του Τιερί Μεϊσάν
Ο ουκρανικός πληθυσμός χωρίζεται ανάμεσα σ’ ένα μέρος με ευρωπαϊκό πολιτισμό και ένα άλλο με ρωσικό πολιτισμό. Αυτή η ιδιαιτερότητα προσφέρει στην Ουάσινγκτον ένα γήπεδο παρεμβολής εναντίον της Μόσχας. Τις τελευταίες εβδομάδες, χτυπούν τα τύμπανα του πολέμου. Ωστόσο, κανένας από τους συμμάχους των ΗΠΑ δεν θέλει να πεθάνει για το Κίεβο ούτε να θυσιαστεί εναντίον της Ρωσίας.
Οι ένοπλες δυνάμεις των ΗΠΑ
1- Οι Αγγλοσάξονες έχουν έναν κληρονομικό εχθρό: τους Ρώσους. Για εκείνους, είναι απερίσκεπτοι άνθρωποι, που προορίζονται από του Όθωνα Α’ (δέκατο αιώνα), να είναι μόνο σκλάβοι όπως υποδηλώνει το όνομά τους (slave στα Αγγλικά σημαίνει ταυτόχρονα σλαβική εθνότητα και σκλάβος). Το 20ο αιώνα ήταν εναντίον της ΕΣΣΔ δήθεν επειδή ήταν κομμουνιστική, και από τώρα και στο εξής είναι ενάντια στη Ρωσία χωρίς να γνωρίζουν το γιατί.
2- Δεύτερος αντίπαλος, εχθρός τον οποίον έχουν δημιουργήσει οι ίδιοι, διεξάγοντας έναν «ατελείωτο πόλεμο» από τις 11 Σεπτεμβρίου 2001: οι πληθυσμοί της διευρυμένης Μέσης Ανατολής, από την οποία καταστρέφουν συστηματικά την κρατική οργάνωση, είτε είναι σύμμαχοι είτε αντίπαλοι, για να τους «στείλουν πίσω στην εποχή του λίθου» και να εκμεταλλευτούν τα πλούτη της περιοχής τους (στρατηγική Rumsfeld/Cebrowski).
3- Τρίτος αντίπαλος: η Κίνα, της οποίας η οικονομική ανάπτυξη απειλεί να τους υποβιβάσει στη δεύτερη θέση. Στα μάτια τους, δεν έχουν άλλη επιλογή παρά τον πόλεμο. Αυτό τουλάχιστον πιστεύουν οι πολιτικολόγοι τους, οι οποίοι μάλιστα μιλούν για την «παγίδα του Θουκυδίδη» σε αναφορά στο πόλεμο που διεξήγαγε η Σπάρτη κατά της Αθήνας, φοβισμένη από την απογείωσή της [1].
4- Τα θέματα του Ιράν και της Βόρειας Κορέας έρχονται πολύ πίσω από τα πρώτα τρία.
Η Εθνική Ενδιάμεση Στρατηγική Ασφάλειας του Τζο Μπάιντεν [2] ή η ετήσια αξιολόγηση των κινδύνων [3] της κοινότητας πληροφοριών τους δεν σταματάνε να το επαναλαμβάνουν υπό διαφορετικές οπτικές γωνίες.
Η διεξαγωγή τριών πολέμων ταυτόχρονα είναι εξαιρετικά δύσκολη. Το Πεντάγωνο εργάζεται επί του παρόντος για το πώς θα ιεραρχήσει αυτές τις προτεραιότητες. Θα παραδώσει την έκθεσή του τον Ιούνιο. Το απόλυτο απόρρητο περιβάλλει την επιτροπή που είναι υπεύθυνη για αυτήν την αξιολόγηση. Κανείς δεν γνωρίζει ούτε καν τα μέλη της. Ωστόσο, χωρίς καθυστέρηση, η κυβέρνηση Μπάιντεν επικεντρώθηκε κατά της Ρωσίας.
Είτε είμαστε ανεξάρτητοι, είτε υποτακτικοί της «Αμερικανικής Αυτοκρατορίας», πρέπει να σταματήσουμε να αναγκάσουμε τον εαυτό μας να μην βλέπουμε. Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής δεν έχουν άλλο στόχο παρά μόνο να καταστρέψουν τον ρωσικό πολιτισμό, τις κρατικές δομές των αραβικών κρατών και – μακροπρόθεσμα – την κινεζική οικονομία. Αυτό δεν έχει απολύτως καμία σχέση με την νομιμοποιημένη άμυνα του λαού τους.
