Η άρχουσα δυτική ελίτ διαθέτει ολιγαρχική φύση – και εξ αυτού θέλει να επιβληθεί στις κοινωνίες τις οποίες θεωρεί άμορφες μάζες τις οποίες θέλει να διαμορφώσει.
Η πολιτική και οικονομική επιρροή της είναι δυσανάλογη και επιζήμια για την κοινωνία.
Είναι απαραίτητο, λοιπόν, να αναθεωρηθεί η ιστορική εξέλιξή τη και να εκτεθούν οι σημερινοί της στόχοι.
Πρώτον, πρέπει να αναγνωριστεί ότι είναι φυσικό και απαραίτητο η κοινωνία να διαθέτει μια ελίτ.
Ο Murray Rothbard έγραψε για το ιδεώδες των «φυσικών αριστοκρατών» που «ζουν σε καθεστώς ελευθερίας και αρμονίας με τους συνανθρώπους τους και αναπτύσσονται ασκώντας την ατομικότητά τους και τις υψηλότερες ικανότητές τους στην υπηρεσία των συνανθρώπων τους, είτε σε έναν οργανισμό είτε παράγοντας αποτελεσματικά για τους καταναλωτές».
Μια ελεύθερη κοινωνία χρειάζεται τέτοιους «φυσικούς αριστοκράτες» γιατί αυτοί είναι οι κύριοι μοχλοί και οι εμπνευστές της εξέλιξής της.
Οι μεγάλες επιχειρηματικές πρωτοβουλίες αναλαμβάνονται γενικά από εκείνους που έχουν διορατικότητα και κίνητρα, πρόθυμοι να κάνουν περισσότερες θυσίες και να αναλάβουν περισσότερους κινδύνους από τον μέσο άνθρωπο.
Όλη η κοινωνία επωφελείται έμμεσα από τις πρωτοβουλίες αυτών των ανθρώπων.
Το τέλος των «φυσικών αριστοκρατών»
Το πρόβλημα, επομένως, δεν είναι η ύπαρξη μιας ελίτ καθεαυτή, αλλά το γεγονός ότι δεν αποτελείται πλέον κυρίως από «φυσικούς αριστοκράτες».
Σήμερα αποτελείται από αυτό που ο Rothbard αποκάλεσε «τεχνητούς αριστοκράτες» – «αυτούς που κυβερνούν διά καταναγκασμού», δηλαδή με τη βοήθεια της ισχύος του κράτους.
Οι στοχαστές που εμπνεύστηκαν από τη μακιαβελική διδασκαλία ήταν οι πρώτοι που περιέγραψαν αυτή την ολιγαρχική ελίτ με συστηματικό τρόπο.
Αναφέρονται στην «οργανωμένη και κυρίαρχη μειοψηφία», σε αντίθεση με την αποδιοργανωμένη και πολλαπλώς ελεγχόμενη πλειοψηφία.
Όπως έγραψε ο πολιτικός επιστήμονος Gaetano Mosca στο έργο του Η κυρίαρχη τάξη, «η πολιτική εξουσία ποτέ δεν θεμελιώθηκε και ποτέ δεν θα θεμελιωθεί στη ρητή συναίνεση των πλειοψηφιών.
Πάντα ασκούνταν και θα ασκείται από οργανωμένες μειονότητες, οι οποίες είχαν, και θα έχουν, τα μέσα, ανάλογα με τις εποχές, να επιβάλλουν την υπεροχή τους στα πλήθη».
Ολιγαρχία και καταναγκασμός
Πράγματι, όταν γίνεται ολιγαρχική, η κυρίαρχη μειοψηφία χρησιμοποιεί καταναγκασμό για να επηρεάσει πολιτικές αποφάσεις και ακόμη και να διαμορφώσει τις κοινωνικές αξίες, για να επιβάλει τα δικά της οικονομικά και ιδεολογικά συμφέροντα.
Ωστόσο, δεν είναι παντοδύναμος και παντογνώστης.
Η δύναμή της ελίτ δεν αποκτάται ποτέ πλήρως και δεν ασκεί πάντα την επιρροή του πολύ επιδέξια.
Όπως και αλλού, οι δυτικές κοινωνίες είχαν πάντα «οργανωμένες μειονότητες», αλλά αυτές έχουν εξελιχθεί με την πάροδο του χρόνου.
