Σε όλη μου τη ζωή, κατά βάθος νιώθω, σα να περιμένω σε σιδηροδρομικό σταθμό….Και πάντα αισθανόμουν, ότι όσα έχω ζήσει έως τώρα, δεν είναι η πραγματική μου ζωή, αλλά μια μακρυά αναμονή, για κάτι Αληθινό!
Αντρέι Ταρκόφσκι
Πάντοτε θα ξημερώνει…
κι αν κάποτε θα πάψει,
θάναι γιατί ποτέ πια δεν θα νυχτώνει.
ΟΤΑΝ ΧΑΝΕΤΑΙ Η ΓΗ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΣΟΥ ΚΡΑΤΗΣΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ
Σαν να περπατώ σε έναν μακρύ δρόμο, πάντα αισθανόμουν πως η ζωή μου εδώ είναι ένα ταξίδι, μια διαδρομή προς κάτι μεγαλύτερο. Όλα όσα ζω μοιάζουν σαν προετοιμασία, σαν σκιά της πραγματικής ύπαρξης, που θα ολοκληρωθεί μόνο όταν φτάσω στον προορισμό μου—στην αληθινή Ζωή, κοντά στον Χριστό, στον Παράδεισο.
Πάντα μέσα μου υπήρχε η βεβαιότητα πως το ταξίδι αυτό δεν είναι ο προορισμός, αλλά μια πορεία προς το Φως. Σαν να μην έχω φτάσει ακόμη στην αληθινή ζωή, αλλά να βαδίζω προς Εκείνον, που είναι η μόνη Αλήθεια, η μόνη Πληρότητα, η μόνη αιώνια Ζωή…Κάθε τι σ’ αυτόν τον κόσμο μοιάζει προσωρινό, ατελές, σαν μια σκιά της πραγματικότητας που η ψυχή μου διψά να γνωρίσει. Ό,τι κι αν γεύτηκα, όσο όμορφο κι αν ήταν, πάντα άφηνε μέσα μου έναν ανεξήγητο πόθο για κάτι ανώτερο, κάτι πιο βαθύ, κάτι που δεν τελειώνει. Και μέσα σ’ αυτήν τη λαχτάρα, καταλαβαίνω πως δεν ανήκω εδώ.
Πάντα μέσα μου υπήρχε η βεβαιότητα πως το ταξίδι αυτό δεν είναι ο προορισμός, αλλά μια πορεία προς το Φως. Σαν να μην έχω φτάσει ακόμη στην αληθινή ζωή, αλλά να βαδίζω προς Εκείνον, που είναι η μόνη Αλήθεια, η μόνη Πληρότητα, η μόνη αιώνια Ζωή…Κάθε τι σ’ αυτόν τον κόσμο μοιάζει προσωρινό, ατελές, σαν μια σκιά της πραγματικότητας που η ψυχή μου διψά να γνωρίσει. Ό,τι κι αν γεύτηκα, όσο όμορφο κι αν ήταν, πάντα άφηνε μέσα μου έναν ανεξήγητο πόθο για κάτι ανώτερο, κάτι πιο βαθύ, κάτι που δεν τελειώνει. Και μέσα σ’ αυτήν τη λαχτάρα, καταλαβαίνω πως δεν ανήκω εδώ.
Η ψυχή μου ξέρει ότι η αληθινή πατρίδα της δεν είναι στη γη, αλλά στον Ουρανό. Εκεί όπου το σκοτάδι θα χαθεί για πάντα, όπου η χαρά δεν θα έχει τέλος. Εκεί, κοντά στον Χριστό.