Ο Χριστός κατέβηκε στην πιο οδυνηρή κόλαση, την κόλαση της αγάπης. Αγίου Σωφρονίου τοῦἜσσεξ

Ένδοξη στην αιωνιότητα η αγάπη του Χριστού, ενώ στα γήινα επίπεδα εκδηλώνεται με μεγάλο πόνο. Κανένας δεν γνώρισε τόσο πόνο όπως τον αισθάνθηκε ο Χριστός. Κατέβηκε στην κόλαση, στην πιο οδυνηρή κόλαση, την κόλαση της αγάπης. Αυτή είναι μια σφαίρα υπάρξεως που γίνεται κατανοητή μόνο με πνευματική αγάπη. Το πόσο όμως μπορούμε να διεισδύσομε στο μυστήριο εξαρτάται από το μέτρο της αγάπης που μας δωρήθηκε και από την άνωθεν γνώση. Είναι βασικό να έχομε πείρα, έστω και μια φορά, της ουράνιας φωτιάς που ο Χριστός έφερε μαζί του. Είναι βασικό να γνωρίζομε με όλο μας το είναι, έστω και για λίγο, τί είναι το καθ’ ομοίωση Χριστού.«Και γενόμενος εν αγωνία εκτενέστερον προσηύχετο, εγένετο δε ο ιδρώς αυτού ωσεί θρόμβοι αίματος καταβαίνοντες επί την γην» (Λουκ. 22,44).

Γνωρίζομε από την πείρα ότι η ψυχή μπορεί να τραυματιστεί πιο τρομερά παρά το σώμα. Και αν αυτό συμβαίνει με την ψυχή στη γήινη διάσταση της, τί πρέπει να συμβεί με την ψυχή σαν πνεύμα που ζητά την αιωνιότητα;

Για να γνωρίσουμε μόνο «δι’ εσόπτρου εν αινίγματι» (Α’ Κορ. 13,12) το δρόμο που πέρασε ο ίδιος ο Χριστός, για να μετασχηματίσουμε την γήινη φύση μας σε προσευχή που να αντικατοπτρίζει αμυδρά τουλάχιστον την προσευχή στη Γεθσημανή κατά την πιο τραγική νύχτα της ιστορίας της ανθρωπότητας, πρέπει να δεχθούμε θλίψη. Η δυστυχία ανοίγει την καρδιά στους πόνους όλου του κόσμου.

Όταν ο Χριστός είδε την απελπισία μας, υπέφερε περισσότερο από τον καθένα μας. Και έφερε το σταυρό του όλο το χρόνο της διακονίας του πάνω στη γη. Ο Γολγοθάς ήταν απλά η τελευταία πράξη, το αποκορύφωμα, όπως και ήταν, του συνόλου: η ψυχική απελπισία ενός ντροπιασμένου θανάτου, το άγριο εκδικητικό γέλιο αυτών που κατηγόρησε, ο φυσικός πόνος του σταυρού, η λύπη του πνεύματος του γιατί οι άνθρωποι έδιωξαν την επαγγελία της αγάπης του Πατέρα. Κατακρίθηκε απ’ όλες τις πλευρές: από τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία εξαιτίας της απαιτήσεως της για υπακοή και τάξη, από την Εκκλησία της Π. Διαθήκης που στηρίχτηκε στο Μωσαϊκό Νόμο που δόθηκε στο όρος Σινά, από το πλήθος που ευεργετήθηκε από τα χέρια του. Οι μαθητές διασκορπίστηκαν. Ο Χριστός έμεινε μόνος, καταδικασμένος εξαιτίας αυτών που κατοικούσαν στο σκοτάδι της αβύσσου.

Για να κερδίσει κανείς το Χριστό και να κατορθώσει να περάσει στην ανάσταση των νεκρών, πρέπει να είναι έτοιμος να περιφρονήσει όλα τα υπόλοιπα.

Πρέπει να διώξουμε το φόβο και την ολιγοψυχία και πνευματικά ν’ ακολουθήσουμε το Χριστό για να μπορέσουμε να κληρονομήσουμε την αιώνια ζωή,Παίρνοντας μέρος στις θλίψεις  της Θείας αγάπης του, μπορούμε κι εμείς ν’ αποκτήσουμε πνευματικά λίγη πείρα του θανάτου του και της δυνάμεως της αναστάσεως του.

Αν δεν υπάρχει ανάσταση, οι χριστιανοί είναι οι «ελεεινότεροι» του κόσμου λέει ο Απόστολος Παύλος. Γιατί; Διότι η αγάπη του Χριστού είναι πάντοτε σ’ αυτόν τον κόσμο σταυρωμένη. Η ζωή μας θα είναι μια αδιάκοπη οδύνη, μέχρις ότου ο κόσμος σωθεί εξ ολοκλήρου.

Είναι ζωτική ανάγκη όλοι σήμερα να στερεώσουμε την πίστη στην αιώνια νίκη του Χριστού, ώστε και εμείς οι ίδιοι να μπορέσουμε να γίνομε πνευματικά ανίκητοι.

Εκεί στη βασιλεία του Πατέρα και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, πρέπει να κατοικεί ο νους μας. Πρέπει να διψάμε και να πεινάμε την είσοδο μας σ’ αυτή την εξαίσια Βασιλεία. Τότε θα υπερνικήσουμε μέσα μας την αμαρτία της αρνήσεως της αγάπης του Πατέρα, όπως αυτή μας αποκαλύφτηκε από τον Υιό (Ιωάν. 8,24).

Επιθυμούμε να κάνουμε τη Ζωή Του ζωή μας και να λάβουμε το Χριστό να κατοικήσει μέσα μας. Σ’ αυτό το σημείο βρίσκεται η έννοια της θεώσεως.

Η Προσευχή της Γεθσημανής,Απόσπασμα από το βιβλίο «Η ζωή Του ζωή μου».του Αρχιμανδρίτου π. Σωφρονίου  Σαχάρωφ
πηγή