Σκέψου τί τράβηξα κι ἐγώ, καί ἤμουν 113 ἐτῶν, ὅταν μαρτύρησα! Ὑπομονή καί σύ, ἀδελφέ, ὑπομονή, μήπως καί χάσεις τό στεφάνι σου!… Ἦταν ὁ ἅγιος Χαράλαμπος!
Θαύμα του Αγίου Χαραλάμπους στον Άγιο Ιάκωβο της Ευβοίας
Κάποτε, διηγείτο ο Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης, «όταν ήμουν μικρό παιδί, έπαθα τέτοιο σοβαρό κρυολόγημα, που έπεσα στο κρεβάτι με μεγάλη δύσπνοια και φοβερό πόνο στην αριστερή πλευρή του θώρακα. Γιατρός στο χωριό δεν υπήρχε και η μόνη καταφυγή μας ο Θεός και οι Άγιοι Του. Είχαμε στο σπίτι μας μια μικρή ασημένια εικόνα του Αγίου Χαραλάμπη, θαυματουργή, έως εξακοσίων ετών, που τη φέραμε από τη Μικρά Ασία πατρογονικό κειμήλιο. Η μητέρα μου λοιπόν, έκανε πολλή προσευχή και μετάνοιες παρακαλώντας τον Άγιο να γίνω καλά. Τότε βλέπω ένα χέρι Ιερέως από τον καρπό και κάτω, να περνάει πάνω από το κεφάλι μου, να κατεβαίνει στο στήθος μου στο σημείο που πονούσα, όπου με σταύρωσε και με χάιδεψε. Αμέσως πέρασε ο πόνος και η δύσπνοια και έγινα καλά. Λέω τότε στη μητέρα μου:
-Μητέρα, είδα ένα χέρι Ιερέως που με σταύρωσε και με χάιδεψε και είμαι καλά. Όλα πέρασαν. Μάλιστα της είπα, ότι το χέρι ήταν τριχωτό στο καρπό, με τόση λεπτομέρεια το είδα.
–Παιδί μου, μου είπε η μητέρα μου, ήταν ο Άγιος Χαράλαμπος που ήρθε και σε θεράπευσε. Τη σημερινή ημέρα να την τιμάς πάντοτε -ήταν του Αγίου Αποστόλου Θωμά, όταν έγινε το θαύμα- γιατί ήσουν νεκρός και αναστήθηκες».
***
“Θα ζήσεις άλλα πέντε χρόνια, Διονύσιε”
Ο π. Γεράσιμος Φωκάς μας έλεγε γιά τον Άγιο Χαράλαμπο :
Ο Μητροπολίτης Τρίκκης και Σταγών Διονύσιος στη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου 1940-1942 υπηρετούσε ως ιεροκήρυκας της Ιεράς Μητροπόλεως Μηθύμνης και τον Αύγουστο του 1942 συνελήφθη από τους Γερμανούς κατακτητές με την κατηγορία ότι βοηθούσε και περιέθαλπε Βρετανούς στρατιώτες. Οι Γερμανοί τον βασάνισαν σκληρά και τον κατεδίκασαν σε δεκαετή ειρκτή.Σε πρώτη φάση τον έστειλαν στη Θεσσαλονίκη στο στρατόπεδο «Παύλος Μελάς» και στη συνέχεια βρέθηκε για τρία χρόνια στα γερμανικά στρατόπεδα Στόουν και Μπερνάου, όπου βασανίστηκε φρικτά και έφτασε πολλές φορές στα πρόθυρα του θανάτου. Με την παρέμβαση της Παναγίας σώθηκε.Μετά το τέλος του πολέμου συνέχισε τη διακονία του στη Μυτιλήνη, στη Ναύπακτο, στο Καρπενήσι και επίσης οργάνωσε στην Κύπρο την Ιερατική Σχολή «Απόστολος Βαρνάβας».Ο Διονύσιος εργάστηκε σκληρά και για το νόμο αναγνώρισης των Μετεώρων ως ιερού χώρου. Κάποια στιγμή ο Διονύσιος αρρώστησε με φοβερούς πόνους από την ανίατη ασθένειά του και δεν είχε τελειώσει το έργο του. Τότε ζήτησε να του πάνε την Αγία και πάντιμο Κάρα του Αγίου Χαραλάμπους που βρίσκεται στα Μετέωρα, εις το Μοναστήρι του Αγίου Πρωτομάρτυρος Στεφάνου. Του εμφανίστηκε ο Άγιος Χαράλαμπος και συνομίλησαν.
