Παράξενες σκιές που μοιάζουν να ανήκουν σε ένα άγνωστο παράξενο κόσμο και μαύρα κύματα. Πέντε λέξεις είναι αρκετές για το Θαύμα…
Στέκομαι στην κορφή του επιβλητικού φάρου των Χανίων, αγκαλιά με τη νύχτα, καθώς η άγρια καταιγίδα ξεσπά με όλη της τη μανία. Ο άνεμος ουρλιάζει γύρω μου, σύμμαχος και εχθρός, φέρνοντας στα αφτιά μου τη μελωδία της θάλασσας που αφρίζει και χορεύει άγρια κάτω από το φως των κεραυνών. Η βροχή πέφτει αδυσώπητα, μαστιγώνοντας το πρόσωπό μου, ενώ οι αστραπές σκίζουν τον ουρανό, αποκαλύπτοντας στιγμιαία το μυστηριώδες βασίλειο των κυμάτων.
Στην καρδιά αυτής της θύελλας, τα μάτια μου περιπλανιούνται στο βάθος του ορίζοντα και βλέπουν θάλασσες άλλων εποχών. Δρόμωνες αλλοτινών χρόνων σκίζουν τα αφρισμένα κύματα, φαντάσματα περασμένων αιώνων, φέρνοντας μαζί τους τις ιστορίες των ανθρώπων που ταξίδεψαν σε άγνωστες θάλασσες και κυνήγησαν τα όνειρά τους πέρα από τα όρια της γνώσης.
Καθώς οι κεραυνοί φωτίζουν τα πάντα γύρω μου, βλέπω παράξενες σκιές κάτω από την επιφάνια της αφρισμένης θάλασσας. Σκιές που μοιάζουν να ανήκουν σε ένα άγνωστο παράξενο κόσμο, που παραμένει κρυμμένος από τα βάθη των αιώνων. Η θάλασσα προστατεύει τα μυστικά της και εγώ στέκομαι εδώ, θεατής μιας παράστασης που μόνο η καταιγίδα θα μπορούσε να προσφέρει.
Η θάλασσα συνεχίζει να λυσσομανάει. Ο φάρος γίνεται το καταφύγιό μου, το τελευταίο καταφύγιο μέσα σε αυτό το υγρό χάος.
Στέκομαι εδώ, στην κορφή του φάρου των Χανίων, με την άγρια καταιγίδα να δυναμώνει και κύματα από άγνωστες θάλασσες να ξεπροβάλουν σαν βουνά μπροστά μου, όμως… η φωνή μου, σαν ψίθυρος, φτάνει στα πέρατα του ορίζοντα, και νικάει τα ουρλιαχτά της καταιγίδας. Πέντε λέξεις είναι αρκετές για το θαύμα… “Κύριε, Ιησού, Χριστέ, ελέησον με”.
Επιμέλεια Ρωμιοί της Πόλης
romioitispolis.gr
Φώναξε με, φώναξε με, με τα κύματα,
κατακόκκινο φεγγάρι δώσ’ μου βήματα.
Να με φωνάξεις.