Το κεφάλι του Προδρόμου. Παπα-Ηλίας Υφαντής
Ο άγγελος, που προανήγγειλε στο Ζαχαρία τη γέννηση του Προδρόμου, είπε πως ο γιος του θα γινόταν μέγας.
Αλλά, για να επαληθευτεί η περί μεγαλοσύνης προφητεία του αγγέλου, δεν τον έστειλε να σπουδάσει σε κάποια σχολή αντίστοιχη του σημερινού Χάρβαρτ. Ούτε τον ενέταξε σε κάποια λέσχη αντίστοιχη της Μπίλντεμπεργκ, απ’ όπου κάποιοι παίρνουν το χρίσμα του πρωθυπουργού και των συμπαρατρεχάμενων της εξουσίας, για να διαπρέπουν ως αρχιπροδότες της πατρίδας. Επιλεγμένοι προφανώς από τη διεθνή πολιτικοοικονομική συμμορία για τον ειδικό αυτό σκοπό…
Ούτε σπούδασε νομικά. Και μάλιστα σε βάθος και σε πλάτος. Ώστε το μαφιόζικο κατεστημένο να του αναθέσει να χαλκεύσει το πλέον επονείδιστο κλεφτοσύνταγμα και ληστοσύνταγμα. Όπως στις μέρες μας συμβαίνει με κάποιους μεγαλοαπατεώνες συνταγματολόγους. Οι οποίοι μερίμνησαν επιμελώς, ώστε να προστατεύονται και να αμνηστεύονται με ασυλίες και παραγραφές οι ληστοσυμμορίες των αλληλέγγυων, με αυτούς, πολιτικών απατεώνων.
Ακόμη δεν είχε σχέσεις με τη «ζύμη» της νομικής και θρησκευτικής αριστοκρατίας των γραμματέων και των φαρισαίων. Που εγκυμονούσαν τον κίνδυνο των ηθικών και πνευματικών στρεβλώσεων και παραμορφώσεων.
Γύρισε λοιπόν σε όλα και όλους αυτούς την πλάτη. Και τράβηξε κατά την έρημο. Για να φορέσει το καμωμένο από τρίχες καμήλου χιτώνα και να τρέφεται με μέλι άγριο. Και να κάμει εκεί τις πανεπιστημιακές και «μεταπτυχιακές» του σπουδές. Για να διατηρήσει, έτσι, την ηθική και πνευματική του αυθεντικότητα…
Εκεί έμαθε τη γλώσσα των άγριων πουλιών, των αγριολουλούλουδων και των μακρινών αστεριών. Κι ακόμη πιο πέρα τη γλώσσα του σύμπαντος και του Αγίου Πνεύματος. Που του αποκάλυψαν τον «κρυμμένο θησαυρό» και τον «πολύτιμο μαργαρίτη» της πολιτείας του Θεού.
Κι όταν ανακάλυψε τη πολιτεία του Θεού, έσπευσε να την αποκαλύψει στους συνανθρώπους του:
Αφήστε, τους έλεγε, τους εστεμμένους κακούργους και τα πάσης φύσεως ανήθικα ηθικά τους στηρίγματα, που σας λεηλατούν και σας καταπιέζουν, σας δουλαγωγούν και σας δολοφονούν με πολλούς και διαφόρους τρόπους –όπως συμβαίνει εδώ και τώρα- κι ελάτε να υποδεχθείτε την πολιτεία του Θεού.
Κι εκείνοι τον ρωτούσαν:
Τι πρέπει να κάμουμε, για να υποδεχτούμε τη θεϊκή πολιτεία;
Κι, όπως ο ίδιος έκαμε, δεν τους παρέπεμψε σε πολύτομες βιβλιοθήκες, για να βουλιάξουν στην πολυδαίδαλη φλυαρία ατελέσφορων θεωριών και νομικών λαβυρίνθων, αλλά τους είπε μια και μοναδική λέξη:
Μετανοήστε!
-Και τι σημαίνει αυτό! Τον ρωτούσαν.
–Να πάψτε να είστε τέρατα! Και να γίνετε φυσιολογικοί άνθρωποι. Όπως σας έπλασε ο Θεός! Δεν σας έδωσε ο Θεός ένα σώμα να ντύσετε και ένα στομάχι να χορτάσετε; Εσείς γιατί σωριάζετε ενδύματα και τροφές και χρήματα και κτήματα, σάμπως να έχετε εκατοντάδες και χιλιάδες σώματα και στομάχια!
