Όταν έπλασεν ο Θεός τα ζώα όλα, έπλασε και τις μέλισσες. Στην αρχή τους έδωσε το χάρισμα να κάνουν μόνο κερί κι αυτές μιάς και δεν έκαναν τίποτε άλλο, έκαναν ένα κερί ωραίο, αρωματικό. Μ’ αυτό το κερί οι άνθρωποι έκαναν λαμπάδες και λάτρευαν το Θεό.
Οι μέλισσες περίεργες να μάθουν τί έκαναν οι άνθρωποι το κερί τους, κοίταζαν απ’ τα παραθύρια της εκκλησίας και θαύμαζαν την ομορφιά, που στόλιζε τους ανθρώπους, όταν βαστούσαν το κερί και προσεύχονταν. Πήγαν, λοιπόν, κι είπαν στο Θεό ότι οι άνθρωποι γίνονται πολύ καλοί και πολύ ωραίοι με το κερί τους. Και τότε ο Θεός χάρηκε και τους έδωσε το χάρισμα να κάνουν και μέλι για να τρώνε κι αυτές, να τρώνε κι οι άνθρωποι, γιατί ήθελε κι αυτούς να φιλέψει.
[sc name=”agioreitiko-thymiama” ][/sc]
Κι οι μέλισσες απάντησαν: Όλα τα δίνει μπερκέτι η Χάρη σου, Μεγαλοδύναμε. Χαλάλι τους λοιπόν των ανθρώπων.
Κι από τότε οι μέλισσες εκτός απ’ το κερί φτιάνουν και μέλι μπόλικο να τρώνε κι αυτές, να τρώνε κι οι άνθρωποι.
Κι οι άνθρωποι βέβαια δεν φάνηκαν αχάριστοι για τη καινούργια δωρεά του Θεού και έδωσαν στον ίδιο το Χριστό μετά την Ανάστασή του να φάει ” από μελισσίου κηρίου “, δηλαδή κερύθρα από την κυψέλη με το μέλι της.
Θά ρθει καιρός που όλα τα λογικά και τα επιστημονικά θα ξεχαστούν, γιατί δεν θα χρησιμεύουν σε τίποτε, και οι άνθρωποι θα θυμούνται και θα πιστεύουν μόνο στα παραμύθια…