Δεν υπάρχει κανένας τρόπος να εξηγήσουμε γιατί οι Ηνωμένες Πολιτείες ξοδεύουν αστρονομικά ποσά για τους στρατούς τους, χωρίς καμία σχέση με τους προϋπολογισμούς εκείνων που περιγράφουν ως «φίλους» ή «εχθρούς» τους. Σύμφωνα με το Institute for Strategic Studies του Λονδίνου, ο στρατιωτικός προϋπολογισμός τους είναι τουλάχιστον ίσος με το άθροισμα των προϋπολογισμών των άλλων δεκαπέντε καλύτερα εξοπλισμένων κρατών [4].
- Στρατιωτικός προϋπολογισμός των 15 κύριων κρατών σε αυτόν τον τομέα (σε δισεκατομμύρια δολάρια ΗΠΑ).
- Πηγή: Institute for Strategic Studies
Τα θέματα αντιπαράθεσης με τη Ρωσία
Οι Ηνωμένες Πολιτείες ανησυχούν για την ανάκαμψη της Ρωσίας. Αφού οι Ρώσοι βίωσαν μια απότομη πτώση του προσδόκιμου ζωής τους μεταξύ 1988 και 1994 (5 χρόνια λιγότερο), ανέκαμψαν, και στη συνέχεια ξεπέρασαν σε μεγάλο βαθμό αυτό που είχαν στη σοβιετική εποχή (12 χρόνια περισσότερο), ακόμη και αν το προσδόκιμο υγιούς ζωής τους παραμένει ένα από τα χαμηλότερα στην Ευρώπη. Η οικονομία τους διαφοροποιείται, ιδίως στον γεωργικό τομέα, αλλά εξακολουθεί να εξαρτάται από τις εξαγωγές ενέργειας. Ο στρατός τους έχει ανανεωθεί, το στρατιωτικό-βιομηχανικό τους σύμπλεγμα είναι πιο αποτελεσματικό από αυτό του Πενταγώνου και έχει αποκτήσει εμπειρία στη Συρία.
Για την Ουάσιγκτον, η κατασκευή του αγωγού Nord Stream 2 απειλεί να απελευθερώσει τη Δυτική Ευρώπη από την εξάρτησή της από το πετρέλαιο των ΗΠΑ. Ενώ η προσάρτηση της Κριμαίας στη Ρωσική Ομοσπονδία, ίσως και του Ντονμπάς, πλήττει τουλάχιστον εν μέρει την εξάρτηση της Ουκρανίας από την Αμερικανική Αυτοκρατορία (η Κριμαία και το Ντονμπάς δεν είναι δυτικής κουλτούρας). Τέλος, η ρωσική στρατιωτική παρουσία στη Συρία επιβραδύνει το σχέδιο της πολιτικής καταστροφής όλων των λαών αυτής της περιοχής.
«Όταν θέλεις να πνίξεις το σκυλί σου, λες ότι έχει λύσσα»
Αναμφίβολα ο πρόεδρος Μπάιντεν άνοιξε τις εχθροπραξίες αποκαλώντας τον Ρώσο πρόεδρο «δολοφόνο». Οι δύο δυνάμεις δεν είχαν ανταλλάξει ποτέ προσβολές, ακόμη και την εποχή των Γκουλάγκ. Ο συνομιλητής του απάντησε ευγενικά και του πρόσφερε να το συζητήσουν δημοσίως, κάτι που αρνήθηκε.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν έχουν παρά μόνο ένα βραχυπρόθεσμο όραμα για τον κόσμο. Δεν βλέπουν τον εαυτό τους σαν υπεύθυνους για την κληρονομιά τους. Σύμφωνα με τους ίδιους, οι κακοί οι Ρώσοι έχουν συσσωρεύσει περισσότερους από 100.000 άντρες κοντά στην Ουκρανία και ετοιμάζονται να εισβάλουν σε αυτή, όπως είχαν κάνει οι Σοβιετικοί στην Πολωνία, την Ουγγαρία και την Τσεχοσλοβακία. Αλλά τότε δεν ήταν η Ρωσία, ήταν η ΕΣΣΔ, όχι το δόγμα Πούτιν, αλλά το δόγμα Brezhnev, και ο ίδιος ο Leonid Brezhnev δεν ήταν Ρώσος, αλλά Ουκρανός! Αντίθετα, οι Ρώσοι έχουν μια μακροπρόθεσμη άποψη για τον κόσμο. Σύμφωνα με αυτή την άποψη, οι βάρβαρες Ηνωμένες Πολιτείες αμφισβήτησαν την ισορροπία δυνάμεων κατά τη διάρκεια των επιθέσεων της 11ης Σεπτεμβρίου 2001. Αμέσως μετά, στις 13 Δεκεμβρίου 2001, ο πρόεδρος Μπους ανακοίνωνε την αποχώρηση των Ηνωμένων Πολιτειών από τη Αντιπυραυλική Συνθήκη (Συνθήκη ABM). Στη συνέχεια, οι Ηνωμένες Πολιτείες έφεραν στο ΝΑΤΟ, ένα προς ένα, σχεδόν όλα τα πρώην μέλη του Συμφώνου της Βαρσοβίας και της ΕΣΣΔ κατά παράβαση της υπόσχεσής τους όταν διαλύθηκε το τελευταίο. Η πολιτική αυτή επιβεβαιώθηκε από την Διακήρυξη του Βουκουρεστίου το 2008 [5].
