Με παραστατικό τρόπο φανερώνεται εδώ μία τραγική πραγματικότητα στο χώρο της Εκκλησίας, η πλάνη των ονείρων και των οραμάτων.
Πρωταγωνιστής σ΄αυτή την τραγική θεατρική παράσταση είναι ο διάβολος με τους ποικίλους ρόλους και τις μορφές πού παίρνει εμφανιζόμενος στη σκηνή της φαντασίας του ανθρώπου, κατά την εγρήγορση ή κατά τον ύπνο, είτε ως Παναγία είτε ως άγγελος. Παθητικός θεατής και παράλληλα τραγικό θύμα είναι αυτός που, είτε επιζητεί τέτοιες καταστάσεις είτε δεν προσέχει και δείχνει επιπόλαια εμπιστοσύνη σε τέτοια φαινόμενα πλάνης, με αποτέλεσμα να εξαπατάται.
Η παράσταση περιλαμβάνει δυο περιτώσεις πλάνης. Στο επάνω μέρος η παράσταση δείχνει μία γυναίκα πού κοιμάται και ονειρεύεται τη μορφή της Παναγίας,… ενώ πίσω από την άγια μορφή υπάρχει ένας δαίμονας πού κρατάει σαν μαριονέτα και επιδεικνύει αυτή την ψεύτικη παράσταση στην ονειρική φαντασία της κοιμώμενης γυναίκας.
Το περιστατικό στο κάτω μέρος της παραστάσεως αφορά ένα όραμα φωτεινού αγγέλου στην είσοδο της σπηλιάς ένας ασκητή μονάχου την ώρα που εκείνος προσεύχεται. Ο διάβολος, πού εκπροσωπεί το βασίλειο του σκότους, εμφανίζει κρατώντας ως ανδρείκελο μπροστά στο εξαπατημένα μάτια τοϋ μοναχού, ένα δήθεν φωτεινό άγγελο που γεμίζει με φως τη σπηλιά του. Το κόκκινο φως πού βγαίνει από τον φαινόμενο άγγελο θα έπρεπε να κάνει επιφυλακτικό τον μοναχό, αφού οι άγιοι πατέρες, στους οποίους όφειλε να υπακούει, το επισημαίνουν ως σαφή ένδειξη δαιμονικής και όχι αγγελικής παρουσίας.
Πόσες τέτοιες ψεύτικες εμφανίσεις δήθεν της Παναγίας, αγίων ή αγγέλων πλανούν συνανθρώπους μας!
Πόσοι άραγε συνάνθρωποι μας μετά από ένα τέτοιο περιστατικό βάζουν, έστω, και ένα ερωτηματικό ή μία επιφύλαξη για την προέλευση και την ταυτότητα του ονείρου ή του οράματος;
Η επισήμανση του αποστόλου Παύλου ότι «ο σατανάς μετασχηματίζεται εις άγγελον φωτός» (Β’ Κορ. ια’, 14) είναι, ιδιαίτερα σήμερα, επίκαιρη και όσο ποτέ άλλοτε αναγκαία.