Η πολιτική δύναμη αυτής της ελίτ αυξανόταν συνεχώς, μαζί με την επέκταση του κράτους και τον φιλικό καπιταλισμό που διευκολύνει αυτού του είδους την ηγεμονία.
Για να αναφέρω ξανά τον Mosca, «στο βαθμό που το κράτος απορροφά και διανέμει μεγαλύτερο μέρος του δημόσιου πλούτου, οι ηγέτες της άρχουσας τάξης έχουν περισσότερα μέσα αυθαίρετης επιρροής στους υφισταμένους τους και ξεφεύγουν πιο εύκολα από τον έλεγχο κανενός».
Ο φιλικός καπιταλισμός
Δεν πρέπει να υποθέσουμε ότι η εισαγωγή της «δημοκρατίας» μείωσε την επιρροή αυτής της κυρίαρχης μειονότητας στην κοινωνία, γιατί αυτό το πολιτικό σύστημα έχει συνοδευτεί αναπόφευκτα από μια σημαντική ανάπτυξη της κρατικής εξουσίας.
Πράγματι, ακόμη και σε μια φιλελευθερη δημοκρατία η ανοργάνωτη και γενικά ανενημέρωτη πλειοψηφία δεν έχει ουσιαστικά και εμπράγματα καμία επιρροή, για παράδειγμα, στις εξωτερικές και νομισματικές πολιτικές των κυβερνήσεών τους.
Τρεις φάσεις ανάπτυξης της ελίτ
Είναι δυνατό να εντοπιστούν τρεις φάσεις στην εξέλιξη της κυρίαρχης μειονότητας.
Κατά τη διάρκεια του δέκατου ένατου αιώνα, αυτή η μειονότητα ήταν αρκετά κοντά στην ιδανική φυσική ελίτ που περιγράφηκε παραπάνω.
Ελλείψει ισχυρών κρατών και υπερεθνικών θεσμών, οι κυρίαρχες μειονότητες (σε πληθυντικό) ήταν έτσι αρχικά περισσότερο εθνικές παρά διεθνείς σε προοπτικές, αναζητούσαν οικονομική και όχι πολιτική δύναμη και ήταν περισσότερο συνδεδεμένες με τη βιομηχανική παραγωγή παρά με το χρηματοπιστωτικό σύστημα.
Στη Γαλλία, ο Κόμης Saint-Simon έγραψε για τους «βιομήχανους», τους οποίους περιέγραψε σε μια ανοιχτή επιστολή προς τον βασιλιά Λουδοβίκο XVIII ως «φυσικούς και μόνιμους ηγέτες του λαού».
Αυτές οι μειονότητες φυσικά πάντα σκέφτονταν πρώτα τα δικά τους συμφέροντα (αν και ήταν και φιλάνθρωποι…).
Ωστόσο, οι επενδύσεις αυτών των κυρίαρχων μειονοτήτων συνέβαλαν σε μεγάλο βαθμό στην αύξηση της ευημερίας που απολάμβανε η Δύση κατά τον «μακρό» δέκατο ένατο αιώνα.
Η σχέση τους με την υπόλοιπη κοινωνία ήταν επομένως μάλλον συμβιωτική, παρά τις πραγματικές εντάσεις που σχετίζονται με τις κοινωνικές συνθήκες της πρώιμης εκβιομηχάνισης.
Για παράδειγμα, μέχρι τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, αυτές οι κυρίαρχες μειονότητες ήταν δεσμευμένες στις αρχές του αποπληθωρισμού και το ελεύθερο εμπόριο και διατήρησαν ένα ορισμένο επίπεδο νομισματικού ελέγχου μέσω του κανόνα του χρυσού.
Η ανάπτυξη του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού
Η σύγχρονη κυρίαρχη μειονότητα στη συνέχεια εδραιώθηκε, με την ανάπτυξη του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού στα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα, γύρω από την αυξανόμενη και ολοένα και πιο πολιτική δύναμη των «διεθνούς εμβέλειας κοσμοπολιτών τραπεζιτών» και των διευρυμένων οικογενειών τους.
Ο ιστορικός Carroll Quigley τους περιέγραψε, τους Rothschild, τους Morgans, τους Rockefellers και τους άλλους, ως εξής:
Αυτές οι τραπεζικές οικογένειες παρέμειναν διαφορετικές από τους απλούς τραπεζίτες με διακριτικούς τρόπους: ήταν κοσμοπολίτικες και είχαν διεθνή δράση.
