Τέμπη: Συγκλονιστικός Κοκοτσάκης, αποκάλυψε τα τελευταία λόγια των θυμάτων – «Μην κουνιέσαι σε παρακαλώ…» – «Μάρθη σε αγαπώ…»
Σε μια συγκινητική εκδήλωση, ο Βασίλης Κοκοτσάκης αποκάλυψε τις τελευταίες στιγμές των παιδιών του Παύλου Ασλανίδη και της Μαρίας Καρυστιανού.
Συγκλονιστική ήταν η ομιλία του Βασίλη Κοκοτσάκη στην εκδήλωση της Κυριακής (23/3) στο Ηράκλειο Κρήτης, που διοργανώθηκε από φοιτητικούς συλλόγους του Ηρακλείου. Η εκδήλωση με τίτλο «Ό,τι κι αν κάνουν, θα νικήσουμε – Ο κόσμος μας ανήκει» ήταν μια ακόμα «κραυγή» καταγγελίας για το έγκλημα των Τεμπών.
Εκεί παρευρέθηκαν για να μιλήσουν η Μαρία Καρυστιανού, ο Παύλος Ασλανίδης και άλλοι γονείς θυμάτων του εγκλήματος. Ο τεχνικός σύμβουλος συγγενών θυμάτων, Βασίλης Κοκοτσάκης είναι ένα από τα πρόσωπα που πρωτοστατεί στον αγώνα της δικαίωσης και μαζί με άλλους άξιους πραγματογνώμονες έχει φέρει στο φως εξαιρετικά σημαντικά στοιχεία που θα είχαν «μπαζωθεί» για πάντα αν δεν είχε γίνει όλη αυτή η προσπάθεια.
Η φράση που έγινε σύνθημα οργής για έναν ολόκληρο λαό, το «δεν έχω οξυγόνο», ήταν αποτέλεσμα του αφυπνιστικού βίντεο της ομάδας Κοκοτσάκη, όπου τα συγκλονιστικά ηχητικά ντοκουμέντα από τις τελευταίες στιγμές επιβατών ενώθηκαν με το βίντεο όπου καταγράφηκε η πυρόσφαιρα που προκάλεσε τον φρικτό θάνατο πολλών ανθρώπων. Αυτό το σοκαριστικό βίντεο αποδείχθηκε σημείο καμπής για την ευαισθητοποίηση του κόσμου.
Ο ίδιος ο Βασίλης Κοκοτσάκης έχει αποκαλύψει ότι είχε δεχτεί απειλές για να μη δημοσιεύσει ποτέ τα ηχητικά. Ωστόσο εδώ και 2 χρόνια δεν έχει κάνει ποτέ πίσω και συνεχίζει να στέκεται δυναμικά στο πλευρό των συγγενών. Γι’ αυτά τα ηχητικά της φρίκης μίλησε και στην εκδήλωση του Ηρακλείου ο κ. Κοκοτσάκης, αναλύοντας τα στιγμή προς στιγμή και αποκαλύπτοντας ακόμα πιο συγκλονιστικά στοιχεία που πρώτη φορά βγαίνουν στη δημοσιότητα.
Η κοπέλα που ακούγεται σε ηχητικό να λέει ότι δεν έχει οξυγόνο, ήταν η 20χρονη Φραντζέσκα Μπέζα, και απευθύνεται στον γιο του Παύλου Ασλανίδη, Δημήτρη. Δύο νέα παιδιά που δεν κατάφεραν να βγουν ζωντανά από τον εφιάλτη των Τεμπών. Ο κ. Κοκοτσάκης περιέγραψε τη σπαρακτική προσπάθεια του Δημήτρη να απεγκλωβίσει τη Φραντζέσκα, χωρίς αποτέλεσμα. Ενώ ο Δημήτρης θα μπορούσε να τρέξει για να σώσει τον εαυτό του, έμεινε εκεί για να βοηθήσει ως το τέλος, ξέροντας τι τον περίμενε.
Τα λόγια του κ. Κοκοτσάκη απλά συγκλονίζουν:
«“Βοήθεια-Βοήθεια… Ρε Δημήτρη κάνε κάτι…”, φώναζε εγκλωβισμένη και ακινητοποιημένη η Φραντζέσκα, βλέποντας τις τεράστιες φλόγες να κατασπαράζουν ανθρώπους και αντικείμενα κοντά της.
Ακούστε φίλοι μου… Ο Δημήτρης ζούσε κι αυτός τον ίδιo κίνδυνο και τραγωδία… Κι όμως αγνόησε τον εαυτό του, άκουσε το κάλεσμα της Φραντζέσκας, δεν έφυγε να ψάξει τρόπο να σωθεί και προσέτρεξε δυο φορές, αγνοώντας τον κίνδυνο, γιατί σίγουρα είχε αντίληψη αυτού… Δεν έφυγε, δεν προσπάθησε να σωθεί, αλλά να σώσει… Ναι φίλοι μου, αυτό έκανε.
