Κάθε ἀναφορά τοῦ νοῦ καί τῆς καρδιᾶς στόν Θεό εἷναι πραγματική προσευχή. Ἄν, καθώς ἑργάζεστε, θυμάστε τόν Θεό, αὐτό ἀποτελεῖ προσευχή.
Ὁ Μέγας Βασίλειος στό ἐρώτημα, “Πῶς οἱ ἀπόστολοι μποροῦσαν νά προσεύχονται ἀδιάλειπτα;”, δίνει τήν ἀπάντηση: “Ὅ,τι κι ἄν ἔκαναν, εἶχαν τή σκέψη τους στόν Θεό καί ζοῦσαν μέ διαρκῆ ἀφοσίωση σ’ Ἐκεῖνον. Αὐτή ἡ ἐσωτερική τους κατάσταση ἀποτελοῦσε ἀδιάλειπτη προσευχή”.
Ἐσεῖς πού ζεῖτε μέσα στόν κόσμο, πρέπει, ἀφενός, νά ἀπομακρύνετε ἀπὸ τὸν νοῦ σας κάθε ἁμαρτωλό λογισμό καί, ἀφετέρου, να ἀφιερὠνετε στόν Θεό ὅλες τίς δρατηριότητές σας. Αὐτή ἡ ἀναφορά στόν Θεό μετατρέπει κάθε πράξη σέ προσευχή.
Ἡ Ἀγία Γραφή ἀναφέρει ὅτι τὸ αἷμα τοῦ Ἄβελ φώναζε στόν Θεό (βλ. Γεν. 4:10). Μέ παρόμοιο τρόπο καί τά ἔργα πού ἀφιερώνονται στόν Θεό, Τοῦ φωνάζουν.
[Ἄπάνθισμα ἐπιστολῶν]
~ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ, ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ, ΣΕΛ. 303