Και ξαναρωτούσαν:
Λοιπόν, τι χρειάζεται, για να γίνουμε φυσιολογικοί άνθρωποι:
Και πάλι τους απαντούσε με μια λέξη:
Δικαιοσύνη!…
-Να είστε δίκαιοι με τους συνανθρώπους σας. Ν’ αρκείστε σ’ αυτά, που σας χρειάζονται. Και τα υπόλοιπα να τα δίνετε σ’ αυτούς, που δεν έχουν: Όποιος έχει δύο χιτώνες να δίνει τον ένα σ’ αυτόν, που δεν έχει κανένα. Κι αυτός, που έχει περισσεύματα τροφών, να δίνει σ’ αυτόν, που δεν έχει καθόλου.
Εκτός όμως απ’ αυτούς, που μετανοούσαν, ήταν και οι αμετανόητοι: Οι κάστες των Φαρισαίων και των Σαδδουκαίων. Που είχαν κάμει την αδικία και την απανθρωπιά νομικό καθεστώς και θρησκεία τους. Και δεν διανοούνταν-παιδιά του Αβραάμ αυτοί- να πάρουν μαθήματα θρησκευτικής και πολιτικής αγωγής από έναν ερημίτη…
Οχιόπουλα, τους έλεγε ο Πρόδρομος, σε τίποτε δεν σας ωφελεί η καύχησή σας ότι είστε παιδιά του Αβραάμ!. Γιατί ο Θεός μπορεί να κάμει παιδιά του Αβραάμ ακόμη και απ’ τις πέτρες. Που σημαίνει ότι μπορεί, κι απ’ τους μεγαλύτερους κακούργους να κάμει, αν μετανοήσουν, αγίους. Ενώ, αν εσείς δεν αλλάξετε, έχει έτοιμο το τσεκούρι, για να σας κόψει σύρριζα.
Και η καταλυτική φωνή του έφτασε μέχρι και στα «προσωπικά λερωμένα» το βασιλιά Ηρώδη: «Δεν σου επιτρέπεται, του έλεγε, να έχεις τη γυναίκα του αδελφού σου»! Ενώ τον ήλεγχε και για «πολλά άλλα πονηρά, που έκανε».
Αλλά ο Ηρώδης είχε κάμει νόμο του την κακουργία και το διωγμό της δικαιοσύνης. Και, επειδή, όπως όλοι οι εξουσιαστές, δεν δεχόταν, ελέγχους, τον φυλάκισε. Και στην επέτειο των γενεθλίων του, τον αποκεφάλισε.
Έτσι ώστε το κεφάλι, που στις εικόνες βλέπουμε τον Πρόδρομο να κρατεί στα χέρια του, να είναι η αιώνια και αδυσώπητη κραυγή μέσα στην ερημιά του κόσμου:
Κραυγή για τους δάσκαλους της αλήθειας και τους αγωνιστές της δικαιοσύνης. Που τους φωνάζει πως μόνο, αν είναι έτοιμοι να θυσιάσουν το κεφάλι τους, μπορούν να είναι πειστικοί, γι’ αυτά που λένε και αποτελεσματικοί στα όσα πράττουν.
Κραυγή, που δείχνει πόσο οι εξουσιαστές σέβονται την αλήθεια και τη δικαιοσύνη. Και με ποιο τρόπο και ποια μέσα αντιμετωπίζουν εκείνους που ειλικρινά τις υπηρετούν.
Κραυγή τέλος και για τους λαούς. Που, μπορεί ν’ αγαπούν τις προφητικές φωνές, αλλά από το άλλο όμως μέρος χειροκροτούν και ζητωκραυγάζουν τους Ηρώδες. Παρόλο που οι Ηρώδες καταπιέζουν και καταληστεύουν τους λαούς. Και αντιμετωπίζουν τους προφήτες με τσεκούρια και καρμανιόλες.
Για να είναι έτσι μόνιμα οι φωνές των Προδρόμων, «φωνές βοώντων εν τη ερήμω». Και οι άνθρωποι μόνιμα να ζούνε σε μια Γη, έρημη από δικαιοσύνη και ειρήνη και ελευθερία.
Όπου, όσο λιγοστεύουν οι φωνές των προφητών, τόσο πολλαπλασιάζονται τα ουρλιαχτά των λύκων…