Ο αββάς Μιχαήλ
Στην περιοχή του Αρσελάου κοντά στη μονή του Σινά, κατοίκησε ο αββάς Μιχαήλ ο Ιβηρίτης. Είχε κι ένα μαθητή που τον έλεγαν Ευστάθιο. Όταν κάποτε αρρώστησε βαριά ο γέροντας, τον παράστεκε κλαίγοντας ο υποτακτικός του. Το κοιμητήρι των πατέρων που βρίσκεται εκεί, είχε δύσκολη και επικίνδυνη κατάβασι λαξευμένη σε πλαγιά με λείες πέτρες. Λέει λοιπόν ο αββάς Μιχαήλ στον υποτακτικό του:
– Παιδί μου, φέρε μου να πλυθώ και να κοινωνήσω.
Κι όταν έγιναν αυτά, πάλι του λέει:
– Παιδί μου, ξέρεις καλά ότι η κατηφοριά για το κοιμητήρι είναι επικίνδυνη και ολισθηρή, κι όταν πεθάνω πώς θα με σηκώσης μόνος σου; Φοβάμαι μήπως γλιστρήσης και σκοτωθής. Γι’ αυτό λοιπόν ας πάμε σιγά-σιγά.
Όταν κατέβηκαν, προσευχήθηκε ο γέροντας, ασπάσθηκε τον αδελφό και του ευχήθηκε:
– Η ειρήνη του Θεού να σε σκεπάζη! Να εύχεσαι για μένα…
Και αφού ξάπλωσε μέσα στον τάφο γεμάτος χαρά και αγαλλίασι, έφυγε για τον Κύριο.
(Γεροντικόν του Σινά)
(“Χαρίσματα και Χαρισματούχοι”, Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος Β΄, σ. 202)