Από τη γη δυο δάκρυα: θερμά μαργαριτάρια,
ανέβηκαν και στάλαξαν στου Πλάστου τα ποδάρια.
Κι είπε το πρώτο τρέμοντας εμπρός στο θείο θρόνο
«-Εμένα μ’ έβγαλε η καρδιά για το δικό της πόνο».
Κι ο Πλάστης αποκρίθηκε: «-Ούτε στιγμή μη χάνεις!
Σύρε να γίνης βάλσαμο, τον πόνο της να γιάνης».
Κι είπε και τ’ άλλο τρέμοντας εμπρός στο θείο θρόνο:
«-Εμένα μ’ έβγαλε η καρδιά για κάποιο ξένο πόνο»!
Κι ο Πλάστης αποκρίθηκε: «Εσύ μαζί μου μείνε!
Της ευσπλαχνίας τα δάκρυα, δικά μου δάκρυα είναι»