ΟΤΙ…
«…Δὲν εἶμαι ἄξιος νὰ σὲ συμβουλεύσω.
Ἁπλῶς σοῦ λέω ὅ,τι λέγω καὶ στὸν ἑαυτό μου.
Εἴμαστε καὶ οἱ δύο μαθητευόμενοι.
Ὁ ἕνας περισσότερον καιρὸν ἀπὸ τὸν ἄλλον.
Αὐτὴ ἡ μαθητεία δὲν τελειώνει ποτέ, μέχρι γήρατος.
[sc name=”eidi-roychismoy” ][/sc]
Ὅποιος μαθητὴς στὴν τέχνη μας πεῖ ὅτι ἐτελείωσε τὰ μαθήματά του
καὶ πῆρε ἀπολυτήριο, αὐτὸς εἶνε χαμένος
καὶ ἀνάξιος ἐργάτης τοῦ ἀμπελῶνος.
Ἡ ζωή μας καὶ ἡ χαρά μας εἶνε αἰωνίως νὰ ἐρευνοῦμε,
νὰ ἀγαποῦμε, νὰ σπουδάζουμε καὶ νὰ λέμε στὸ τέλος
“ἀχρεῖοι δοῦλοι καὶ ἀμαθεῖς τεχνῖται ἐσμέν”.
Ὅταν ποῦμε πὼς γινήκαμε τέλειοι, παύουμε κιόλας
νὰ ζοῦμε πνευματικά, δηλαδὴ μὲ ταπείνωση…»