Ναι, είναι ωραίος ο πλανήτης, ναι, έχει άπειρα μέρη να πας να δεις να απολαύσεις, αλλά προς Θεού, κάποια είναι για να μένεις μακριά τους. Μέρη γεμάτα ραδιενέργεια ή ξεχασμένες νάρκες, λίμνες και βουνά, που καλύτερα να συνεχίσεις να τα βλέπεις σε φωτογραφίες ή στο YouTube.
Ακολουθούν οκτώ απ’ αυτά:
Η τάφρος των Μαριανών
Η τάφρος των Μαριανών είναι το βαθύτερο σημείο των ωκεανών στον πλανήτη, καθώς φτάνει σχεδόν 11 χιλιάδες μέτρα κάτω από την επιφάνεια του Ατλαντικού. Θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε ως το “βασίλειο του απόλυτου σκότους” -και του αδιανόητου κρύου- αλλά ο πραγματικός κίνδυνος έγκειται στην πολύ υψηλή πίεση -οκτώ τόνοι ανά 6,5 τετραγωνικά εκατοστά, μία πίεση ικανή να κονιορτοποιήσει τα ανθρώπινα οστά.
Λόγω της διασταύρωσης κολοσσιαίων τεκτονικών πλακών, ορισμένα τμήματα της τάφρου φιλοξενούν υδροθερμικές οπές, όπου εμφανίζεται ηφαιστειακή δραστηριότητα. Οι υψηλές θερμοκρασίες και τα όξινα υγρά είναι τυπικά κοντά σε αυτούς τους αεραγωγούς, οι οποίοι μπορούν να φτάσουν σε θερμοκρασίες έως και 300°C.
Ωστόσο, η ζωή επιμένει να υπάρχει ακόμη και εκεί. Κάποια βακτήρια, χταπόδια και ψάρια έχουν εξελιχθεί με έξυπνο τρόπο και έχουν προσαρμοστεί σε αυτό το πολύ αφιλόξενο περιβάλλον.
Λίμνη Καρατσάι (Ρωσία)
Κατά τη δεκαετία του 1950, η Σοβιετική Ένωση χρησιμοποίησε αυτή τη λίμνη ως χώρο απόρριψης ραδιενεργών αποβλήτων από την Ένωση Παραγωγής Mayak, μιας από τις μεγαλύτερες πυρηνικές εγκαταστάσεις της χώρας. Το 1968, μια ξηρασία στην περιοχή προκάλεσε και την αποξήρανση της λίμνης, με αποτέλεσμα τα σύννεφα ραδιενεργού σκόνης να μεταφερθούν από τον άνεμο και να εκθέσουν περίπου μισό εκατομμύριο ανθρώπους σε ακτινοβολία.
Λόγω αυτού του περιστατικού, το Worldwatch Institute αναγνωρίζει το Καρατσάι ως ένα από τα πιο μολυσμένα μέροι στον πλανήτη μας. Τα επίπεδα ακτινοβολίας είναι στην πραγματικότητα τόσο υψηλά, που μόλις 10 λεπτά κοντά σε αυτήν την πυρηνική χωματερή μπορεί να οδηγήσει σε μια θανατηφόρα δόση ραδιενεργού δηλητηρίου.
Νησιά Φαραλόν (ΗΠΑ)
Οι Ηνωμένες Πολιτείες χρησιμοποιούσαν τα νησιά Φάραλον, που βρίσκονται μόλις 40 χιλιόμετρα μακριά από την ακτή του Σαν Φρανσίσκο, ως χώρο απόρριψης πυρηνικών αποβλήτων για αρκετά χρόνια στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν. Από το 1946 έως το 1970, πριν γίνουν πλήρως κατανοητοί οι κίνδυνοι της ακτινοβολίας, τα απόβλητα απορρίπτονταν στα γύρω νερά.
