Τους έλεγαν Ραούλ, έγιναν Ράλληδες και ξεσήκωσαν την Πελοπόννησο ενάντια στους Τούρκους το 1460
Γρηγόρης Κεντητός
Τον 11ο αιώνα, σε μια Βυζαντινή Λακεδαίμονα που ακόμη ανάσαινε, εμφανίζεται το όνομα ενός συγγραφέα: Λέων Ραούλ. Ούτε στρατηγός ούτε αυτοκράτορας, αλλά με μια υπογραφή που θα επιζήσει στους αιώνες. Ο οίκος των Ραούλ, με φραγκικές ή βυζαντινές καταβολές, δεν περιορίστηκε στα χειρόγραφα. Εγκαταστάθηκαν στον Μυστρά όταν η Πελοπόννησος έπεσε στους Φράγκους, και με τα χρόνια εξελληνίστηκαν. Από Raoul έγιναν Ράλληδες. Και η ιστορία τους δεν σταμάτησε εκεί.
Στην εποχή των Παλαιολόγων, η οικογένεια αυτή εμφανίζεται ως σύμμαχος και συγγενής των τελευταίων υπερασπιστών της Βυζαντινής ιδέας. Το 1395 αναφέρεται ο Δημήτριος Παλαιολόγος Ράλλης, στρατηγός. Το 1406, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος Ράλλης. Ο δε Δημήτριος Ράλλης, το 1457, εγκαταλείπει την Πελοπόννησο και καταφεύγει στη Ρώμη, όπου παντρεύεται και αποκτά γιο. Η οικογένεια απλώνεται, αλλά δεν σβήνει.
Κι όμως, την ίδια ώρα που άλλοι διέφευγαν, κάποιοι Ράλληδες έμεναν πίσω και σήκωναν τα όπλα. Ο Ιωάννης Ράλλης παντρεύεται την κόρη του αυθέντη του Βαρδάρη, σε μια συμμαχία που δεν ήταν μόνο πολιτική. Μαζί αποκτούν τον Θωμά και τον Γεώργιο. Οι δυο γιοι θα γράψουν το πιο συγκλονιστικό κεφάλαιο της οικογενειακής τους ιστορίας: γύρω στο 1460 ηγούνται μιας εξέγερσης ενάντια στους Οθωμανούς στην Πελοπόννησο. Στην εποχή που ο Μυστράς πέφτει και η ελπίδα σβήνει, αυτοί επιλέγουν να πολεμήσουν.
Τα ονόματά τους δεν σώζονται στις δέλτους των νικητών. Δεν ήταν αυτοκράτορες, δεν κυβέρνησαν. Όμως αναφέρονται ως ηγέτες. Μετά την αποτυχία της εξέγερσης, κάποιοι Ράλληδες κατευθύνονται προς τα Ιόνια νησιά και εντάσσονται στον Ενετικό στρατό. Έτσι ξεκινά η δεύτερη ζωή της οικογένειας: ως stratioti, Έλληνες μισθοφόροι με φουστανέλα που θα γράψουν ιστορία στα πεδία μάχης της Ιταλίας και της Κεντρικής Ευρώπης.
Ο Μιχαήλ Ράλλης, ο Εμμανουήλ Ράλλης, ο Ισαάκιος Ράλλης Λάσκαρις. Τα ονόματά τους καταγράφονται σε κατάστιχα πληρωμών και σε στρατιωτικά αρχεία της Βενετίας. Κανένας δεν έμοιαζε πια με τον Λέοντα τον συγγραφέα, αλλά το επώνυμο είχε γίνει λάβαρο. Σε καιρούς χωρίς πατρίδα, οι Ράλληδες κράτησαν κάτι από την παλιά Σπάρτη μέσα τους: την περηφάνια του τελευταίου που δεν παραδίδεται.
Περί το 1600, αναφέρεται και ο Διονύσιος Ράλλης Παλαιολόγος, μητροπολίτης Τιρνόβου στη Βουλγαρία. Θρησκευτική μορφή πια, η οικογένεια είχε απλωθεί στον χάρτη, από τον Μυστρά στη Ρώμη, στα Επτάνησα, στη Βενετία και μέχρι τα βόρεια Βαλκάνια.
Κι όμως, ακόμη το 1928, στην Πάτρα, καταγράφεται ένας γιατρός με το όνομα Νέστωρ Ράλλης. Κατευθείαν απόγονος, όχι μόνο στο αίμα αλλά και στη μνήμη. Η συνοικία “Ραλλοπαναγαίικα” παίρνει το όνομά της από τον Παναγή Ράλλη, ντόπιο της περιοχής. Η ιστορία δεν έσβησε ποτέ. Απλώς σκόρπισε.
Κι έτσι, από μια υπογραφή το 1139, φτάνουμε σε επαναστάσεις, εκστρατείες, ιερατεία και συνοικίες. Η οικογένεια Ράλλη δεν κράτησε την Πελοπόννησο ελληνική με τον τρόπο που θα το έκανε ένας βασιλιάς. Την κράτησε με τη γλώσσα της, με τις συμμαχίες της, με τη φλόγα των γιων της. Και με την επιλογή να λέγεται Ράλλης, όταν όλα γύρω άλλαζαν.
πηγή