Ήταν κοντά στις κυβερνήσεις και ασχολούνταν ιδιαίτερα με ζητήματα κρατικών χρεών. . . . ήταν σχεδόν εξίσου αφοσιωμένοι στη μυστικότητα και στη μυστική χρήση της οικονομικής επιρροής στην πολιτική ζωή.
Σε αυτή τη δεύτερη φάση αναδύεται η δυτική κυρίαρχη μειονότητα, με διεθνή χαρακτήρα, πολιτικοποιημένη και κυρίως οικονομικά προσανατολισμένη.
Αυτή η περιγραφή του πυρήνα της δυτικής άρχουσας μειονότητας εξακολουθεί να είναι η ίδια σήμερα, παρά τις σημαντικές αλλαγές στο χρηματοπιστωτικό σύστημα τον τελευταίο μισό αιώνα.
Γύρω από αυτόν τον «πυρήνα», φυσικά, πρέπει να συνυπολογιστούν πολιτικοί ηγέτες η ανώτερη δημοσιοϋπαλληλική γραφειοκρατία, καθώς και εκδότες και συντάκτες των κυρίαρχων μέσων ενημέρωσης και οι ηγέτες πολλών δυτικών πολυεθνικών εταιρειών.
Όπως αναφέρθηκε, αυτή η πολιτικοποίηση της κυρίαρχης μειονότητας συνδέεται στενά με την ταχεία διεύρυνση του ρόλου του κράτους στην κοινωνία από τα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα, που πρώτα αύξησε τον έλεγχό τηςστην παραγωγή (κρατικός έλεγχος σε βασικές βιομηχανίες), μετά στο χρήμα. (παραίτηση από τον κανόνα του χρυσού), στη συνέχεια υπερκατανάλωση (εισαγωγή ελέγχων τιμών).
Όπως έγραψε ο Albert Jay Nock: «Είναι πιο εύκολο να αρπάξεις τον πλούτο (από τους παραγωγούς) παρά να τον παράγεις.
Και όσο το κράτος καθιστά την κατάσχεση του πλούτου ζήτημα νομιμοποιημένου προνομίου, τόσο θα συνεχίζεται η αντιπαράθεση για αυτό το προνόμιο».
Φάση 3: Μεσσιανικός και κακότροπος παγκοσμιοποίηση
Με τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και την άνοδο του κεϋνσιανισμού, ο νομισματικός πληθωρισμός – αυτή η τεχνητή μάστιγα για την πλειοψηφία των πολιτών που καταστρέφει τα περιουσιακά τους στοιχεία – έγινε σημαντικό εργαλείο για την ενίσχυση των μεγάλων τραπεζικών ιδρυμάτων.
Με την προϊούσα χρηματιστικοποίηση των δυτικών οικονομιών από τη δεκαετία του 1970, τα συμφέροντα της κυρίαρχης μειονότητας άρχισαν να αποκλίνουν σαφώς από τα συμφέροντα της «πραγματικής» οικονομίας που βασίζεται στην παραγωγή στην οποία συμμετέχει η πλειοψηφία.
Η δυτική ολιγαρχική ελίτ μπήκε τότε στην τρίτη της φάση.
Τις τελευταίες δεκαετίες, αυτή η δυτική κυρίαρχη μειονότητα έχει γίνει πολύ πιο φιλόδοξη και επιθετική από ό,τι ήταν κάποτε.
Είναι πλέον πλήρως προσανατολισμένη με μια ιδεολογική αποστολή, έστω και μεσσιανική, να αλλάξει τον κόσμο.
Η απόδοση της επένδυσης και ο έλεγχος των πόρων δεν είναι πλέον οι μόνοι ή ακόμη και οι πιο σημαντικοί στόχοι.
Η σημερινή κυρίαρχη μειονότητα έχει έναν τεχνοκρατικού χαρακτήρα στόχο να διαμορφώσει τις κοινωνίες, να ελέγξει και να κατευθύνει την εξέλιξή τους.
Πράγματι, ο σκοπός της σήμερα μπορεί να συνοψιστεί σε μια λέξη: έλεγχος. Έχει να κάνει με τον έλεγχο – επιτήρηση των πάντων: των ανθρώπων, των οικονομιών, των τροφίμων, της ενέργειας, της υγείας, ακόμη και της φύσης.