Ενώ η ακριβής τοποθεσία του χώρου απόρριψης είναι άγνωστη, τα υψηλά επίπεδα ακτινοβολίας γύρω από τα νησιά υποδηλώνουν ότι αυτός ο χώρος δεν είναι και τόσο μακριά. Ως εκ τούτου, η κυβέρνηση των ΗΠΑ έχει επιβάλει αυστηρούς περιορισμούς, αποτρέποντας το κοινό να επισκεφτεί τα νησιά υπό οποιεσδήποτε συνθήκες.
Οι Πύλες της Κόλασης (Τουρκμενιστάν)
Οι Πύλες της Κόλασης (ή το Στόμα της Κόλασης) δημιουργήθηκαν κατά λάθος το 1971 όταν ένα σοβιετικό γεωτρύπανο τρύπησε ένα τεράστιο υπόγειο σπήλαιο φυσικού αερίου, προκαλώντας την κατάρρευση του εδάφους. Αυτή η ρήξη είχε ως αποτέλεσμα την απελευθέρωση τοξικών αναθυμιάσεων, που αποτελούν σοβαρό περιβαλλοντικό κίνδυνο. Για να αποτρέψουν μια καταστροφή, οι Σοβιετικοί αποφάσισαν να βάλουν φωτιά μέσα σε αυτήν την τρύπα, περιμένοντας ότι οι φλόγες θα υποχωρούσαν μέσα σε λίγες εβδομάδες. Ωστόσο, παρά τις δεκαετίες που πέρασαν, ο πύρινος λάκκος καίει ακόμη.
Η συνεχιζόμενη απελευθέρωση φυσικού αερίου από τον κρατήρα προκαλεί έναν σημαντικό περιβαλλοντικό κίνδυνο. Στην πραγματικότητα, το μεθάνιο, ένα κύριο συστατικό του φυσικού αερίου, είναι γνωστό ότι έχει πιο σημαντική βραχυπρόθεσμη επίδραση από το διοξείδιο του άνθρακα (CO2), παρά τη χαμηλότερη συγκέντρωσή του στην ατμόσφαιρα. Μπορεί να είναι ακόμη και πάνω από 80 φορές πιο ισχυρό από το CO2 όσον αφορά την επίδρασή του σε μια περίοδο 20 ετών.
Δρόμος του Θανάτου (Βολιβία)
Ο Δρόμος του Θανάτου, ο “North Yungas Road”, είναι μια επικίνδυνη διαδρομή περίπου 60 χιλιομέτρων που συνδέει τη Λα Παζ με το Κορόικο στη Βολιβία. Ανεξάρτητα από το μέσο με το οποίο ταξιδεύει κανείς, αυτός ο δρόμος είναι πραγματικά κίνδυνος-θάνατος για τη ζωή του. Είναι γεμάτος κινδύνους όπως πυκνή ομίχλη, απότομους γκρεμούς 600 μέτρων, συχνές κατολισθήσεις, ακόμη και καταρράκτες, χαρακτηριστικά που δημιουργούν ένα ακραία ριψοκίνδυνο περιβάλλον.
Μέχρι το 1995, περίπου 200 με 300 οδηγοί σκοτώνονταν κάθε χρόνο σε αυτόν τον δρόμο. Πολλά από αυτά τα ατυχήματα αφορούσαν οδηγούς φορτηγών και λεωφορείων που δυσκολεύονταν να περάσουν τα οχήματά τους μέσα από τις πολύ στενές στροφές.
Ευτυχώς, από το 2007 υπάρχει κι ένας ασφαλέστερος δρόμος για όσους έχουν σκοπό να ταξιδέψουν προς τα εκεί.
Η κόκκινη ζώνη (Γαλλία)
Στη βορειοανατολική Γαλλία αρκετές περιοχές που είναι γνωστές ως “Zone Rouge” ή “Κόκκινη Ζώνη” θεωρούνται μη κατοικήσιμες λόγω των καταστροφικών επιπτώσεων του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Αυτές οι περιοχές ενέχουν κινδύνους λόγω του γεγονότος ότι ακόμα υπάρχουν πολλά υπολείμματα ανθρώπων και ζώων που μπορούν να μολύνουν το έδαφος και το νερό.
