Ψυχοσαββατίζοντας..
Ένας Σαββατισμός.Δηλαδή μια κατάπαυση.Μια ανάπαυλα μέσα στην ησυχία.Μια αναμονή μέσα στη σιωπή.Μιά κατάσταση ομόλογη της σιγής του Μεγάλου Σαββάτου.
Η Έβδομη Ημέρα ενός τέλους που γίνεται γέννηση μιας νέας αρχής.
Ένα πέρασμα εκ του θανάτου προς τη ζωή.
Μια στιγμή πριν την κοινή Ανάσταση και τη διαρκή Κυριακή.
Γιατί από την τελευταία μας πνοή μέχρι την έκρηξη της ανάστασης του σώματος και την επανένωσή του με την ψυχή,δεν κυλά και δεν μετρά ο χρόνος.Πρόκειται για μια στιγμή.
Και ειδικά κάθε Σάββατο και Ψυχοσάββατο ο δικός μας χρόνος και η στιγμή των κεκοιμημένων μας αγκαλιάζονται και η αγάπη βρίσκει τρόπο να εκφραστεί νικώντας την απόσταση και φέρνοντας το πρώτο αναστάσιμο φιλί με αυτούς που πέρασαν από το χρόνο της εδώ ζωής στη στιγμή του σαββατισμού πριν την έγερση της Κυριακής και την ανατολή της αιώνιας Όγδοης Ημέρας.(Η ζωγραφική παράσταση- με το άνοιγμα/πέρασμα από το μωβ προς το μπλέ που ανεβαίνοντας γίνεται χρυσαφί-είναι έργο του παπα -Σταμάτη Σκλήρη και κοσμεί το εξώφυλλο τού μόλις εκδοθέντος νέου τεύχους της “Σύναξης”,η οποία έχει ως θέμα το “Πένθη ή Πώς να παλέψεις με την αδίδακτη ύλη;)
