Σταμάτης Σπανουδάκης
Το δυσκολότερο στη μουσική, αλλά και στην τέχνη γενικότερα, είναι η απλότητα. Που όμως, διατηρεί τη μοναδικότητα του δημιουργού της και τον πάει λίγο παρακάτω στον προσωπικό του δρόμο.
Η καλύτερη ενημέρωση σήμερα είναι αυτή που χαρίζουν απλόχερα η ησυχία και η προσευχή. Και η μουσική βέβαια, όταν είναι αποτέλεσμα αυτής της διάθεσης. Προτιμώ, λοιπόν, την αιώνια ενημέρωση (του πριν, τώρα και αύριο) από την επίκαιρη. Η καθημερινή επικαιρότητα και ενημέρωση, είναι καταδικασμένη να ’ναι νεκρή αύριο. Δυστυχώς το ίδιο και οι ακόλουθοί της.
«Τόσο πολύ ταξίδεψα, που μ’ είπανε αλήτη.
Μα το ταξίδι που άξιζε, το ’κανα μες το σπίτι».
Η σχέση μου πια, με τους αγαπημένους μου ήρωες, (Αλέξανδρος, Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, Πλαστήρας), έχει περάσει σε μία άλλη, πιο «φιλική» διάσταση. Νομίζω ότι είναι κοντά μου, νομίζω ότι με ακούνε, ότι με κοιτάνε θλιμμένοι όταν προδίδω αυτά για τα οποία αγωνίστηκαν. Μαζί μ’ αυτούς, αλλά καί άλλους τόσους που δεν έχω ακόμη «αγγίξει» με τη μουσική ή τους στίχους μου, πορεύομαι σε μια Ελλάδα, δυστυχώς, ανάξιά τους.
Τα Πρόσωπα άλλαξαν τον κόσμο. Κανένα σύστημα και καμία θεωρία. Αυτά ακολούθησαν για να μεταφράσουν τον πρώτο «τολμηρό», που τελικά, κατά κανόνα, ουδείς από τους συνεχιστές του πραγματικά κατάλαβε.
Άραγε θ’ αποκτήσει ποτέ αυτή η χώρα ανθρώπους που να της αξίζουν;
Πάντα ο σατανάς, ο εωσφόρος, ο πατέρας του ψεύδους, ο πραγματικός μας εχθρός, η απείρως εξελιγμένη και αποτελεσματική παγκόσμια μυστική υπηρεσία, ο αρχηγός της διαπλοκής του πνεύματος και του σώματος, του αρρωστημένου και ακόρεστου εγωισμού, χτυπάει πρωτίστως το ράσο. Τον επίσκοπο, τον μοναχό, τον απλό παπά του χωριού. Και πολλές φορές βρίσκει ευήκοα ώτα. Όχι πολλά, αλλά αρκετά για να τροφοδοτήσουν το καθημερινό τηλεοπτικό Κολοσσαίο μας.
«Άλλος κόσμος ο δικός μου
κι άλλος στη ματιά του κόσμου».
Τα λεφτά ελάχιστη σχέση έχουν με τον πολιτισμό. Χρόνια τώρα δε, δίνονται στους πλέον ακατάλληλους. Λιγότερα λεφτά και περισσότερη αλήθεια έχουμε ανάγκη.
Μόνο με εσωτερικό αγώνα ξεπερνιέται η χυδαία και ύπουλη σημερινή πραγματικότητα. Και μόνο έτσι χτίζεται ο καθένας μας. Πάντα πίστευα στον έναν. Ποτέ στους πολλούς. Αλλωστε το πολύ, στη χώρα αυτή, πάντα ο ένας το έκανε.
Αν μπορούσα κάτι ν’ αλλάξω στην Ελλάδα αυτό θα ήταν οι καρδιές των ανθρώπων.
«Ευτυχία δεν είναι να κάνεις ό,τι θες,
αλλά να θες ό,τι κάνεις».
Τελικά η μοναξιά που όλοι αποφεύγουμε είναι ίσως το μόνο που κρύβει αληθινές απαντήσεις.
«Και βγαίνει ο ήλιος
και φέρνει μαζί του άλλη διάσταση,
κι εγώ σαν παιδί χειροκροτάω την παράσταση».
Ο «χώρος» της καλής μουσικής είναι οι καρδιές των ανθρώπων. Εκεί θα την βρείτε να κρυφογελάει πάντα.
Είναι τελείως άλλο να παίξεις κάπου γιατί το αξίζεις και άλλο γιατί σε προωθήσανε.
«Άλλο να σ΄ ανεβάσουνε
κι άλλο ν΄ ανέβεις μόνος.
Η θέα είν΄ ολόιδια, μ΄ αλλιώτικος ο πόνος».
Ο φόβος είναι το μοναδικό εργαλείο των ισχυρών. Έξω λοιπόν απ΄ την ψυχή μας και αυτός και αυτοί. Η αγάπη πάντα διώχνει τον φόβο. Ζει ο Θεός και είναι πάνω και πέρα από κάθε οικονομική κρίση, όντας όμως πάντα και εξοργιστικά επίμονα πλάι μας. Ας Τον καλέσουμε επιτέλους στο τραπέζι μας…
«Έρχονται δύσκολοι καιροί,
απ΄ όλες τις μεριές θα μας χτυπάνε
και θα αντέξουν μόνο αυτοί
που μάθανε νωρίς να αγαπάνε».
Ο ρόλος του καλλιτέχνη είναι να ομορφαίνει τα μέσα του και τα γύρω του. Δεν υπάρχει ομορφιά χωρίς αλήθεια. Εγώ αρνούμαι να λογοκριθώ, να υποκύψω, να μοιάσω, να συμμορφωθώ, να αρνηθώ τελικά αυτά που πιστεύω.
Πηγή: i-epikaira.blogspot.com
