Ξαφνικός θάνατος για μετοχές, ομόλογα – Μόνο όποιος παράγει, θα καταναλώνει. Καλωσορίσατε στην κόλαση
Από τη «χρηματιστικοποίηση» (financialization) η οποία προέκυψε από την μόχλευση του πλούτου μέσω της διαρκούς επέκτασης της πίστωσης θα επιστρέψουμε σε οικονομίες που θα είναι προσανατολισμένες στην καθαρή παραγωγή αξίας.
Σε απλά ελληνικά, από την οικονομία της κατανάλωσης – που λειτούργησε για ένα μικρό διάστημα διαμορφώνοντας μια τεράστια «φούσκα» – θα επιστρέψουμε στην οικονομία της ανάγκης που χαρακτήρισε διαχρονικά την ανθρώπινη Ιστορία.
Ο κόσμος ζει καταναλώνοντας κεφάλαιο (ενέργεια, νερό, γη) και πιστώσεις για πολλές, πολλές δεκαετίες και αυτό έχει ήδη σταματήσει για όσους ξέρουν να διαβάζουν τα σημάδια,,.
Οι οικονομολόγοι το αποκαλούν ευγενικά «The Great Moderation» (μεγάλη αυτοσυγκράτηση) και αυτοσυγχαίρονται.
Ιδιαίτερα επιδέξιοι στην επιστήμη τους, δηλώνουν… αθώοι για την εξέλιξη της οικονομίας και… κάνουν τους αγνοούντες για τα άλλα είδη διορατικότητας που είναι απαραίτητα για την κατανόηση της σημερινής κατάστασης.
Με τη στενή κατανόησή τους για την οικονομική πραγματικότητα, οι Αμερικανοί οικονομολόγοι απλώς επέτρεψαν στους ηγέτες τους να μεγιστοποιήσουν την εθνική πιστωτική κάρτα, πράγμα που έγινε εφικτό όταν ο πρόεδρος Nixon το 1971 σταμάτησε τη σύνδεση του δολαρίου με τον χρυσό, ως εκ τούτου εξέλειπε ο μοναδικός περιορισμός που διατηρούσε τη λογοδοσία τόσο για τους πολίτες (στην εκλογική τους συμπεριφορά) όσο και για τους πολιτικούς (κατά τη διακυβέρνηση των κρατών).
Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν μετατραπεί από το μεγαλύτερο κράτος – πιστωτή της Γης στον μεγαλύτερο οφειλέτη τους μέσα σε μόλις δύο γενιές, μια άνευ προηγουμένου ανατροπή που έγινε εφικτή από την αλλάγή νοοτροπίας του μέσου πολίτη σχετικά με τη «ζωή με πίστωση».
Πριν από τα τέλη της δεκαετίας του 1950, αν κάποιος ήθελε να αγοράσει κάτι, έκανε οικονομία, δεν υπήρχε πίστωση, μόνο «σχέδια μακροπρόθεσμης απόκτησης ενός αγαθού».
Ζώντας καταναλώνοντας κεφάλαιο… Γιατί όχι!
Η καινοτομία της εισαγωγής της καθολικής πιστωτικής κάρτας από την Bank of America το 1958 εξομάλυνε τη «ζωή με πίστωση» σε ατομικό επίπεδο και αυτή η επανάσταση στη νοοτροπία ανέτρεψε τον προηγούμενο κανόνα στις Ηνωμένες Πολιτείες ότι το ίδιο το κράτος ΟΦΕΙΛΕΙ να ισοσκελίσει τον προϋπολογισμό του.
Αυτό έχει τροφοδοτήσει τις νοοτροπίες και τις χρηματοδοτικές πολιτικές άλλων κρατών προς την ίδια κατεύθυνση.
Εν ολίγοις, ο κόσμος έχει εξαντλήσει τα αποθέματα κεφαλαίου/πίστωσης που έχουν δημιουργηθεί εδώ και δύο αιώνες (στην Αμερική) και ενέργειας/νερού/γης που έχουν συσσωρευτεί παντού εδώ και αιώνες (ορυκτά καύσιμα, υδροφόρες πηγές, μεγάλα δάση).
