του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου
Ω Προαιώνιε Πάτερ των οικτιρμών, και Θεέ πάσης παρακλήσεως. Εγώ, ο ταλαίπωρος, θέλοντας να εξετάσω την συνείδησίν μου επάνω εις ταίς ανομίαις μου, φοβούμαι κατά πολλά και τρέμω επειδή και Σού είναι τόσον φανερήν η κατάστασις της ζωής μου, όπου κανένα έργο, και κανένας συλλογισμός μου δεν ημπορεί να είναι κρυπτός εις τους οφθαλμούς Σου. Όθεν Σού ζητώ με όλην την ταπείνωσιν διά τους οικτιρμούς Τού Μονογενούς Σου Υιού, να μου δώσεις την χάριν να γνωρίσω καλά, να μισήσω και να διορθώσω όλα μου τα αμαρτήματα.
Δος μοί, ω Πάτερ των φώτων, το Πανάγιόν Σου Πνεύμα, διά να μου φέρει εις την ενθύμησιν ταίς αμαρτίαις, όπου ελησμόνησα, και διά να παρακινήσει την καρδίαν μου εις συντριβήν, και μετάνοιαν επάνω εις αυταίς, διά να ταίς μισήσω, και να απέχω από κάθε αμαρτίαν εις το ερχόμενον.
Καί Συ, Παρθένε Θεοτόκε, Μήτερ ελέους, και καταφυγή των αμαρτωλών, συντρόφευσόν με, σε παρακαλώ, με την βοήθειάν σου εις τούτο το κριτήριον της ευσπλαχνίας και δικαιοσύνης του Θεού, διά να γνωρίσω, να μισήσω εκ καρδίας, και να εξομολογηθώ όλας μου τας αμαρτίας.
Το όμοιον και Συ, ω Αγιε Άγγελε, φύλαξ της ψυχής μου, σε παρακαλώ να με βοηθήσεις εις τούτο το έργον, όπου είναι τόσον αναγκαίον διά την αιώνιον σωτηρίαν μου.
Αμήν