Το παίρνεις ακατέργαστο και αφού το πελεκήσεις το σκάψεις το λειάνεις το «πονέσεις», το ντύνεις με το λευκό ρούχο της προετοιμασίας, και πάνω σε αυτή απλώνεις το χρωστήρα σου και το ταπεινό λευκό αλλάζει με τα χρώματα της ίριδας, την πίστη και την προσευχή του αγιογράφου .
Δίκιο έχει ο θυμόσοφος λαός μας όταν λέει: «άνθρωπος αγράμματος, ξύλο απελέκητο».
Το απελέκητο ξύλο από μόνο του είναι μισό, με την έννοια ότι δεν φανερώνονται όλες του οι δυνατότητες. Χρειάζεται τον μαραγκό να το δουλέψει, δίνοντας του σχήμα και χρήση.
Ας γίνουμε λοιπόν κ’ εμείς ξύλα «πελεκημένα», για να ζωγραφίσει ο Θεός την μορφή του, και να μας αγιάσει.
