Όταν ασκήτευα στη λαύρα των Πυργίων, κοντά στον Ιορδάνη, διηγείται ο επίσκοπος Ρωσσού Θεόδωρος, ήρθε κάποτε ο γέροντας Πέτρος, που καταγόταν από τον Πόντο, και με παρακάλεσε:
-Κάνε αγάπη, αδελφέ Θεόδωρε, και συνόδεψέ με να πάω στο όρος Σινά, επειδή το έχω τάμα.
Εγώ, μη θέλοντας να τον λυπήσω, συμφώνησα.
Μόλις όμως περάσαμε τον Ιορδάνη, μου λέει:
-Ας τάξουμε στον Θεό να μη φάμε τίποτε μέχρι το Σινά.
Του απαντώ:
-Πάτερ, αυτό είναι δύσκολο για μένα! Δεν μπορώ να κάνω τέτοιο τάμα.
Εκείνος γονάτισε και έκανε και το δεύτερο αυτό τάμα. Έτσι δεν έφαγε τίποτε μέχρι που φθάσαμε στην αγία μονή του Σινά! Εκεί, αφού μετέλαβε τα άχραντα μυστήρια, γεύτηκε τροφή.
Ξεκινήσαμε μετά για την Αλεξάνδρεια. Και σ’ αυτή την πολυήμερη οδοιπορία, πάλι δεν έφαγε τίποτε! Μόλις φθάσαμε στην πόλη, πήγαμε στο ναό του αγίου Μηνά. Εκεί πάλι κοινώνησε και στη συνέχεια έφαγε.
Μετά πήραμε τον δρόμο του γυρισμού. Και πάλι ο γέροντας Πέτρος δεν έβαλε τίποτε στο στόμα του μέχρις ότου φθάσαμε στην Ιερουσαλήμ! Και μόνον αφού κοινώνησε στον Πανάγιο Τάφο, άγγιξε τροφή.
Έτσι, σ’ όλο το δύσκολο και πολυήμερο ταξίδι ο γέροντας έφαγε τρεις φορές: Μια στο Σινά, μια στην Αλεξάνδρεια και μια στην Ιερουσαλήμ!
( Λειμωνάριον)
