Όταν προσέρχεται κάποιος στον πνευματικό, πρέπει να έχει ξεκαθαρίσει μέσα στο μυαλό του, ότι συμμετέχει σε ένα μυστήριο.
Αυτό σημαίνει ότι δεν θα παρεκκλίνει και θα ασχοληθεί μόνο με τις δικές του αμαρτίες.
Θα αποφύγει κάθε αναφορά σε ό,τι καλό και θεάρεστο ενδεχομένως έχει κάνει ή συνεχίζει να κάνει.
Πρέπει να γνωρίζει, ότι στην εξομολόγηση προσέρχεται για να λάβει την άφεση για τις αμαρτίες του.
Δεν προσέρχεται για να εμφανιστεί στον πνευματικό καλός και ενάρετος.
Δεν έρχεται για να ανοίξει συζητήσεις άσχετες με τη δική του εσωτερική αθλιότητα.
Όταν συζητάς με τον πνευματικό την ώρα της εξομολόγησης για την αρετή και τις αγαθές πράξεις, παραλείποντας τα πάθη σου που καταστρέφουν την ψυχή σου, μοιάζεις με τον άρρωστο που συνομιλεί με το γιατρό για τη σωματική ευρωστία και υγεία και δεν μιλάει καθόλου για την ασθένεια που κατατρώγει τα σπλάχνα του.
Το να συζητάς με τον πνευματικό για την αρετή και τα κατορθώματα και μάλιστα με στόμφο, είναι φαρισαϊκό και ένδειξη κενοδοξίας και περιαυτολογίας.
Είναι γενικά ακατάλληλη πράξη ιδιαίτερα κατά την ώρα της εξομολόγησης.
Γι’ αυτό οφείλεις να μην λησμονείς, ότι εξομολογούμενος παρουσιάζεσαι ενώπιον του Θεού και φανερώνεις τις αμαρτίες σου, για να λάβεις έλεος και άφεση αμαρτιών.
Τις αρετές σου τις ξέρει ο Θεός και δεν χρειάζεται διερμηνέας.
Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως