Ο άγιος Ακύλας καταγόταν από την περιοχή της Μαύρης Θάλασσας (Πραξ.18,2) και η σύζυγός του ονομαζόταν Πρίσκιλλα. Έζησαν στο πρώτο μισό του 1ου αι. μ.Χ.
Μετά από το διάταγμα του αυτοκράτορα Κλαυδίου (49μ.Χ.) να διωχθούν όλοι οι Εβραίοι από τη Ρώμη, εγκατέλειψαν την Ιταλία και κατευθύνθηκαν πρόσφυγες στην Κόρινθο. Εκεί τους συνάντησε για πρώτη φορά ο απόστολος των εθνών Παύλος «καὶ διὰ τὸ ὁμότεχνον εἶναι ἔμεινε παρ’ αὐτοῖς καὶ εἰργάζετο• ἦσαν γὰρ σκηνοποιοὶ τῇ τέχνῃ» (Πραξ.18 3). Το κοινό επάγγελμα αποτέλεσε τον πρώτο σύνδεσμο του ιερού ζευγαριού με τον απόστολο. Τόσο πολύ άγγιξε τις ψυχές τους το κήρυγμά του για τον Ιησού Χριστό, που κατηχήθηκαν, βαπτίσθηκαν και αποφάσισαν να ακολουθήσουν τον Παύλο στις περιοδείες του για τη διάδοση του Ευαγγελίου.
Πολύτιμοι συνεργάτες και συνοδοιπόροι του έγιναν στη Έφεσο, όπου μάλιστα κατήχησαν τον φλογερό Απολλώ ακριβέστερα στην οδό του Θεού (Πραξ. 18,26). Το 68μ.Χ. – επί αυτοκράτορα Νέρωνα –μετακομίζουν ξανά στη Ρώμη και συνεχίζουν να διδάσκουν εκεί το λόγο του Θεού. Στο βιβλίο «Διαταγαί Αποστόλων» (4ος αι.) διαβάζουμε ότι ο Ακύλας χειροτονήθηκε από τον απόστολο Παύλο επίσκοπος στις παροικίες της Μικράς Ασίας. Συνεπώς, το ζευγάρι επέστρεψε και πάλι πίσω. Το πιο πιθανό είναι να έμειναν μέχρι το τέλος της ζωής τους στην Έφεσο διακονώντας.
Για το θάνατό τους αντλούμε πληροφορίες από σχετικό υπόμνημα που διαβάζεται στην ακολουθία του Όρθρου της εορτής τους:
«Τμηθέν γύναιον Ακύλας φησί βλέπων, Ουκ ανδριούμαι προς τομήν ανήρ κάρας;» (Βλέποντας ο Ακύλας την γυναίκα του να μαρτυρεί δια αποκεφαλισμού λέει: Μπορώ να μη φανώ άνδρας και ανάλογα προς την γυναίκα μου ανδρείος και πρόθυμος να αποκεφαλιστώ για την πίστη στο Χριστό;).
Έτσι, με τον μαρτυρικό τους θάνατο, κατατάχθηκαν στο σώμα των αγίων της Εκκλησίας.
Οικογένεια και Ιεραποστολή
Θείο κάλεσμα, ουράνια προτροπή για όλους μας – και κυρίως για τους οικογενειάρχες – είναι το εξαίσιο απολυτίκιο των αγίων Ακύλα και Πρίσκιλλας.
«Χριστὸν ἀγαπήσαντες καὶ φωτισθέντες τὸν νοῦν…»
Η αγάπη για τον Χριστό αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για να ακολουθήσει κανείς τις αρχές του Ευαγγελίου, να ταυτίσει τη ζωή του με αυτό και να αγγίξει την Αγιότητα. Είναι αυτή που φωτίζει και καθαρίζει τον νου των πιστών από κάθε ακαθαρσία, είναι ο θεμέλιος λίθος της εν Χριστώ οικογενειακής ζωής.
«…τὴ πίστει ἐνούμενοι καὶ συζυγία σεμνή…»
Δύο ακόμη χαρακτηριστικά γνωρίσματα της οικογενειακής ζωής των αγίων ήταν η κοινή πίστη και η σεμνή συζυγία. Πρόκειται για στοιχεία αλληλένδετα μεταξύ τους, καθώς η κοινή πίστη, το ίδιο πνεύμα, ο ίδιος σκοπός – η εφαρμογή και η διάδοση του Ευαγγελίου – και ο ίδιος στόχος – ο Παράδεισος – δεν μπορεί να μη συμβαδίζουν με μια συζυγία σεμνή, απαλλαγμένη από κάθε πορνεία, διαστροφή ή παρά φύσιν αμαρτία.
«…Ἀκύλας καὶ Πρισκίλλα ἤσαν μὲν προεστῶτες ἐκκλησίας κατ’ οἶκον…»
Ο Ακύλας και η Πρίσκιλλα δημιούργησαν στο σπίτι τους εκκλησία, όπου κοινωνούσαν και επικοινωνούσαν οι εν Χριστώ αδελφοί, μελετούσαν τα ιερά κείμενα ή άκουγαν τον θείο λόγο από τον απόστολο Παύλο. Ακόμη, προσέφεραν οποιαδήποτε υλικά μέσα μπορούσαν στα χέρια του αποστόλου για το έργο του Θεού. Η κίνηση αυτή οφείλει να παραδειγματίζει εμάς, τους σύγχρονους οικογενειάρχες, οι οποίοι έχοντας κατακλυστεί από τις «ανάγκες» της υπερκαταναλωτικής και εγωκεντρικής κοινωνίας μας, τρέχουμε και κοπιάζουμε να αποκτήσουμε μύρια όσα αγαθά αδιαφορώντας για τις υλικές ανάγκες της ιεραποστολής.
«…Παύλου δὲ τοῦ φωστῆρος συνεργοὶ καὶ προστᾶται»
Το ιερό ζευγάρι καταναλώθηκε στο έργο της Εκκλησίας και ταυτίστηκε με τα πιστεύω, τα ιδανικά και τις προσδοκίες του αποστόλου Παύλου. Συνεργάστηκαν μαζί του και τον έβγαλαν από το αδιέξοδο που ποικίλα εμπόδια δημιουργούσαν κατά καιρούς στη πορεία του, πολλές φορές ακόμα και με κίνδυνο της ζωής τους. Και σήμερα, όμως, δεν λείπουν οι άνθρωποι που αγωνίζονται στην πρώτη γραμμή της ιεραποστολικής διακονίας κλείνοντας στο είναι τους τα ιδανικά του Παύλου. Χρειάζεται, λοιπόν εμείς από την πλευρά μας – ακολουθώντας το φωτεινό παράδειγμα του Ακύλα και της Πρίσκιλλας – να συντρέξουμε με όσες δυνάμεις έχουμε στις ανάγκες τους, να καταστήσουμε τις οικογένειές μας συνεργούς και προστάτες των νέων Παύλων της εποχής μας.
«Διὸ αὐτοὺς τιμήσωμεν καὶ μιμησώμεθα»
Αξίζει να τους τιμούμε.
Αξίζει να τους έχουμε πρότυπα ιεραποστολής.
Αξίζει να αγωνιστούμε με πνεύμα θυσίας να δημιουργήσουμε οικογένειες που θα ’χουν θεμέλιο τον Χριστό και θα τα προσφέρουν όλα γι’ Αυτόν…