Το αγίασμα στην Κωνσταντινούπολη που συρρέουν κυρίως Τούρκοι!
Θεόδωρος Μπουφίδης
Υπάρχουν πολλές φορές που, στο μυαλό και στην νοερή φαντασία μου, η Πόλη παίρνει ανθρώπινη μορφή με σάρκα και οστά. Το κορμί της είναι όλα αυτά τα ευλογημένα χώματα που πατώ, σημεία που βρίσκομαι πάνω της και χαίρομαι αφάνταστα που ύστερα από τόσα χρόνια ανακαλύπτω ακόμα νέες πτυχές της. Κάθε κορμί περιλαμβάνει και φλέβες. Έτσι λοιπόν και στην περίπτωση της Πόλης υπάρχουν αρτηρίες που στην δική μου σκέψη έχουν συνδυαστεί με τα αμέτρητα Αγιάσματα που κυλάνε στο θεοφύλαχτο κορμί της. Τούτα τα Αγιάσματα επισκέπτομαι πάντα με θαυμασμό και δέος και αυτή την φορά βρέθηκα στο Άγιασμα του Αγίου Θεράποντα, όπου θαμπώθηκα από τον χώρο, την Πολίτικη ιδιαιτερότητα, την ιστορία και την ομορφιά του.
Αν και το Άγιασμα αυτό είναι πασίγνωστο και από τα ενδοξότερα της Πόλης, δεν είναι υπερβολή να ισχυριστώ ότι οι περισσότεροι δεν το έχουν επισκεφθεί και επιπλέον αρκετοί λάτρεις της Πόλης αγνοούν ακόμη και την υπαρξή του. Επίσης θέλω να σας πληροφορήσω ότι ανήκει στην κατηγορία των Αγιασμάτων που επισκέπτονται σωρηδόν οι μουσουλμάνοι, παίρνοντας Άγιασμα και παρακαλώντας τον Άγιο να τους βοηθήσει στα διάφορα προβλήματα που αντιμετωπίζουν. Έτσι λοιπόν μετά την Παναγιά του Βεφά και τον Άγιο Δημήτριο Ξηροκρήνης, στο Άγιασμα του Αγίου Θεράποντα συρρέουν κυρίως αλλόθρησκοι. Εξάλλου στην Πόλη και πιθανόν στην υπόλοιπη Τουρκία, οι άνθρωποι είναι περισσότερο θεοσεβούμενοι απ’ότι θέλουμε να θεωρούμε.
Η ψυχή αγαλλιάζει και όμορφα συναισθήματα κυριεύουν την καρδιά και το μυαλό
Αρχικά το Άγιασμα βρίσκονταν σε διαφορετικό σημείο και εντός του χώρου του ανακτόρου του Τοπ καπί. Με το χτίσιμο όμως των τειχών μετακινήθηκε λιγάκι και βρέθηκε ακριβώς πάνω στα τείχη, όπου και παραμένει εως σήμερα. Δεν είναι ξεκάθαρο από πότε ακριβώς υπάρχει αλλά υπάρχουν αναφορές περίπου από το 800 μ.Χ. και άρα δεν είναι υπερβολή να ισχυριστώ οτι είναι ένα από τα ενδοξότερα Αγιάσματα με αναφορές, θαύματα και ιστορία άνω των 1200 ετών!
Αφού κατέβηκα τα σκαλοπάτια του υπογείου, με υποδέχθηκε ο Πατέρας Κωνσταντίνος με χαμόγελο και με ματιά που ακτινοβολούσε καλοσύνη, πραότητα και αγάπη. Μιλήσαμε για λίγο και για όσα περισσότερα πράγματα μπορούσαμε, μιας και συνεχώς έπρεπε να διακόπτουμε την συζήτησή μας για να υποδεχτεί τους αλλόθρησκους, να ακούσει το πρόβλημά τους και να τους ευλογήσει, διαβάζοντας μια προσευχή. Το έχω δεί και σε άλλα Αγιάσματα μα παραμένει ιδιαίτερη σκηνή να βλέπω τους μουσουλμάνους να προσέρχονται στο Άγιασμα και να ανάβουν κεριά, προσευχόμενοι αρκετές φορές με κινήσεις της δικής τους θρησκείας, μα πάντα ζητώντας την βοήθεια και ευλογία του δικού μας ιερέα. Και φεύγοντας να παίρνουν το Άγιασμα και να χαιδεύουν τις Εικόνες του Αγίου Θεράποντα και της Παναγίας.
Είναι το περιεχόμενο της Πίστεως, αποκρίθηκα στον Πατέρα Κωνσταντίνο, καθώς κοιτούσαμε την Εικόνα του Αγίου Θεράποντα. Όταν με πληροφόρησε πως ο Άγιος ήταν και επιστήμονας, γιατρός στο επάγγελμα, σκέφτηκα την διπλή Του ιδιότητα, αφού σαν επιστήμονας θεράπευε το σώμα και ως Άγιος θεραπεύει το πνεύμα.
Καθώς μερικά ακόμα άτομα κατηφόρισαν τα σκαλοπάτια του υπογείου, αναζητώντας τον ιερέα, πήρα την άδεια να ανέβω στον ημιόροφο και να ρίξω και εκεί μια ματιά στον πρόχειρο ναό που υπάρχει εκεί. Στο κτίριο που βρίσκεται το Άγιασμα, υπάρχει ένα ιδιόρυθμο ιδιοκτησιακό καθεστώς, καθώς δεν ανήκει στο Οικουμενικό Πατριαρχείο. Μόνον το υπόγειο και ο ημιόροφος έχει παραχωρηθεί στον έλεγχο του και αυτό καθιστά τα έργα συντήρησης και επισκευής πολύ δύσκολο εγχείρημα.
Κατηφόρισα ξανά στο υπόγειο και αποχαιρέτισα τον νέο σε ηλικία ιερέα, που ακόμα υποδέχονταν επισκέπτες. Στην στάση του τράμ, Gülhane, κάθε Δεύτερα και Παρασκευή, είτε αυτός, είτε κάποιος άλλος ιερέας βρίσκεται εκεί για να ανοίξει την υπόγα του ένδοξου Αγιάσματος και να υποδεχθεί όσους αναζητούν την γιατρεία, την παρηγοριά και τα θαύματα του Αγίου Θεράποντα.
Λίγο πριν σκύψω αρκετά το κεφάλι για να μπορέσω να βγώ από την πόρτα του Αγιάσματος, έριξα μια επιπλέον τελευταία ματιά γύρω μου. Οι μαρμάρινες διακοσμήσεις, η καλλίτεχνη βρύση του Αγιάσματος, οι παλιές και ιερές Εικόνες, το παλιό Αγιασματάρι με την μανιβέλα που παλιά βουτούσαν για να βγεί το Άγιασμα και τα δεκάδες αναμμένα κεριά μου αγαλλίασαν την ψυχή και γέμισαν το μυαλό μου με όμορφες εικόνες. Αυτά τα Αγιάσματα, οι αρτηρίες του κορμιού της Πόλης πάντα θα με συναρπάζουν και πάντα θα μου υπενθυμίζουν την ιερότητα των χωμάτων που έχω την ευτυχία να βρίσκομαι.
http://tixamperiaapothnpolh2.blogspot.com/2013/05/blog-post_16.html