Δεν βοηθάει αν (όπως στις ΗΠΑ) ο δημόσιος λόγος κυριαρχείται από απειθάρχητους νόες που περιφρονούν την επιστήμη και είναι αδιάφοροι για την εκπαίδευση, εστιασμένοι μόνο σε μια ζωή ανοησίας και ατελείωτων αισθητηριακών ικανοποιήσεων.
Το βιοτικό επίπεδο θα μειωθεί παγκοσμίως καθώς όλοι αναγκάζονται να ζουν με ό,τι μπορούν να παράγουν (ή να κλέψουν,, ναι θα γίνουν πόλεμοι για το κάθε είδους παραγωγικό κεφάλαιο και πρώτες ύλες), αυτό που ορισμένοι αποκαλούν απαξιωτικά «λιτότητα».
Ο σκληρός πολιτικός αγώνας που θα διεξαχθεί όπως βλεπουμε και από τον κατακερματισμό των εκλογικών σωμάτων παγκοσμίως, επιδεινώνεται περαιτέρω παντού όσον αφορά το ποιος θα στερηθεί τι – το μοίρασμα των διακινδυνεύσεων σε μια εποχή αλλαγής των κανόνων του οικονομείν.
Ο πληθωρισμός είναι μία από τις πολλές οικονομικές στρατηγικές με τις οποίες η πολιτική τάξη μεταφέρει την αγοραστική δύναμη από τους φτωχούς και ανίσχυρους προς τα σε αυτούς που έχουν υψηλότερη κλίμακα κοινωνικής / πολιτικής επιρροής, συμπεριλαμβανομένων των εαυτών τους.
Όπως δήλωσε ο πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ Jerome Powell στο Οικονομικό Συμπόσιο του Jackson Hole το 2022: «Τα βάρη του υψηλού πληθωρισμού πέφτουν πιο βαριά σε αυτούς που είναι λιγότερο ικανοί να τα αντέξουν».
Παρέλειψε να αναφέρει ότι βοήθησε να συμβεί αυτό.
Όσοι έγιναν επαγγελματίες οικονομολόγοι δεν ξέχασαν όσα διδάχθηκαν για τον πληθωρισμό, αλλά έχουν μεγάλο κίνητρο να μην αναφερουν τι συμβαίνει στην πραγματικότητα.
Εξ ου και η χειραψεις, οι υστερίες, η λυσσαλέα άγνοια στους τίτλους των εφημερίδων και στις αναλύσεις «ειδικών» .
To 80% των δολαρίων τυπώθηκαν την τελευταία 5ετία
Οι πληθωριστικές… αλήθειες
* Όλοι γνωρίζουν ότι ο πληθωρισμός αργά ή γρήγορα, μεγαλύτερος ή μικρότερος, προκύπτει από μια αυξανόμενη ανισορροπία μεταξύ των απαιτήσεων (στη πλευρά της ζήτησης) και των πραγματικών παραδοτέων/παραχθέντων αγαθών και υπηρεσιών.
* Οι αξιώσεις (καταναλωτικές ή παραγωγικές) που στερούνται οικονομικής λογικής θα εξισορροπηθούν με ονομαστική (πληθωρισμός) ή πραγματική (χρεοκοπία) καταστροφή – δηλαδή θα λειτουργήσουν οι δυνάμεις της δημιουργικής καταστροφής… Αργά ή ξαφνικά, ή το ένα μετά το άλλο.
* Πολλοί φτωχοί, και κάποιοι πλούσιοι, πρέπει οπωσδήποτε να καταστραφούν σχεδόν παντού. Δεν θα είναι ικανοποιημένοι με το αποτέλεσμα.
* Κανείς δεν προσφέρεται εθελοντικά για καταστροφή και οι πολιτικές διευθετήσεις απαγορεύουν σχεδόν παντού μια οργανωμένη εξισορρόπηση αξιώσεων και παραδοτέων/παραχθέντων αγαθών και υπηρεσιών.