Το Zone Rouge καλύπτεται επίσης με πυρομαχικά που δεν έχουν εκραγεί ακόμη -και σίγουρα δεν θες να βρεθείς κοντά τους ή να τα πατήσεις- και όπλα που έχουν κρυφτεί πολύ καλά μέσα στη φύση με την πάροδο του χρόνου, καθιστώντας επικίνδυνο το να χτίσεις το οτιδήποτε.
Για να διασφαλίσει την ασφάλεια των ανθρώπων, η γαλλική κυβέρνηση έχει απαγορεύσει δραστηριότητες όπως τη δασοκομία, τη γεωργία και τη δημιουργία οικισμών στην περιοχή από το τέλος του πολέμου μέχρι και σήμερα. Ως αποτέλεσμα, η περιοχή παραμένει αποκλεισμένη και απρόσιτη για το κοινό.
Αναπούρνα (Νεπάλ)
Σε αντίθεση με ό,τι πιστεύουν οι περισσότεροι, το πιο επικίνδυνο βουνό στον κόσμο δεν είναι το Έβερεστ, αλλά μια πανύψηλη κορυφή στα Ιμαλάια γνωστή ως Αναπούρνα. Αυτό που την ξεχωρίζει ως την πιο επικίνδυνη είναι η απίστευτα απαιτητική ανάβαση που χρειάζεται κάποιος για να φτάσει στην κορυφή της. Σε αντίθεση με το Έβερεστ, το οποίο μπορεί κάποιος να αναρριχηθεί με εξειδικευμένο εξοπλισμό, η Αναπούρνα απαιτεί από τους ορειβάτες να βασίζονται αποκλειστικά σε ice picks και αιχμηρά παπούτσια για την ανάβασή τους.
Το βουνό διαθέτει απότομες πλαγιές και χαλαρούς βράχους σε πολλές από τις πλευρές του, συμβάλλοντας έτσι σε έναν σημαντικό αριθμό θανάτων. Στην πραγματικότητα, από το 1950, η Αναπούρνα έχει πατηθεί από παπούτσια ορειβατών περίπου 150 φορές, αλλά έχει στοιχίσει τη ζωή σε 53. Αυτό σημαίνει ότι έχει ποσοστό θνησιμότητας περίπου 38%.
Αντίθετα, η αναρρίχηση στο Έβερεστ με έναν οδηγό έχει ποσοστό θνησιμότητας περίπου 10%.
Η λίμνη που βράζει (Δομινίκα)
Αυτή η λίμνη, που κυριολεκτικά καίει ζωντανό όποιον κάνει το λάθος να βουτήξει στα νερά της, βρίσκεται στο νησί της Καραϊβικής, Δομινίκα. Με τα γκριζογάλανα νερά της να είναι μόνιμα τυλιγμένα σε ένα σύννεφο ατμού, μοιάζει σχεδόν με μια τεράστια κατσαρόλα που μονίμως βράζει.
Ο αέρας που περιβάλλει τη λίμνη είναι πυκνός από ατμό, και φέρει ένα θειούχο άρωμα, γεγονός που οδήγησε πολλούς πεζοπόρους να χάσουν τη ζωή τους στο σημείο από ασφυξία, εξαιτίας κάποιων ξαφνικών εκρήξεων ηφαιστειακών αερίων. Η θερμοκρασία του νερού κατά μήκος των άκρων της λίμνης κυμαίνεται από 82 έως 92 °C αλλά η θερμοκρασία στο κέντρο της παραμένει ένα μυστήριο, καθώς κανείς δεν έχει μετρήσει ποτέ τη θερμότητα εκεί.