Α, ρε Παύλο… η ψυχή σου να βρει την αιώνια γαλήνη, στου Θεού την αγκαλιά
Παύλος Σιδηρόπουλος + 6 Δεκεμβρίου 1990
Παύλο, αδερφέ με την ψυχή του ποιητή,
στις νότες σου έγραψες ό,τι η ζωή δεν τολμά να πει.
Φωνή σπασμένη, σαν βραχνή ανάσα του ανέμου,
μα έφερες φως σε μια πόλη που πνίγεται στο γκρίζο του τσιμέντου.
Σε βρήκα σε δίσκους σκονισμένους,
σε στίχους γραμμένους για αγάπες και κόσμους χαμένους.
Μίλησες για μοναξιά, για έρωτα, για θάνατο·
κάθε σου λέξη, σαν χτύπος καρδιάς ενός άστεγου αθάνατου.
Πες μου, Παύλο, πώς αντέχει κανείς να ζει
με μια καρδιά που χτυπά σαν θλιμμένο ρεφρέν στη σιωπή;
Μας έδειξες πως οι εξαρτήσεις είναι πληγή,
και πως το όνειρο, σαν στάχτη, πετάει όταν το πιάνεις στη γη.
Σε θυμάμαι, όχι σαν μνήμη που ξεθωριάζει,
αλλά σαν τραγούδι που πάντα γυρίζει και φωνάζει.
“Δεν ήρθα να αλλάξω τον κόσμο”, μου είπες μια φορά,
“αλλά να βρω μια γωνιά, να αφήσω μια φωνή καθαρά.”
Προσευχόμαστε, Παύλο, η ψυχή σου να βρει
την αιώνια γαλήνη, στου Θεού την αγκαλιά, εκεί.
Να ταξιδεύεις με το φως, το άπειρο, το καλό,
Παύλο, αδερφέ μας, για πάντα ζωντανός.
Γ.Θ: Θα είσαι πάντα στις προσευχές μας Παύλο.
Πάντα στις προσευχές και πάντα στις καρδιές μας.
Μακάρι η ψυχή σου να βρει ανάπαυση στην αγκαλιά του Κύριού μας και Θεού μας.