Έτσι, αυτοί που σκοπεύουν να παραμείνουν σε ένα πολιτικό αξίωμα πρέπει, για να εξευμενήσουν τα θύματα καθώς πλησιάζει η καταστροφή τους, να οργανώσουν την παράσταση… «ποιος θα μπορούσε να φανταστεί» που βλέπουμε τώρα.
* Ο άνθρωπος έχει ελεύθερη βούληση, έτσι υπάρχουν απεριόριστοι τεχνικοί «βαθμοί ελευθερίας».
Κανείς δεν μπορεί να ξέρει πώς και πόσο γρήγορα θα έρθει η καταστροφή.
Οι συνεχώς λανθασμένες προβλέψεις των κεντρικών τραπεζών (ειδικά της Fed των ΗΠΑ) είναι πλέον για να προκαλούν γέλωτα…
(Η Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών είναι σχεδόν μόνη στη διατήρηση της αξιοπιστίας των αναλύσεών της.)
Όλες οι προβλέψεις είναι άχρηστες επειδή η δομή παρουσιάζει κρίσιμη αστάθεια (όπως λέμε στη φυσική) στην οποία οποιαδήποτε νιφάδα χιονιού μπορεί να προκαλέσει μια χιονοστιβάδα.
Η πολιτική του πληθωρισμού «δουλεύει» σκόπιμα αλέθοντας αυτούς που βρίσκονται στο κάτω μέρος (οριστικά ανίκανοι να αντισταθούν) προκειμένου να μεταφέρει αγοραστική δύναμη προς τα πάνω.
Αυτή η πρόθεση είναι ταυτολογικά αληθής εάν αποδεχθεί κανείς ότι η θέσπιση νομοθεσίας για τη μεταφορά του βάρους του πληθωρισμού σε κάποιον άλλο απαιτεί πολιτική εξουσία – αυτονόητο με βάση την εμπειρία και την κοινή λογική.
Παρ’ όλα αυτά, οι περισσότεροι οικονομολόγοι αρνούνται ότι στόχος είναι η καταστροφή των φτωχών, ισχυριζόμενοι ότι «αυτό είναι πολύ κυνικό» ή κατηγορούν ρητορικά οποιονδήποτε, «προσπαθεί σοβαρά να χρησιμοποιήσουν τον πληθωρισμό με οργανωμένο τρόπο για να αποσπάσουν εισόδημα»
Παραβιάζουν τον αδιαμφισβήτητο ηθικό κανόνα ότι η επιθυμία για κάποιον σκοπό σημαίνει την επιθυμία και των μέσων για να επιτευχθεί αυτός.
Φλύαροι οικονομολόγοι, τυφλοί σχολιαστές και δούλοι πολλών αφεντάδων
Για να κατανοήσουμε γιατί οι οικονομολόγοι και οι περισσότεροι οικονομικοί σχολιαστές δεν μπορούν να ενεργήσουν ορθολογικά ή συχνά ακόμη και να συνειδητοποιήσουν το προφανές, πρέπει να χρησιμοποιήσουμε την επιστήμη της ανθρώπινης συμπεριφοράς.
Πρώτον, το επίπεδο συνειδητής επίγνωσης: μερικοί αναγνωρίζουν αυτή την αλήθεια αλλά λένε (σωστά) στον εαυτό τους: «Η συνενοχή στο πρόγραμμα της ασύστολης δημιουργίας χρημάτων για να καταστρέψει τους φτωχούς και να ωφελήσει τους πλούσιους είναι μια λυπηρή ανάγκη για να κρατήσω την (καλοπληρωμένη) δουλειά μου» ή «Αν δεν συνεχίσετε να διακινείτε το προϊόν του εργοδότη μου, θα απολυθώ».
Αυτό είναι το κοινό μοτίβο συμπεριφοράς σε όλα τα επίπεδα διακυβέρνησης, μέσων ενημέρωσης και εμπορίου μέχρι και τα υψηλότερα επίπεδα.
Δεύτερον, η διαισθητική σκέψη του Sigmund Freud μάς διδάσκει ότι το μεγαλύτερο μέρος της ανθρώπινης συμπεριφοράς προκύπτει από κρυφές νοητικές διεργασίες.
