π. Γεώργιος Σχοινάς
Ζούμε στην εποχή που όλοι μιλάμε χωρίς να καταθέσουμε προσωπικό βίωμα, χωρίς να καταθέσουμε το τίμημα για τα λόγια που λέμε. Θεωρούμε ότι πρέπει και μπορούμε να κάνουμε έτσι.
Κάνουμε όλοι τούς δασκάλους χωρίς να έχουμε μπει στη διαδικασία να γίνουμε μαθητές. Όποιος δε σηκώνει ευθύνη, όποιος δεν μαθητεύει, όποιος δεν ψάχνει σαν το λαγωνικό να οσφραινεται τη διδασκαλία των Αγίων τής Εκκλησίας καλύτερα να κλείνει το στόμα του.
Και το λέω αυτό πρώτα για εμάς τους κληρικούς που κάνουμε τούς δασκάλους, αλλά το λέω και για εσάς γιατί ακριβώς έξω από την πόρτα της εκκλησίας ο ένας κάνει το δάσκαλο στον άλλο- η ακόμα χειρότερα ο ένας κάνει τον γέροντα στον άλλον, θέλετε να τον καθοδηγησετε, να του πείτε τι θα κάνει και πώς θα το κάνει.
Γιατί υπάρχει αυτή η διάθεση να μεγαλώσω το εγώ μου, να αποκτήσω και οπαδούς αν είναι δυνατόν γύρω μου, να με χειροκροταει ο κόσμος ακόμη και αν τούς λέω ανοησίες και τούς πάω στο διάβολο.
Όλες οι μεγάλες αιρέσεις ξεκίνησαν από κάποιους ανθρώπους που ήθελαν το χειροκρότημα των άλλων και για να γίνουν αρεστοί άρχισαν να λένε πράγματα που ταίριαζαν στο φρόνημα τής εποχής. Έτσι οδηγήθηκαν στις μεγάλες πλάνες και στις μεγάλες αιρέσεις που καταδικάζει η εκκλησία μας με τα αναθέματα, με τούς κανόνες της, όπως αυτοί εκφράστηκαν μέσα στις συνόδους της “.
Από το βιβλίο: ” Η καρδία μου ενώπιον σου ( Α’), σελ 172.
