Ο μουσικός που παίζει Μπετόβεν και ροκ με κρητική λύρα
Και η φαντασία του Αλέξανδρου Λύρα, όπως ο ίδιος παραδέχεται ήταν αχαλίνωτη, από τα παιδικά του κιόλας χρόνια, από τη στιγμή που αντήχησε για πρώτη φορά στ΄ αφτιά του ο ήχος της λύρας και τον μάγεψε μια για πάντα: «Η πρώτη επαφή με τη λύρα θα έλεγα ότι ξεκίνησε πολύ πρώιμα, στην ηλικία των 7 ετών περίπου. Εκεί ξεκίνησε όχι απλά η επαφή με τη μουσική, αλλά η αίσθηση της επαφής με την κρητική λύρα. Θυμάμαι τον εαυτό μου να κρατάει δύο ξύλα και να προσπαθεί να παίξει λύρα, θα έλεγα ότι ήταν σαν κάλεσμα. Στα 12 έπιασα στα χέρια μου την πρώτη μου λύρα και κάπου εκεί ξεκίνησε επίσημα το ταξίδι» ενώ αναφερόμενος στα μουσικά του ακούσματα σημειώνει: «Θα έλεγα ότι ήταν μοιρασμένα, αφού και σαν παιδί ταξίδευα πολύ Γερμανία-Νάξο και πίσω. Οπότε από την μία υπήρχε η ροκ μουσική, είτε ελληνική είτε ξένη, και από την άλλη η παραδοσιακή ελληνική μουσική. Βέβαια, η κρητική μουσική ήταν πάντα αδυναμία και έμπνευση, αγαπάω πολύ την Κρήτη και τρέφω από μικρός μεγάλο θαυμασμό και εκτίμηση για τους μεγάλους παραδοσιακούς λυράρηδες».
Όσο για την αγάπη του στην κλασική μουσική; Γι’ αυτήν ευθύνεται, σχεδόν αποκλειστικά, ένα αγαπημένο μέλος της οικογένειάς του: «Η γιαγιά μου άκουγε πολύ κλασική μουσική και έτσι κόλλησα και εγώ. Από μικρό παιδί ήταν πάντα το όνειρο μου να παίξω κάποια στιγμή κλασικά κομμάτια».
Κάπως έτσι οι μουσικές προτιμήσεις μου μπλέχτηκαν μεταξύ τους, όπως ακριβώς και οι δύο χώρες ανάμεσα στις οποίες μεγάλωνε. Όλα αυτά όμως περιστρέφονταν σταθερά γύρω από έναν κεντρικό άξονα που δεν ήταν άλλος από τη λύρα, το μουσικό όργανο που είχε αγγίξει όσο κανένα άλλο το μυαλό και την ψυχή του: «Ήθελα τα ακούσματα που είχα από τότε, όσα είχαν αποτυπωθεί στα αυτιά μου, να αποτυπωθούν και στη λύρα. Ένα πρωί ξύπνησα με τη σκέψη να το προσπαθήσω στην πράξη. Ήταν πολύ μεγάλη πρόκληση για μένα γιατί στο βιολί πατάμε στις χορδές ενώ στην λύρα πρέπει να σηκώνουμε το δάχτυλο για να πάμε σε άλλη χορδή, οπότε αναγκαστικά έπρεπε να κάνω κάποιες μικρές αλλαγές».
Ο Αξέξανδρος έχει κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα τρεις προσωπικούς δίσκους και έχει συνεργαστεί με σημαντικούς καλλιτέχνες ανάμεσα στους οποίους ο συνθέτης Σταμάτης Σπανουδάκης αλλά ο συνθέτης και καθηγητής του περίφημου Juilliard School of Music της Νέας Υόρκης Dr. Alexander Liebermann. «Δεν είναι εύκολο αυτό που κάνω . Ακόμα στην προσπάθεια είμαι, ποτέ δεν είμαι ευχαριστημένος με το αποτέλεσμα. Γιατί πιστεύω ότι αυτό που λέμε ταλέντο δεν υπάρχει ακριβώς, αυτό που υπάρχει είναι συνεχής εξάσκηση πάνω στο όργανο που παίζεις. Άλλωστε κανένας καλλιτέχνης δεν είναι καλός, μέχρι να γίνει καλύτερος» παραδέχεται ο ίδιος. Όσοι παρακολουθήσουν στο διαδίκτυο την αποψινή του συναυλία πάντως, στην οποία θα τον συνοδεύει ο πιανίστας Harry Jey, θα έχουν την ευκαιρία να δημιουργήσουν μια σφαιρική άποψη για το ιδιαίτερο και ομολογουμένως ανατρεπτικό ρεπερτόριό του αφού το πρόγραμμα του θα περιλαμβάνει από δικές του συνθέσεις και παραδοσιακές μελωδίες μέχρι απροσδόκητες διασκευές γνωστών έργων του του Μότσαρτ, του Μπετόβεν και του Βιβάλντι.