατρευτείς;
Ε, όχι κύριοι Φειδίες. Τίποτα δεν γνωρίζετε και λυπάμαι που για ακόμη μία φορά δια στόματός σας, δεχόμαστε την υποκρισία και την αχαριστία.
Ντροπή σας, κύριοι Φειδίες.
Σεβαστείτε, επιτέλους, την θυσία των πατεράδων μας. Λίγη ενσυναίσθηση δεν έβλαψε κανένα.
*Κόρη Αγνοουμένου που ταυτοποιήθηκε το 2016. Φιλόλογος, συγγραφέας