Δεν ξέρω πού πηγαίνω ακριβώς, αλλά το τρένο αυτό δεν χρειάζεται προορισμό. Ξέρω μόνο ότι με οδηγεί σε στιγμές που έχασα, σε μέρη που δεν πρόλαβα να ζήσω, μα που πάντα αισθανόμουν πως ανήκω

Δεν ξέρω πού πηγαίνω ακριβώς, αλλά το τρένο αυτό δεν χρειάζεται προορισμό. Ξέρω μόνο ότι με οδηγεί σε στιγμές που έχασα, σε μέρη που δεν πρόλαβα να ζήσω, μα που πάντα αισθανόμουν πως ανήκω

Δεν ξέρω πού πηγαίνω ακριβώς, αλλά το τρένο αυτό δεν χρειάζεται προορισμό. Ξέρω μόνο ότι με οδηγεί σε στιγμές που έχασα, σε μέρη που δεν πρόλαβα να ζήσω, μα που πάντα αισθανόμουν πως ανήκω

Δεν ξέρω πού πηγαίνω ακριβώς, αλλά το τρένο αυτό δεν χρειάζεται προορισμό. Ξέρω μόνο ότι με οδηγεί σε στιγμές που έχασα, σε μέρη που δεν πρόλαβα να ζήσω, μα που πάντα αισθανόμουν πως ανήκω

Πάντα ήθελα να ταξιδέψω με ένα τρένο που δεν υπάρχει πια, ένα τρένο βγαλμένο από άλλη εποχή. Όχι την εποχή που ζούμε τώρα, αλλά εκείνη που έμοιαζε να έχει βγει από ταινία φιλμ νουάρ, με σκιές μακρόσυρτες και καπνό που τυλίγει το φως των δρόμων. Θέλω να μπω σ’ αυτό το φουτουριστικό τρένο, φτιαγμένο από ατσάλι και όνειρα που χάθηκαν, με παράθυρα θολά από την υγρασία του χρόνου και έναν οδηγό που δεν βλέπεις ποτέ.

Όπως ανεβαίνω στο βαγόνι, νιώθω τον αέρα να αλλάζει. Είναι σαν να βρίσκομαι σε έναν άλλο κόσμο. Οι δερμάτινες καρέκλες έχουν κρατήσει το άρωμα από τις παλιές εποχές, όταν οι άνθρωποι ταξίδευαν με βαλίτσες γεμάτες ελπίδες. Τα φώτα είναι χαμηλά, χλωμά, λες και το τρένο αυτό δεν προορίζεται για το παρόν. Κι όμως, η διαδρομή του είναι πάντα εκεί — με οδηγεί πίσω, σε καιρούς που ήταν απλούστεροι, σε εποχές που όλα έμοιαζαν καλύτερα.

Δεν ξέρω πού πηγαίνω ακριβώς, αλλά το τρένο αυτό δεν χρειάζεται προορισμό. Ξέρω μόνο ότι με οδηγεί σε στιγμές που έχασα, σε μέρη που δεν πρόλαβα να ζήσω, μα που πάντα αισθανόμουν πως ανήκω. Σε δρόμους λιθόστρωτους, γεμάτους κόσμο που προχωρά αργά, σαν να έχει όλον τον χρόνο του κόσμου. Σε καφενεία με καπνό από τσιγάρα και θολά φώτα, σε νύχτες με τζαζ να παίζει από μακρινά ραδιόφωνα.

Και κάπου εκεί, το παρελθόν ξετυλίγεται, πιο ζωντανό απ’ το παρόν. Οι χρόνοι μπλέκονται. Η τεχνολογία είναι φουτουριστική, αλλά η αίσθηση είναι τόσο ανθρώπινη, τόσο γνώριμη. Είναι σαν να ταξιδεύω πίσω για να ξαναβρώ τη χαμένη μου αισιοδοξία, εκείνη που ζούσε στους παλιούς καιρούς. Θέλω να ξαναδώ τις πόλεις με τα φωτισμένα παράθυρα, να περπατήσω ξανά στα παλιά μονοπάτια που έμοιαζαν γεμάτα υποσχέσεις.

Το τρένο δεν σταματά. Ο χρόνος κυλά μαζί του, αλλά δεν πειράζει. Αρκεί να με πάει εκεί, σε εκείνες τις στιγμές όπου το μέλλον ήταν ακόμη ανοιχτό και τα πάντα φάνταζαν δυνατά. Σε μια εποχή όπου το σκοτάδι υπήρχε μόνο για να τονίζει το φως που έρχεται.
Ρωμιοί της Πόλης