Belisarius – Epic Byzantine Music_Η ανάμειξη λατινικών στίχων με βυζαντινό άσμα και έναν παραδοσιακό ελληνικό ήχο με επίκεντρο τον κυκλαδίτικο-κρητικό νησιώτικο ήχο
Μουσική της Farya Faraji και του Δημήτρη Αθανασόπουλου του καναλιού One Man’s Noise που ερμήνευσαν υπέροχα την τσαμπούνα και τη μαντούρα στην ενορχήστρωση αυτού του κομματιού.
Ευχαριστώ πολύ τον Luke Ranieri του καναλιού polýMATHY που βοήθησε να μετατρέψω τους γραμματικά ασυνάρτητους στίχους μου σε κάτι λειτουργικό. Λάβετε υπόψη ότι αυτή δεν είναι ανακατασκευασμένη ιστορική μουσική, είναι εντελώς μοντέρνα μουσική με ιστορικό θέμα. Σημειώστε επίσης ότι οι στίχοι χρησιμοποιούν κλασική λατινική προφορά, η οποία δεν έχει καμία σχέση με το ιστορικό πλαίσιο του Belisarius, οπότε οι πολλές αποκλίνουσες διάλεκτοι της Λατινικής είχαν αλλάξει πάρα πολύ από την κλασική λατινική περίοδο. Η χρήση του είναι μόνο ρεαλιστική, καθώς είναι η μόνη προφορά που έχω συνηθίσει, και θα μπορούσε κανείς να κάνει μια θεματική ερμηνεία του που αντιπροσωπεύει το όνειρο μιας αποκατασταθείσας ρωμαϊκής αυτοκρατορίας των ημερών της δόξας, που αντιστοιχούν στην περίοδο της κλασικής λατινικής περιόδου.
Ήθελα να γράψω ένα κομμάτι που μοιάζει με μπαλάντα για τον Φλάβιο Βελισάριο, έναν Ανατολικό Ρωμαίο στρατηγό που ήταν ο μεγαλύτερος υπηρέτης του Μεγάλου Ιουστινιανού στο Renovatio Imperii του 6ου αιώνα, το έργο που θα έβλεπε την εκ νέου κατάκτηση και την ανακατάληψη πολλών εδαφών που ελέγχονταν προηγουμένως από τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία της Αρχαιότητας.
Καθένας από τους στίχους αναφέρεται σε μια από τις κύριες εκστρατείες της καριέρας του Βελισάριου, πρώτα τον πόλεμο του εναντίον του Gelimer και των Βανδάλων στη Βόρεια Αφρική, μετά τους πολέμους του στην Ιταλία εναντίον των Γότθων, τις μάχες του εναντίον του Khosrow Anushirvan (αθάνατη ψυχή) στους Λαζικούς Πολέμους , τις περαιτέρω μάχες του στην Ιταλία όπου ικέτευσε τον Τοτίλα να γλιτώσει την πόλη της Ρώμης με μια συγκινητική επιστολή, στην πιθανότητα να κερδίσει ο Τοτίλα, και την τελευταία του υπηρεσία μετά τη συνταξιοδότηση εναντίον των Κουτριγκούρ στα Βαλκάνια.
Η ενορχήστρωση βασίζεται κυρίως σε μια τσαμπούνα, μια ελληνική γκάιντα που παίζεται πολύ συχνά σε νησιά όπως οι Κυκλάδες και ιδιαίτερα η Κρήτη, και μια μαντούρα, απομεινάρι του αρχαίου ελληνικού αυλού, που τα έπαιξε με δεξιοτεχνία ο συνεργάτης μου Δημήτρης Αθανασόπουλος του καναλιού One Man’s. Noise, που πήρε τέλεια τη βασική μου μελωδία και εμφύσησε μέσα της τους αυθεντικούς ρυθμούς και τα στολίδια της ελληνικής μουσικής, που περιέχει απόηχους παλαιότερης μουσικής της εποχής του Βελισάριου, όπου η γκάιντα χρησιμοποιήθηκε συχνά από τους Ανατολικούς Ρωμαίους. Ένα ηπειρωτικό Λαούτο παρέχει τα ακόρντα υποστήριξης, και ένα τύμπανο νταβούλ και νταρμπούκα παρέχουν τα κρουστά, όπως συμβαίνει συνήθως στην παραδοσιακή ελληνική μουσική. Ένα χαμηλό βουητό υποστηρίζει τη μελωδία, εμπνευσμένο από την πρακτική του Ίσονα της βυζαντινής ψαλτικής. Ο σκοπός αυτού ήταν ουσιαστικά η ανάμειξη λατινικών στίχων με βυζαντινό άσμα και έναν παραδοσιακό ελληνικό ήχο με επίκεντρο τον κυκλαδίτικο-κρητικό νησιώτικο ήχο.