Η γραπτή (και ανορθόγραφη εννοείται…) επισήμανση που μας έστειλε προχθές αργά, μετά και το δεύτερο επεισόδιο της σειράς, ο εν-θουσιασμένος μπάρμπας μας (την υπόλοιπη “κριτική” του για τη σειρά, με τεράστια δυσκολία από τα ασταμάτητα κλάματά του, μας την λέει από το τηλέφωνο…):
[sc name=”vyzantina-mentagion” ][/sc]
“Πολύ αγαπάω ήθελα να σου μολογήσω, αλλά λησμόνησα να στα πω στο τηλέφονο, εκείνους που ενσεινύδητα στη ζωή, αλλά κι όπου στην τέχνη, να πούμε, υπυρετούνε δέφτερους ρόλους…
Κείνους που δεν τους γνοιάζει να φανούνε, βρε παιδί.
Που τους αρκεί να΄ναι δεφτεροτριτοτέταρτοι, αρκεί να στέκουν δίπλα σ΄ενανε Μεγάλο, να πούμε.
Σαν αυτόνα τον Πρόδρομο, όχι τον πατέρα του μικρού Αρσένη, αλλά τον άλλονα τον λιγνό κι αδύνατο.
η αφωσίωσή του με τρελλαίνει…
Απύθανος ηθοποιός!
Να τους το πεις.
συ κάτι τέτοιους, που βγάζουν ήθος με το παίξιμό τους, όλο και πας και τους βρίσκεις.
(Πως το κάμεις τούτο θα΄θελα να μάθω;)
Τα σεβάσματα ενός αγράμμματου μικρασιάτη μπάρμπα έχουνε, να τους πεις.
Στα φχαριστώ μου στον Μεγαλοδύναμο, τους έβαλα μέσα…”
* Ψάξαμε μπάρμπα, ξενυχτήσαμε αλλά βρήκαμε κι άλλες αναφορές του Αγίου Παϊσίου στον γερο Πρόδρομο, το “σκυλί του Χριστού”, όπως έλεγε ο ίδιος για τον εαυτό του. Δες:
“– Γέροντα, την ευλάβεια που είχαν οι Φαρασιώτες τους την είχε καλλιεργήσει ο Άγιος Αρσένιος;
– Την είχαν την ευλάβεια, την καλλιέργησε και ο Άγιος.
Είναι η παράδοση.
Ο γερο-Πρόδρομος ο Κορτσινόγλου, ο ψάλτης του Αγίου Αρσενίου, είχε πολλή ευλάβεια.
Έκανε και εκεί στην Κόνιτσα ψάλτης.
Γέρος, ογδόντα χρονών και παραπάνω, κατέβαινε κάθε μέρα, πρωί-πρωί, στην κάτω Κόνιτσα, κοντά μισή ώρα με τα πόδια, για να πάη να ψάλη στην Εκκλησία.
«Εγώ είμαι σκυλί του Χριστού», έλεγε.
Και τον χειμώνα με το κρύο, με τις παγωνιές, οι δρόμοι ήταν πολύ επικίνδυνοι.
Έτρεχαν τα νερά από τις βρύσες στον κατήφορο και πάγωναν και έπρεπε να βρής που να πατήσης, για να μη γλιστρήσης.
Και εκείνος όλα τα αψηφούσε.
Τέτοια ευλάβεια …”
~ Αλλά και αυτήν που μας προώθησε η “συν αυτώ” φίλη μας, Μαρίνα Φίλη:
“Μεγάλη υποχρέωση αισθάνομαι στον Πατέρα Αρσένιο, τόσο για τ’ όνομα του που μού’δωσε μαζί με τις άγιες του ευχές στην κολυμβήθρα,
όσο και αργότερα, μικρός, που θήλαζα στα λίγα του βιβλία, που διέσωζε ο γερο-Πρόδρομος ο Κορτσινόγλου (του Χατζητσινή). Σπουδαιότερο δε βιβλίο του για μένα ήταν ο ίδιος ο Πρόδρομος, ο οποίος ήταν και το ζωντανό βιβλίο του Πατρός Αρσενίου, διότι αυτός διέσωζε στην καθαρή του μνήμη όλη την αγία ζωή του Πατρός.
Είχε την μεγάλη ευλογία το Γεροντάκι αυτό –σαν ψάλτης του και ακόλουθός του παντού – να γνωρίζει πολλά, διότι, εκτός από αυτά που έβλεπε, άκουγε και πολλά επάνω σε συζητήσεις τους, από όσα του διηγούταν ο Πατήρ, διάφορα δηλαδή περιστατικά από την ζωή του…
– Από τον πρόλογο του βιβλίου
“Ο Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης”
– Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτου