Θα διδάσκεται στα σχολεία αυτή η ομιλία του Κ.Γρίβα: Δεν έχω ξαναζήσει τέτοιον κατήφορο. Ζούμε απίστευτες στιγμές
Ο καθηγητής Κωνσταντίνος Γρίβας μίλησε στην εκπομπή του Ανδρέα Μαζαράκη “Ο Εξαρχείων” για τη στάση της Ελλάδας απέναντι στις τελευταίες τουρκικές προκλήσεις και την επίσκεψη του Αλβανού Πρωθυπουργού στη χώρα μας.
Όπως είπε ο κ. Γρίβας: “Μέσα σ’ έναν κόσμο παρακμής λοιπόν ολοκληρωτικής και η μικρή Ελλάδα ως απόφυση, σκωληκοειδής απόφυση της Δύσης, γιατί αυτό έχει επιλέξει για τον εαυτό της, αντί να επιλέξει να επενδύσει στη δική της ταυτότητα, στην ιδιοπροσωπία και να σώσει και την Ευρώπη, αλλά αυτό είναι άλλη υπόθεση, δια του πολιτισμού, έχει εξελιχθεί σε έναν Χατζηαβάτη. Ζούμε απίστευτες στιγμές, καρπαζοεισπρακτισμού αν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε αυτόν τον όρο. Δηλαδή εγώ έχω απορήσει. Ποτέ δεν είχαμε καμία φοβερή και τρομερή εξωτερική πολιτική και πάντοτε έτσι ο κατευνασμός και η υπέρ του δέον μετριοπάθεια και όλα αυτά ήταν ίδιον της ελληνικής πολιτικής. Αλλά αυτή η κατάντια, αυτά τα έγκατα που έχουμε φτάσει σήμερα, εγώ τουλάχιστον δεν τα ξανά θυμάμαι. Και να ξεκινήσουμε από την ορολογία που χρησιμοποιεί η πολιτική ηγεσία της χώρας, η αρμόδια πολιτική ηγεσία, δηλαδή ο υπουργός Εξωτερικών. Είπαμε πριν για τη μετατροπή της Μονής της Χώρας σε τζαμί, είπε τη φοβερή και τρομερή έκφραση ότι είναι απογοητευτικό. Δηλαδή αυτό δεν το λες. Δηλαδή τι να πω τώρα; Επί οθωμανικής κατοχής, αν έκανε κάτι ο Σουλτάνος, ο πραγματικός Σουλτάνος, ο τότε Πατριάρχης ρε παιδί μου, μέσα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία θα πήγαινε, θα έκανε πολύ βαρύτερη, πολύ σοβαρότερη διαμαρτυρία και ας έχανε και το κεφάλι του ας πούμε. Λοιπόν.
Από μόνη της αυτή η σημειολογία των λέξεων ή το άλλο το φοβερό και τρομερό, το αχρείαστο που ελέχθη, ελέχθη και γι αυτή την κίνηση του Ερντογάν, αχρείαστη κίνηση ή και για την επίσκεψη εδώ Ράμα και ουσιαστικά την έφοδο του Ράμα στην Ελλάδα ως, κατακτητική έφοδο που έρχεται εδώ με το έτσι θέλω να μιλήσει προεκλογικά στο λαό του. Αυτό που είπες εσύ πριν Ανδρέα, σε ανθρώπους που κανονικά εμείς με το κυρίαρχο αφήγημα που μας έχει επιβληθεί, υποτίθεται ότι είναι Έλληνες πολίτες πλέον και έχουν ενσωματωθεί και όλα αυτά που ακούμε και εμείς καθόμαστε και λέμε ναι, ήταν αχρείαστο. Δηλαδή η ορολογία δεν είναι απλά ορολογία Χατζηαβάτη, δεν είναι απλά ορολογία δούλου, ακόμη και φοβισμένου δούλου. Είναι ορολογία συνεργάτου. Πλέον ρε παιδί μου χρησιμοποιείται ορολογία, προς Θεού όχι μόνο μη θίξει κάποιον, συνειδητά μην προκαλέσει κάποιες έτσι συνάψεις μέσα στον ελληνικό πληθυσμό. Εντάξει ρε παιδιά δεν έγινε τίποτα. Εγώ δεν το έχω ξαναζήσει αυτό το πράγμα. Είμαι μεγάλος άνθρωπος. Είμαι 59 χρονών.
Παρακολουθώ είτε επαγγελματικά εδώ και δεκαετίες, είτε και πριν όλα αυτά. Δεν έχω ξαναζήσει τέτοιο κατήφορο, τέτοιο πάτο. Λοιπόν. Και ένα άλλο που με ενοχλεί, Ανδρέα και Σπύρο είναι αυτή η φοβερή έτσι διαμαρτυρία που εκφράζουν κάποιοι γιατί, και έγινε και για την Αγιά Σοφιά στο παρελθόν, ότι είναι ενάντια στην παγκόσμια κληρονομιά κλπ. Ναι είναι. Δεν λέω, φυσικά και είναι. Αλλά μεγάλε, εδώ δεν μιλάμε για το Μάτσου Πίτσου, δεν μιλάμε για την Άγκορβατ που είναι μακριά από εμάς και τέλος πάντων είναι κάτι ξεκομμένο. Μιλάμε για οργανικά κομμάτια της ελληνικής υπόστασης.
Το ότι δεν βρίσκονται στην Ελλάδα δε σημαίνει ότι δεν είναι κομμάτι της ιστορίας, κομμάτι της πολιτισμικής κληρονομιάς της ελληνικής, κομμάτι της ελληνικής πολιτισμικής ταυτότητας, δηλαδή ζωντανό κομμάτι του Ελληνισμού. Δεν είναι γενικώς και αορίστως η παγκόσμια πολιτισμική κληρονομιά που θίγεται. Ναι, θίγεται και αυτό. Αλλά αυτό να το πει ο Ισπανός, να το πει ο Πορτογάλος να το πει ο Κονγκολέζος, για εμάς είναι κάτι πολύ περισσότερο. Αυτή η κατάντια, επαναλαμβάνω, είναι πρωτοφανής.