Ο Δεσπότης παρακάλεσε τον Άγιο να μεσολαβήσει στον Κύριο να πάρει παράταση ζωής για να ολοκληρώσει το έργο του.
“Θα ζήσεις άλλα πέντε χρόνια, Διονύσιε”, του είπε. Και πράγματι ανέκτησε τις δυνάμεις του, και διεκπεραίωνε τα καθήκοντά του, και πέρασαν τα πέντε χρόνια.
Στις αρχές του 1970, πάλι πόνοι και επιδείνωση της ασθένειάς του. Πάλι ο Μητροπολίτης Διονύσιος ζήτησε την κάρα του Αγίου Χαραλάμπους και πάλι εμφανίστηκε μπροστά του ο Άγιος. Του ζήτησε λίγη ακόμη παράταση ζωής.
“Όχι, Διονύσιε, δεν είπαμε πέντε χρόνια; Τώρα πρέπει να φύγεις”.
Το έλεγε με ένα μειδίαμα ο π. Γεράσιμος αυτό το τελευταίο, προσθέτοντας: «Βλέπετε, αυτή ήταν η συμφωνία».
***
Ἐμφάνιση τοῦ Ἁγίου Χαραλάμπους σέ Μοναχό Ἁγιορείτη
Ὁ Μοναχός αὐτός ἦταν γέροντας κι ἀσθενοῦσε σοβαρά. Ὑπέφερε πολύ κι ἄρχισε νά δημιουργεῖται στήν ψυχή του κάποιο παράπονο.
Ἀλλά, ” θροῦς γογγυσμοῦ οὐκ ἀποκρύπτεται”…
Ἔτσι, ἕνα ἀπόγευμα, ἐνῶ ἦταν μόνος, ἦρθε στό κελλί του ἕνα φωτεινότατο καί καλωσυνᾶτο γεροντάκι. Ὁ ἄρρωστος Μοναχός χάρηκε. Τοῦ εἶπε τόν πόνο του κι ἐκεῖνος τόν ἄκουγε μέ ὑπομονή καί κατανόηση. Μετά τό γεροντάκι τοῦ λέει μέ γλυκύτητα:
– Κάνε λίγο ἀκόμη ὑπομονή, ἀδελφέ μου! Ὁ Κύριος σοῦ ἔχει ἑτοιμάσει ἐκτός ἀπ᾿ τό στεφάνι τῆς ἀσκήσεως καί στέφανο Μαρτυρίου! Σκέψου τί τράβηξα κι ἐγώ, καί ἤμουν 113 ἐτῶν, ὅταν μαρτύρησα! Μοῦ κάρφωσαν καρφιά στό κεφάλι, στό σῶμα, στά πόδια, καί μ᾿ ἔγδερναν μέ σιδερένια νύχια! Ὅλα τά ὑπέμεινα γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ… Ὑπομονή καί σύ, ἀδελφέ, ὑπομονή, μήπως καί χάσεις τό στεφάνι σου!…
Αὐτά εἶπε καί χάθηκε χωρίς νά βγεῖ ἀπ᾿ τό κελλί!
Ἦταν ὁ ἅγιος Χαράλαμπος!
Ἀπό τό βιβλίο: “Μηνύματα ἀπό τόν Οὐρανό”, Ἔκδοσις: ” Ἱ. Μονῆς Παναγίας Βαρνάκοβας Δωρίδα 2005
πηγή