Όλοι γνωρίζουμε την ιδιαιτερότητα της Ουκρανίας: δυτική κουλτούρα στη Δύση, ρωσική κουλτούρα στην Ανατολή. Για δεκαπέντε χρόνια, η χώρα είχε παγώσει πολιτικά, έως ότου η Ουάσιγκτον οργάνωσε μια ψευδο-επανάσταση και έβαλε τις μαριονέτες της, εν προκειμένω νεοναζί άτομα στην εξουσία [6]. Η Μόσχα αντέδρασε αρκετά γρήγορα έτσι ώστε η Κριμαία να κηρύξει ανεξαρτησία και να ενταχθεί στη Ρωσική Ομοσπονδία, αλλά δίστασε για το Ντονμπάς. Έκτοτε, έχει διανείμει ρωσικά διαβατήρια σε όλους τους κατοίκους αυτής της ουκρανικής περιοχής, η οποία Ρωσία είναι η μοναδική ελπίδα τους.
Η κυβέρνηση Μπαίντεν
Ο πρόεδρος Μπάιντεν ήταν γνωστός, όταν ήταν γερουσιαστής, για το γεγονός ότι παρουσίαζε στη Γερουσία νομοθετικές διατάξεις τις οποίες επινοούσε το Πεντάγωνο. Έχοντας γίνει πρόεδρος, περιβάλλεται από νεοσυντηρητικές προσωπικότητες. Δεν θα το επαναλάβουμε αρκετές φορές: οι νεοσυντηρητικοί ήταν τροτσκιστές ακτιβιστές που προσλήφθηκαν από τον Ρεπουμπλικανικό πρόεδρο Ρόναλντ Ρέιγκαν. Έκτοτε, παρέμεναν πάντα στην εξουσία, εκτός από την παρένθεση του τζάκσονικου προέδρου Ντόναλντ Τραμπ, πηδώντας από το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα στο Δημοκρατικό Κόμμα και αντίστροφα.
Κατά τη διάρκεια της πολύχρωμης «επανάστασης» της Μαϊντάν (2013-14), ο Τζο Μπάιντεν, τότε αντιπρόεδρος, στήριξε έμπρακτα τους νεοναζί που ήταν πράκτορες των δικτύων stay-behind του ΝΑΤΟ [7]. Διεύθυνε τις επιχειρήσεις με μίαν από τους βοηθούς του υπουργού Εξωτερικών εκείνη τη στιγμή, την Βικτώρια Νουλάντ (της οποίας ο σύζυγος, Ρόμπερτ Κέγκαν, είναι ένας από τους ιδρυτές του προγράμματος Project for a New American Century, οργάνου συγκέντρωσης χρημάτων του Ρεπουμπλικάνου Τζορτζ Μπους). Ο πρόεδρος Μπάιντεν αποφάσισε να την κάνει αναπληρώτρια του νέου υπουργού Εξωτερικών του. Στηρίχθηκε στον τότε πρεσβευτή των ΗΠΑ στο Κίεβο, Geoffrey Pyatt, που σήμερα βρίσκεται σε πόστο στην Αθήνα (Ελλάδα). Όσον αφορά τον νέο υπουργό Εξωτερικών του προέδρου Μπάιντεν, τον Άντονι Μπλίκεν, είναι δικαστής και διάδικος λόγω της ουκρανικής καταγωγής του από τη μητέρα του. Παρότι ανατράφηκε στο Παρίσι από τον δεύτερο σύζυγό της τελευταίας, τον δικηγόρο Samuel Pisar (σύμβουλο του προέδρου Kennedy), είναι επίσης λάτρης των νεοσυντηρητικών ιδεών.
Κριστιάν Άκκυριά