Καποιος Ασκητης ειχε ζησει πενηντα χρονια στην ερημο χωρις να τρωγη ψωμι η να βαλει κρασι στο στομα του κι έλεγε πως ειχε νεκρωσει εντελως τα παθη της σαρκος,καθως και τη φιλαργυρια και την κενοδοξια.
Σαν τ’ακουσε ο Αββας Αβρααμ,πηγε μια μερα να βεβαιωθεί.
-Ειπες τετοιον λογο,αδερφε; τον ρωτησε.
Ναι αποκριθηκε με πεποιθηση εκεινος.
-Ας υποθεσουμε,του ειπε τοτε ο Γεροντας,πως μπαίνοντας ξαφνικα στο κελλι σου,βρισκεις μια γυναίκα στο στρωμα σου.Εχεις την δυναμη να σκεφθης πως δεν ειναι γυναικα;
-Οχι βεβαια,μα αγωνιζομαι να διωξω την κακη επιθυμια,αναγκάσθηκε να ομολογήσει ο ερημιτης.
-Βλεπεις πως ζη ακομη μεσα σου το παθος,δεν εχει νεκρωθη.μονο το εχεις περιορισει.Ας πουμε τωρα πως στο δρομο που πηγαινεις,αναμεσα στα λιθαρια και οστρακα,βλεπεις χρυσαφι,θα το περιφρονησεις σαν εκείνα;
-Οχι ειπε παλι ,αλλα αντιστεκομαι στο λογισμο μου και δεν το εγγιζω.
-Να που και η φιλαργυρια ζη μεσα σου,αλλα κι’αυτη ειναι δεμενη.
Υπόθεσε τωρα πως δυο ανθρωποι ερχονται να σε επισκεφτουν,και ξερεις πως ο ενας σε επαινεί, ενω ο αλλος σε κακολογει.Μπορεις να εχεις και τους δυο το ίδιο;
-Καθολου, ειπε παλι με ειλικρινεια ο Ασκητης.Θα προσπαθησω ομως να φερθω με καλοσυνη και σ’εκεινον που με κακολογει.
-Τοτε αδερφε μου,τον συμβουλευσε ο Αββας, παψε να νομιζης και να λες πως εφθασες σε απαθεια. Ζουν μεσα σου τα παθη, γι’αυτο χρειαζεσαι αγωνα ως το τελος της ζωης σου…
Από το ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