Φίλε Παύλο μου, είναι δύσκολο… Θέλω καιρό να σου το πω, δεν ξέρω αν σε ανακουφίζει αυτό… Ήταν πολύ γενναίο αυτό που έκανε ο Δημήτρης, γιατί για τον Δημήτρη σου μιλάμε.
“Μην Κουνιέσαι, Μην κουνιέσαι σε παρακαλώ…” λέει και προσπάθησε να βοηθήσει την εγκλωβισμένη, αλλά χωρίς τραυματισμό, Φραντζέσκα, δίνοντας, σε μας που το ακούμε, μάθημα αλτρουισμού και ηρωισμού σε αυτές τις τραγικές και εφιαλτικές συνθήκες, αγνοώντας τον κίνδυνο για την ζωή του, που τελικά τον βρήκε πάνω στην προσπάθεια, διότι “μας έφυγε” πρώτος… Αφού η φωνή του ξαφνικά χάνεται… και δεν ξανακούστηκε.
“Έχω ελάχιστο οξυγόνο…” ξαναλέει η εγκλωβισμένη Φραντζέσκα και με αυτό ξεδιπλώνει και ξεδιαλύνει τον γρίφο για μας τους ερευνητές, ξετυλίγοντας κάτω από τις δραματικές συνθήκες το κουβάρι… της αποκάλυψης.
Ναι φίλοι μου, κάτω από αυτές τις συνθήκες με τον ποσοτικό προσδιορισμό του οξυγόνου που μας έκανε η Φραντζέσκα, προσδιορίζει και το αίτιο της έλλειψης οξυγόνου, που δεν είναι άλλο από τις συνεχείς βίαιες αναζωπυρώσεις καύσης λιμναζόντων οργανικών διαλυτών.. που ήταν ακριβώς κάτω και δίπλα από το σημείο που είχαν εγκλωβιστεί.
Οργανικοί διαλύτες, καύσιμα, δηλαδή, που δεν είχαν κανένα λόγο να βρίσκονται εκεί, αφού τα τρένα ήταν ηλεκτρικά.
Όταν πιά, αποκαμωμένη και απογοητευμένη, και αφού είδε την προσπάθεια του Δημήτρη να την βοηθήσει να αποτυγχάνει και να χάνει και ο ίδιος την ζωή του, βλέποντας τις φλόγες να πλησιάζουν, τις φωνές των άλλων εγκλωβισμένων να λιγοστεύουν και αφού ακούει αλλά δεν βλέπει την φίλη της, Μάρθη, καταλαβαίνει ότι δεν υπάρχει σωτηρία γιατί όλοι γύρω της χάνονται…».
Στη συνέχεια ο Βασίλης Κοκοτσάκης περιέγραψε τις δραματικές εκκλήσεις της αβοήθητης – πλέον – Φραντζέσκας, η οποία άρχισε να φωνάζει απεγνωσμένα τη φίλη της, Μάρθη, την αδικοχαμένη κόρη της Μαρίας Καρυστιανού:
«“Θα πεθάνουμε”, αναφωνεί… συνειδητοποιώντας πλήρως την κατάσταση. Όχι, όχι δεν λέει “θα πεθάνω…”. Σκεφτείτε το… δεν μίλησε για τον εαυτό της, αλλά έκανε διαπίστωση για όλους. Λίγο πριν πει το… “Μάρθη σε αγαπώ… Με ακούς;” και απαιτεί να την ακούσει, μάθημα αγάπης και αποχαιρετισμού στην φίλη της… αυτό είχε ανάγκη εκείνη την ώρα, μάθημα και μήνυμα αγάπης και αφοσίωσης για όλους μας.
Μαρία… ήλθε η ώρα να σου το πω πρώτη φορά και συγχωρέσε που άργησα με γι’ αυτό…
Την άκουσε η τραυματισμένη Μάρθη και προσπάθησε να απαντήσει… Όλοι στην τεχνική ομάδα όταν το ακούσαμε μέσα από μηχανήματα υψηλής επεξεργασίας, κοιτάζαμε αμήχανοι ο ένας τον άλλο και ευχηθήκαμε να άκουσε και η Φραντζέσκα την απάντηση της Μάρθης, γιατί αυτό είχε ανάγκη να ακούσει εκείνη την ύστερη στιγμή…
Μπορείτε φίλοι μου να σκεφτείτε, έστω για λίγο κάτω από ποιες συνθήκες ειπώθηκαν αυτά τα λόγια; Όχι δεν μπορείτε, πιστέψτε με… Ούτε και εγώ, που με εμπειρία 40 χρόνων που πίστευα ότι τα είχα δει και ακούσει όλα…
Τα αδικοχαμένα παιδιά μας έστειλαν ορθά και χωρίς κλαψουρίσματα τα μηνύματα τους και ήλπιζαν από τους ουρανούς να τα πάρουμε…».
Τα λόγια του Βασίλη Κοκοτσάκη δημιουργούν εκείνα τα συναισθήματα που σταματά ο νους καθώς δεν μπορεί να συλλάβει το μέγεθος της φρίκης που έζησαν αυτά τα παιδιά. Αλλά προκαλεί δέος και το θάρρος που έδειξαν μέχρι την τελευταία τους αναπνοή…