Μπροστά στο παράθυρο που κοιτάζει στον παγωμένο, σκοτεινό κόσμο με συντροφιά ένα καλό βιβλίο και… μια ζεστή σοκολάτα
Καθισμένος εδώ, μπροστά στο παράθυρο, παρατηρώ τον κόσμο καθώς βυθίζομαι στις σελίδες του βιβλίου μου. Έξω, η βροχή πέφτει ασταμάτητα, οι σταγόνες γλιστρούν πάνω στο τζάμι, αφήνοντας διαδρομές αχνές σαν ψίθυροι μιας κρύας, παγερής μέρας. Το σκοτάδι έχει τυλίξει τον ουρανό, κι ένας χειμώνας ήρεμος, σχεδόν βαρύς, αγκαλιάζει τη στιγμή.
Η ζεστή σοκολάτα, που σιγοπίνω με κλειστά μάτια, ζεσταίνει τα χέρια και την ψυχή μου, ενώ μια τζαζ μελωδία ακούγεται απαλά από το παλιό ραδιόφωνο. Κάθε νότα απλώνεται σαν κύμα σε θάλασσα ήρεμη, και νιώθω πως η μελωδία γίνεται συντροφιά, μια απαλή κουβέρτα που αγκαλιάζει τη μοναξιά μου.
Στο βάθος του μυαλού μου, χάνεται κάθε βιασύνη, κάθε σκέψη για το έξω. Μόνο η σελίδα και ο ήχος της βροχής, ο γλυκός ατμός της σοκολάτας κι αυτή η φωνή της τζαζ, που μιλά δίχως λέξεις, γεμίζουν τον χώρο και τον χρόνο μου.
Και έτσι, απολαμβάνω αυτή τη στιγμή της σιωπής, της θαλπωρής, της γαλήνης. Ένας άνθρωπος, ένα βιβλίο, ένα παράθυρο που κοιτάζει στον παγωμένο, σκοτεινό κόσμο.
Ρωμιοί της Πόλης
romioitispolis.gr