Το κερί που ανάβουμε στην Εκκλησία είναι μια ομολογία απέναντι στο Θεό. Ομολογούμε, ότι με τη ζωή μας, θα φωτίζουμε και θα ωφελούμε τον συνάνθρωπό μας. Και όπως λιώνει αυτό το κερί, έτσι και εμείς θα γινόμαστε θυσία για τον άλλον.
Εμείς τα κάνουμε αυτά; Πώς τολμάμε εμείς οι ψεύτες να ανάβουμε κεριά;
Τί συμβολίζουν τα κεριά που εμείς ανάβουμε;…
Τα κεριά στο παγκάρι είναι ξαπλωτά και όχι όρθια, για να υποδηλώσουν, ότι κάποτε είμασταν (πνευματικά) νεκροί, αλλά η Ανάσταση του Χριστού, μας εξασφάλισε και την δική μας ανάσταση, αφού μια μέρα όλοι θα αναστηθούμε. Το κερί που ανάβουμε πρέπει να είναι καθαρό, αγνό κερί, γιατί στο Θεό προσφέρουμε το καλύτερο και το καθαρότερο.
Αν δεν υπάρχει καθαρό κερί στην Εκκλησία, τότε να πάμε να αγοράσουμε καθαρά κεριά, ώστε να τα χρησιμοποιούμε στην εκάστοτε ανάγκη. Πολλοί ανάβουν ”καθαρά” κεριά στον Θεό, όμως ο Θεός θέλει να δώσεις σ’ Αυτόν καθαρό τον εαυτόν σου και ας μην ανάψεις κανένα κερί…
Δημήτριος Παναγόπουλος-Ίεροκήρυκας
«Ο φόβος μήπως χαθούν τα κεκτημένα μας είναι διάχυτος. Μας έχει κατακλύσει η αγωνιώδης μέριμνα να διαφυλάξουμε τα πολύτιμά μας. Ζούμε με τη διαρκή απειλή μιας απώλειας που θα μας κοστίσει. Είμαστε φυγόπονοι. Προτιμούμε το ασυνείδητο από το συνειδητό. Προτιμούμε να μπουσουλάμε σκοντάφτοντας μέσα στο σκοτάδι, από το να τρέχουμε μέσα στο φως»
«Ο άνθρωπος έχει απομακρυνθεί από το πνεύμα θυσίας. Όπως και από την πίστη. Από την εμπιστοσύνη δηλαδή στην αμεσότητα. Όπως για την εμμεσότητα έχουμε την απόδειξη, έτσι για την αμεσότητα έχουμε την πίστη. Όταν κάποιος παίρνει θέση στα πράγματα, όταν τοποθετείται, έχει πίστη. Βιώνει μια μικρή αποκάλυψη. Άμεσα και αληθινά».