Εκείνοι που αρνούνται ή αποφεύγουν την απλή αλήθεια χρησιμοποιούν συνήθως την άρνηση, την υποτίμηση και τον εξορθολογισμό, μεταξύ της ευρείας σειράς πρωτογενών και δευτερογενών αμυντικών μηχανισμών που χρησιμοποιούμε οι άνθρωποι για να αποτρέψουμε την ψυχική δυσφορία.
Δείτε οποιαδήποτε τυπική αναφορά σε μια ψυχιατρική διάγνωση.
Αλλά όσοι βρίσκονται στην εξουσία πρέπει ακόμα να θυσιάσουν μερικούς ιδιοκτήτες χρηματοοικονομικών περιουσιακών στοιχείων παρά το γεγονός ότι είναι τα πιο πολύτιμα συστατικά της ισχύος.
Κάθε παίκτης κατανοεί την έλλειψη ναυαγοσωστικής λέμβου, γι’ αυτό επιθυμεί να διασώσει ό,τι μπορεί.
Η αύξηση του πληθωρισμού δεν αποτελεί έκπληξη ούτε είναι ανεπιθύμητη.
Είναι η καλώς κατανοητή, σκόπιμη και προγραμματισμένη λύση για την αντιμετώπιση των αξιώσεων χωρίς οικονομική ουσία (την υπερκατανάλωση), που δημιουργήθηκε για να διατηρήσει αυτούς που ασκούν πολιτική εξουσία στις θέσεις τους.
Οι βασικές χρηματοοικονομικές αξίες, οι ισχύουσες τυπικές αποκλίσεις στις περισσότερες χώρες, πρέπει να επανέλθουν στους μέσους όρους.
Όταν συμβεί, θα εξαφανιστεί τεράστιος φανταστικός πλούτος που βασίζεται σε αξιώσεις κενές από παραγωγική οικονομική ουσία.
Η ζωή όπως τη γνωρίζαμε εδώ και δεκαετίες θα τελειώσει.
Κάποιοι από το «εξυπνο χρήμα» (από όσους συμμετέχουν δηλαδή στη φούσκα) το γνωρίζουν αυτό.
Παράδειγμα οι πρόσφατες αλλαγές του χαρτοφυλακίου του Warren Buffett, τη σταδιακή μετατόπιση της Λαϊκής Τράπεζας της Κίνας από τα αμερικανικά ομόλογα σε χρυσό και την έκθεση της JP Morgan τον Ιανουάριο του 2021: «Μακροπρόθεσμες υποθέσεις για τις κεφαλαιαγορές», η οποία προειδοποιούσε για την επόμενη δεκαετία «σοκαριστικής . . . αρνητικής πραγματικής απόδοσης» τόσο για μετοχές όσο και για ομόλογα.
Η πλέον ισχυρή θετική συσχέτισή που κάνουν ανατρέπει γενεές συμβατικής επενδυτικής λογικής.
Η «εντολή» της JP Morgan (επεξεργασμένη αναλυτικά λέξη προς λέηξη, σε 130 σελίδες και όχι σε μια μόνο σύντομη πρόταση) είναι η εξής: σε όσο το δυνατόν σε μεγαλύτερο βαθμό, εγκαταλείψτε τα χρηματοοικονομικά περιουσιακά στοιχεία όσο είναι ακόμη εφικτό.
Από το 1971, σοβαροί ειδικοί σχεδίασαν το αναπόφευκτο τέλος, είτε αργό είτε χαοτικό. Τα Ειδικά Τραβηκτικά Δικαιώματα μπορεί να μετριάσουν ή να αναβάλουν έναν κατακλυσμό που προκύπτει από την απειλή για τις διεθνείς τράπεζες του σεναρίου αργής καταστροφής που πλήττει τώρα τις υπερχρεωμένες χώρες.