Η παρακμή των εθνικών κρατών και η κατασκευή κρίσεων
ια να πειστεί η πλειοψηφία ότι η πολιτική παγκοσμιοποίηση είναι η μόνη ελπίδα για την ανθρωπότητα, έχουν κατασκευαστεί «κρίσεις» και παρουσιάζονται ως άλυτες στο επίπεδο του κυρίαρχου κράτους.
Οι τρεις κύριες κρίσεις που δημιουργούνται για το σκοπό αυτό είναι η «κρίση» του κλίματος, η «κρίση» της πανδημίας και η με
ταναστευτική «κρίση». Το τελευταίο χρησιμεύει επίσης για να διαβρώσει τα εθνικά ομοιογενή έθνη, και έτσι να μειώσει τη φυσική κοινωνική και πολιτιστική αντίσταση στην πολιτική παγκοσμιοποίηση.
Οι διεθνείς οργανισμοί ως ευκαιρία
Τα Ηνωμένα Έθνη και οι κυβερνητικοί θεσμοί και οι μη κυβερνητικές οργανώσεις που περιφέρονται γύρω από αυτά διαδραματίζουν βασικό ρόλο.
Για να αναφέρουμε λίγα παραδείγματα, πρέπει να δοθεί στον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας η εξουσία να εισαγάγει ένα ψηφιακό εργαλείο υγείας που θα επιτρέπει τον έλεγχο των πληθυσμών υπό τα προσχήματα ανησυχιών για τη δημόσια υγεία.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να επιβάλει υποχρεώσεις και περιορισμούς στη συμπεριφορά ευρωπαίων ιδιωτών και εταιρειών (βλπ. την Οδηγία για την Αναφορά της Εταιρικής Αειφορίας, τον Νόμο για τις Ψηφιακές Υπηρεσίες και την Πράσινη Συμφωνία).
Η εισαγωγή ψηφιακών νομισμάτων από τις κεντρικές τράπεζες θα επιτρέψει τον έλεγχο όλων των επιμέρους οικονομικών συναλλαγών.
Το «ψηφιακό» πορτοφόλι θα επιτρέψει την εισαγωγή ενός συστήματος κοινωνικών πιστώσεων, κινέζικου στυλ.
Όλες αυτές οι πρωτοβουλίες συντονίζονται από το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ και αποτελούν προοδευτικά βήματα προς τον στόχο της δημιουργίας μιας παγκόσμιας κυβέρνησης υπό τον έλεγχο της δυτικής κυβερνώσας οικονομικής μειονότητας.
Εναντίωση σε έναν πραγματικό εχθρό του λαού
Αυτά τα άθλια σχέδια της δυτικής άρχουσας μειονότητας αντιπροσωπεύουν προφανώς μια σημαντική απειλή για την ατομική ελευθερία σε παγκόσμια κλίμακα.
Δυστυχώς, έχουν ήδη εν μέρει εφαρμοστεί.
Δεν είναι τίποτα λιγότερο από μια προδοσία από τη δυτική κυρίαρχη μειονότητα των κοινωνιών της.
Η δυτική άρχουσα μειοψηφία έχει γίνει με τον καιρό εχθρός του λαού, στον οποίο οι πλειοψηφίες δεν έχουν άλλη επιλογή από το να αντιταχθούν.
Είναι υποχρεωτικό να επιστρέψουμε στην κατάσταση που επικρατούσε κατά τη διάρκεια ενός μέρους του δέκατου ένατου αιώνα, όταν η δυτική άρχουσα μειονότητα ήταν ως επί το πλείστον οικονομική ελίτ.
Δηλαδή, η κυρίαρχη μειοψηφία θα πρέπει να αποτελείται ουσιαστικά από τους «φυσικούς αριστοκράτες».
Όταν η ελευθερία βρίσκεται σε τέτοιο κίνδυνο όπως είναι σήμερα, έρχονται στο μυαλό αυτά τα λόγια του Ludwig von Mises: «Ο καθένας κουβαλάει στους ώμους του ένα μέρος της κοινωνίας.
Κανείς δεν απαλλάσσεται από το μερίδιο ευθύνης του από άλλους. . . .
Είτε το επιλέξει είτε όχι, κάθε άνθρωπος εμπλέκεται στον μεγάλο ιστορικό αγώνα, στην αποφασιστική μάχη στην οποία μας έχει τοποθετήσει η εποχή μας».