Όσον αφορά το ταχύ και χαοτικό σενάριο, οι Αμερικανοί ειδικοί το 1977 πρότειναν τον Νόμο για τις Διεθνείς Οικονομικές Εξουσίες Έκτακτης Ανάγκης, επιτρέποντας στις Ηνωμένες Πολιτείες να κατάσχουν τα περιουσιακά στοιχεία οποιουδήποτε ξένου προσώπου, οργανισμού ή κράτους, αποκηρύσσοντας έτσι τις διεθνείς οικονομικές υποχρεώσεις των ΗΠΑ και επιβάλλοντας το βάρος ενός οικονομικού κατακλυσμού στους αλλοδαπούς.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες το έκαναν δύο φορές, το 1934 και το 1971, και αυτή η επιστροφή του κύκλου (προσέξτε την περιοδικότητα) είναι στην πραγματικότητα καθυστερημένη.
Η μετατόπιση του πόνου στους ξένους είναι η…. ρητή λύση της Αμερικής. στη συνοπτική δήλωση του πρώην υπουργού Οικονομικών John Connally για αυτήν την ανθεκτική αμερικανική στρατηγική: «Είναι το νόμισμά μας, αλλά είναι δικό σας πρόβλημα».
Επιβιώνοντας…. στην άλλη πλευρά
Η Αμερική έχει σχεδιάσει προσεκτικά μεγάλες στρατηγικές για… πολλά θύματα.
Οποιοσδήποτε στην εξουσία σχεδόν σε οποιαδήποτε χώρα θα είχε σχεδιάσει τον ίδιο μηχανισμό.
Απλώς δεν γνωρίζουμε (ακόμη) τα ονόματα των θυμάτων.
Είναι πλέον καιρός να διερωτηθεί ο καθένα αν έχει ενεργήσει για να σώσει τον εαυτό του, την οικογένειά του, την επιχείρησή του, το ίδρυμά του.
Κατά τα άλλα, εξακολουθεί να είναι στη λίστα των θυμάτων.
Για να φτάσουμε στην άλλη πλευρά του τι έρχεται βραχυπρόθεσμα και μεσοπρόθεσμα (5-10 χρόνια από τώρα, όταν θα υπάρξουν μεγάλες επενδυτικές ευκαιρίες), οι πόροι θα τοποθετηθούν στην κατασκευή ακινήτων, παραγωγικών περιουσιακών στοιχείων όπως εταιρείες που προσθέτουν αξία στην οικονομία (ούτε Facebook ούτε crypto, προφανώς), πολύτιμα μέταλλα και πιθανώς κάποιο εμπόρευμα (αλλά αυτό απαιτεί υψηλό επίπεδο γνώσεων, καθώς η ζήτηση για πρώτες ύλες θα μειωθεί όταν έρθει το κραχ).
Τα περισσότερα «επενδυτικά» φληναφήματα επικεντρώνονται αντ’ αυτού σε επεισόδια όπως οι τιμές των μετοχών και οι τάσεις, από τα οποία λείπουν πολλά βήματα κατανόησης για τις διαδικασίες πραγματικής παραγωγής προστιθέμενης αξίας (αν υπάρχει σύνδεση – συχνά καμία).
Οι αναλύσεις που γεμίζουν άρθρα εφημερίδων και «επενδυτικές συμβουλές» από τους λεγόμενους ειδικούς αναφέρονται χαρακτηριστικά σε «αξίες περιουσιακών στοιχείων» σαν να αντιπροσωπεύουν πραγματικό πλούτο.
Η όποια «αξία» θα γίνει γνωστή μόνο στο μέλλον, καθώς το πραγματικό εισόδημα μεταφέρεται από τις παραγωγικές διαδικασίες προστιθέμενης αξίας στους ιδιοκτήτες.
Το μόνο που «γνωρίζουμε» σήμερα είναι οι τιμές, επί του παρόντος αλλά χαλαρά συνδεδεμένες με παραγωγικές διαδικασίες προστιθέμενης αξίας.
Οσοι συνωστίζονται γύρω από τη λογική της φούσκας θα καταστραφούν.
Η κατάρρευση της τράπεζας Silicon Valley Bank τον Μάρτιο του 2023 ήχησε την έναρξη ενός κατακλυσμού – προσδεθείτε για την πρόσκρουση.